Του Νίκου Παντελαίου,
Φτάνεις 18 χρονών και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Πρέπει να δώσεις πανελλήνιες, που κρίνουν σε ένα μεγάλο μέρος το μέλλον σου, αρχίζεις να ψηφίζεις και αρχίζεις να παίρνεις αποφάσεις, που πλέον κρίνουν κι αυτές το μέλλον σου και σε διαμορφώνουν ως άνθρωπο. Μέχρι τώρα δεν τα είχες όλα αυτά. Πήγαινες στο σχολείο σου, έβγαινες με τους φίλους σου, εκνεύριζες τους γονείς σου, γενικά έκανες την ζωή σου. Αν είσαι αγόρι όμως, «σου έρχεται και το χαρτί», γι’ αυτό που έχεις ακούσει τόσα πολλά, από τα αδέρφια των συμμαθητών σου, κάτι ξαδέρφια σου, τον πατέρα σου και γενικά όλους τους υπόλοιπους του κύκλου σου, που είναι μεγαλύτεροι από εσένα. «Έρχεται το χαρτί του στρατού»!
Δεν έχουν περάσει ακόμα 5 μήνες από την ημέρα που πήρα την ταυτότητά μου και ξαναγύρισα στην πλέον φυσιολογική ζωή μου. Πλέον ο στρατός φαντάζει μία μακρινή ανάμνηση. Καλή; Κακή; Τείνω προς το καλή. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που παρουσιάστηκα, με όλες τις λεπτομέρειες. Ας πούμε ότι δεν ήταν και η καλύτερη στιγμή μου, σίγουρα όμως δεν ήταν και τόσο άσχημη όσο την περίμενα. Γενικά για το στρατό θα ακούσεις πάρα πολλά. Τι ισχύει όμως; Κάποιοι θα σου πουν ότι είναι μία μεγάλη εμπειρία που σε κάνει “άντρα” και σε ωριμάζει. Όλοι οι άλλοι θα σου πουν ότι είναι χάσιμο χρόνου.
Επειδή όμως δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο, ας τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το πώς θα δεις το στρατό έχει να κάνει αποκλειστικά με το τι άνθρωπος είσαι. Δεν έχει δική του ταυτότητα. Εσύ του δίνεις! Αν δε σου αρέσει η φάση του στρατού δε θα μπορέσεις ποτέ να το δεις σαν εμπειρία. Πάντα θα το έχεις στο μυαλό σου σαν χάσιμο χρόνου. Δε θα μπορέσεις ποτέ να δεις τα θετικά του –ώ ναι πίστεψέ με, υπάρχουν!- ούτε και πρόκειται να περάσεις καλά τους επόμενους 9–12 μήνες που σε περιμένουν. Μπορείς να πιέσεις τον εαυτό σου να περάσεις καλά όμως; Ίσως όχι. Αλλά δεν είναι αυτή η σωστή αντιμετώπιση. Σε όλα όσα αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, σημασία έχει η οπτική με την οποία βλέπεις τα πράγματα. Ούτε εμένα μου αρέσει ο στρατός. Κατάφερα όμως να δω, τι θα μπορούσα να κερδίσω από όλο αυτό και έτσι έκανα τη διαβίωσή μου λίγο πιο εύκολη. Εστίασα στο να γνωρίσω τους ανθρώπους γύρω μου, να προσπαθήσω να κάνω φίλους, να βρω τρόπους να αντιμετωπίσω ισχυρότερους χαρακτήρες από εμένα, να περάσω όσο καλύτερα γινόταν. Κάποια τα κατάφερα και κάποια όχι. Σημασία όμως έχει ότι 9 μήνες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω και πλέον ανήκουν στο παρελθόν σαν μια καλή ανάμνηση. Αν τώρα είσαι από αυτούς που τους αρέσει η ιδέα του στρατού, τότε δεν έχω πολλά να πω. Θα περάσεις καλά! Να έχεις όμως στο μυαλό σου ένα πράγμα. Ο στρατός δε σε κάνει “άντρα”.
Εκτός όμως από την οπτική που έχεις για τα πράγματα σε αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής σου, υπάρχει ένας ακόμα καθολικός παράγοντας. Η ηλικία σου. Όσο μικρότερος είσαι, τόσο το καλύτερο. Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο και είσαι γύρω στα 25, χωρίς να έχεις κάνει ακόμα τη θητεία σου, σταμάτα ό,τι κάνεις και πήγαινε να τελειώνεις. Γιατί καλή η εμπειρία, όμως όσο μεγαλώνεις τα πράγματα θα γίνονται μόνο χειρότερα. Εκεί δεν παίζει ρόλο αν είσαι 35 χρονών, παντρεμένος με παιδί. Αν ο άλλος είναι “παλιότερος” από εσένα -και 18 χρονών να είναι- θα πρέπει να κάνεις ό,τι σου λέει. Αυτό είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Ο στρατός, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να σε υποχρεώνει να πας με το που τελειώνεις το σχολείο. Αν πας να σπουδάσεις και ξεκινήσεις να δουλεύεις, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσεις ό,τι κάνεις και να πας εκεί. Τότε όμως είναι ακόμα πιο δύσκολο, να μην πεις ότι είναι χάσιμο χρόνου. Αν μετανιώνω για ένα πράγμα στην ζωή μου, είναι αυτό. Ότι δεν πήγα φαντάρος, όταν τελείωσα το σχολείο. Χρειάστηκε να προσπαθήσω πάρα πολύ, ώστε να μην το βλέπω αρνητικά και να το αποδεχτώ. Όταν είσαι 18, δε σε νοιάζουν και τόσο τα πράγματα. Είσαι ακόμα μικρός και δεν έχεις χαράξει πορεία στην ζωή σου. Δεν κάνεις κάποια παράκαμψη, ούτε χάνεις ευκαιρίες δουλειάς.
Εν κατακλείδι, ο στρατός είναι μία μεγάλη εμπειρία, αρκεί να το δεις και να το αποδεχτείς. Μπορεί να μην είναι όπως το φαντάζεσαι, γιατί κατά κύριο λόγο είναι απλά μία σειρά από αγγαρείες, όμως όπως και να έχει αυτά που θα δεις, θα ακούσεις και θα κάνεις, θα δώσουν μια διαφορετική οπτική στην ζωή σου. Το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να το εκμεταλλευτείς!
Γεννήθηκε το 1995 στην Αθήνα, έζησε και μεγάλωσε στην Πάρο μέχρι τα 18 του χρόνια. Αποφοίτησε από το τμήμα Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας της Καστοριάς του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και έκανε πτυχιακή εργασία στο Μποϊκοτάζ Επιχειρήσεων στα Social Media. Πλέον εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα στην πρωτεύουσα. Όνειρό του είναι να εργαστεί στις Δημόσιες Σχέσεις με στόχο να τις διευθύνει, καθώς πιστεύει στις σχέσεις που μπορούν να έχουν οι οργανισμοί με το κοινό τους. Εκτιμάει την ειλικρίνεια και πορεύεται με τα μάτια του ανοιχτά χωρίς παρωπίδες.
