Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού μου, δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο, απλώς σκέφτομαι χωρίς να κατευθύνω τις σκέψεις μου και κοιτάω έξω. Η συγκεκριμένη στιγμή έχει μια κάποια ποιητικότητα: βρέχει, με πολύ μικρές και ευθύβολες σταγόνες που πέφτουν απαλά στο έδαφος και εκεί τελειώνει η ζωή τους, χωρίς καν να κάνουν λίγο θόρυβο. Για λίγη ώρα, ξεπροβάλλει ο ήλιος από τα σύννεφα, για λίγο όμως. Η εικόνα έχει κάτι που με κάνει να θέλω να γράψω, αλλά δεν ξέρω τι.
Η λέξη που στριφογυρίζει εδώ και ώρα στο μυαλό μου είναι το ναδίρ. Αν ήξερα παραπάνω γραμματική ή αν είχα λίγη Κική Δημουλά μέσα μου, ίσως μπορούσα να βγάλω μια έξυπνη αράδα από την όλη κατάσταση. Δυστυχώς δεν έχω, και το πρώτο μου ένστικτο είναι να γυρίσω πίσω στον εαυτό μου.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μέρες σαν τη σημερινή φωνάζουν ναδίρ! Ναδίρ. ΝΑΔΊΡ! Το δωμάτιό μου είναι πραγματικά ακατάστατο. Τόσο που θα ήθελα να το δείξω στις εκατομμύρια μανάδες του κόσμου που επιπλήττουν τα ακατάστατα τέκνα τους, για να ξέρουν πως υπάρχουν και χειρότερα. Φυσικά, στη μελαγχολία της στιγμής συμβάλλουν και οι μέρες, αυτά τα αναθεματισμένα Χριστούγεννα και η δεκαετία που δεν μπορώ να περιμένω να τελειώσουν. Και ναι, ξέρω πως δεν τελειώνει αύριο η δεκαετία, αλλά είπαμε, είμαστε σε ποιητική διάθεση.
Τέτοιες περιστάσεις, λοιπόν, αναπόφευκτα, σε κάνουν ή σε αναγκάζουν να σκεφτείς για το παρελθόν και το μέλλον, λιγότερο για το παρόν. Έτσι όπως κοιτάζω απέναντι, βλέπω ένα παιδάκι στην απέναντι πολυκατοικία να παίζει playstation. Το βλέπω σχεδόν κάθε μέρα την ώρα που φτιάχνω καφέ, πρωί-πρωί. Μου θυμίζει, φυσικά, εμένα στην αρχή της δεκαετίας, όταν αντί για καφεΐνη, έσπευδα να πάρω τη δόση μου από ηλεκτρονικό ποδοσφαιράκι.
Καιρό τώρα ήθελα να γράψω κάτι για αυτό το παιδάκι, αλλά δεν ήθελα να καταλήξω σε μια νοσταλγική αναπόληση της παιδικής και προ-εφηβικής ηλικίας. Ξέρετε τι εννοώ. Εκείνες τις εποχές που δεν είχες να ανησυχείς για τίποτα, πέρα από τα μαθήματά σου και το δώρο Χριστουγέννων σου. Τότε που ξυπνούσες το πρωί και έτρωγες δύο γαβάθες σοκολατένιων δημητριακών, χωρίς να σου καίγεται καρφί για τις θερμίδες. Τότε που δεν έκανες πρόγραμμα για την ημέρα σου, απλώς την άφηνες να εξελιχθεί.
Αυτή είναι η νοσταλγία στην οποία αναφερόμουν. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται κοιτώντας τα γκρίζα σύννεφα, δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με λύπη. Όταν κοιτάζουμε πίσω τους εαυτούς μας ως παιδιά, αυτό που μας λείπει είναι το πόσο απλά φαίνονταν τα πράγματα, ακόμη κι αν δεν ήταν. Ένας κακός βαθμός στο τεστ Ιστορίας μπορεί να έκανε τη ζωή κόλαση σε ένα παιδάκι, αλλά ο σημερινός ενήλικας ξέρει, πλέον, πως αυτό το διαγώνισμα δε σήμαινε τίποτα και φθονεί την ανεμελιά του παλαιότερου εαυτού του.
Έτσι κοιτάω στα μάτια την επόμενη δεκαετία και ομολογώ πως δεν έχω ιδέα τι θα μου φέρει, και νομίζω πως εδώ πέρα θα συμπάσχουν και αρκετοί άλλοι 20somethings. Μεγαλώνοντας, πολλά πράγματα φαντάζουν όλο και πιο απλά, αλλά παράλληλα, ο συναισθηματικός σου κόσμος περιπλέκεται όλο και παραπάνω. Γίνεται ένα κουβάρι που δεν ξέρεις πως ακριβώς να ξεμπλέξεις. Σταματάς να έχεις την πολυτέλεια των απλών και μεμονωμένων συναισθημάτων σαν τη χαρά και τη λύπη.
Για αυτό ζηλεύω το παιδάκι απέναντι και είμαι σίγουρος πως και εμένα με φθονείτε όσοι διαβάζετε τώρα αυτό το άρθρο, και η ηλικία σας είναι διπλάσια από τη δική μου. Δε σας αδικώ καθόλου. Άλλωστε, ξέρω πως το έτος 2030 κι εγώ μπορεί να γελάω διαβάζοντάς με· να μη σας πω ότι το εύχομαι.
Τώρα θα πρέπει να με συγχωρέσετε, γιατί πρέπει πραγματικά να βάλω ένα τέλος στην ακαταστασία. Θα μπορούσα να είχε γράψει ένα ολόκληρο κομμάτι για το συμμάζεμα του δωματίου, είναι κι αυτό ποιητικό. Νιώθεις λίγο σαν φοίνικας που κυριολεκτικά γίνεται καινούργιος άνθρωπος μέσα από τις ίδιες του τις στάχτες. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, με κέρδισε η αόριστη ιδέα της λέξης ναδίρ και ας μην ξεχνάμε: μπορείς μόνο να ανακάμψεις από αυτό.
Υ.Γ. Ελπίζω να έχετε μια καλή δεκαετία όσοι φτάσατε εδώ κάτω. Επίσης, εύχομαι να δω τον Κάνιε Γουέστ να επιστρέφει στην καλή μουσική, το κύμα του λαϊκισμού να τελειώνει και φυσικά, τη Λίβερπουλ πρωταθλήτρια.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
