Του Θάνου Κουλουβάκη,
Έφτασε η στιγμή της ολοκλήρωσης ενός μεγάλου project που ξεκίνησε πριν από αρκετούς μήνες και τελειώνει τη πιο κατάλληλη στιγμή. Σαφώς, ο λόγος γίνεται για το #overcome, το οποίο –για όσους δε γνωρίζουν με τι σχετίζεται– περιλαμβάνει μία σειρά κειμένων που γράφτηκαν από νέους ανθρώπους οι οποίοι, παρά τα εμπόδια που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, κατάφεραν να είναι δημιουργικοί σε κάποιο πεδίο. Κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν. Με αυτήν την αφορμή, μας μίλησαν σχετικά με την πορεία τους, τις δράσεις και τα όνειρά τους.
Μόλις λίγες ώρες πριν υποδεχτούμε το 2020, λοιπόν, νιώθω την ανάγκη να καταγράψω και να μοιραστώ τα συναισθήματα που μου άφησε το #overcome. Κατ’ αρχάς, μονάχα υπερήφανος μπορώ να αισθάνομαι για όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους που δέχτηκαν να μας μιλήσουν για όσα προαναφέρθηκαν. Διαβάζοντας τα κείμενά τους, άντλησα αισιοδοξία και κουράγιο· πίστεψα ότι πραγματικά υπάρχει ελπίδα και ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να είναι δημιουργικοί και συνάμα «δημιουργοί» του μέλλοντός τους.
Μέσα από αυτά τα 40 κείμενα, πήρα ιδέες, έμπνευση, γνώση. Αποφάσισα να αλλάξω πράγματα στην ζωή μου, τα οποία με πήγαιναν πίσω και αποτελούσαν τροχοπέδη για την εξέλιξή μου. Αποφάσισα να δώσω χρόνο και χώρο στον εαυτό μου προκειμένου να κάνει όνειρα –μερικά εκ των οποίων ενδέχεται να γίνουν πραγματικότητα-, για να κατασκευάσει νέους στόχους και να αναθεωρήσει τους παλιούς. Πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που αισθάνεται έτσι. Διότι είμαι βέβαιο,ς ότι όποιος μπει στον κόπο να διαβάσει μερικά από αυτά τα κείμενα, θα αισθανθεί όσα περιγράφω παραπάνω.
Θέλω, όμως, να σας πω γιατί αγάπησα περισσότερο το #overcome. Ο κυριότερος λόγος είναι γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους τους οποίους εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κέρδισαν τον σεβασμό μου μονάχα λόγω του έργου τους, αλλά συνάμα λόγω της συμπεριφοράς τους. Με κέρδισε η ευγένεια, ο τρόπος τους και η άψογη συνεργασία που είχαμε. Ακόμη περισσότερο με κέρδισε ο σεβασμός τους. Κι έτσι –ερχόμενος στο σήμερα– έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Όποιος έχει ξεπεράσει και συνεχίζει να ξεπερνά τα εμπόδια, όποιος έχει ξεπεράσει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό, δεν έχει λόγο να παριστάνει κάτι που δεν είναι.
Σαράντα άνθρωποι μίλησαν με την ψυχή τους, διότι αυτό είναι που είχαν ανάγκη να καταθέσουν. Μας μίλησαν για τα βιώματά τους, για τις εμπειρίες τους, τις δυσκολίες, τις χαρές· μας μίλησαν γι’ αυτούς. Κι αυτό είναι που κάνει το εκάστοτε #overcome ξεχωριστό. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο το κάθε κείμενο έχει τη δική του ταυτότητα, η οποία είναι αναντικατάστατη.
Όμως, το καλύτερο δώρο που μου έδωσε αυτό το project ήταν η εκδήλωση «Overcome: Νέοι Άνθρωποι – Νέες Ελπίδες», η οποία πραγματοποιήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου από την ομάδα του #overcome και με τη συνεισφορά ολόκληρης της ομάδας του OffLine Post. Είχα την τιμή να συντονίσω τη συζήτηση που έγινε, να παραθέσω τις ερωτήσεις μου και να βρίσκομαι ανάμεσα σε οκτώ αξιόλογους ανθρώπους–ομιλητές, των οποίων τα κείμενα έχουν δημοσιευθεί.
Τότε ήταν που ένιωσα ότι ο κύκλος του #overcome μπορεί να κλείσει. Ένας κύκλος που μονάχα θετικές εμπειρίες μού προσέφερε. Θα ήθελα να κλείσω την αποφώνησή μου με ένα μάθημα που πήρα από αυτούς τους ανθρώπους. Έμαθα ότι δεν πρέπει ποτέ να αφήνουμε στην άκρη τα όνειρά μας· αντιθέτως, πρέπει να πιστεύουμε σε αυτά και να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να μας πείσει ότι δεν αξίζουν.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
