Του Στάθη Αποστόλου,
Η ιστορία του σύγχρονου κόσμου, στο διάβα των χρόνων απέδειξε πως εκείνοι που τολμούν να πάρουν ρίσκα και γενναίες αποφάσεις είναι εκείνοι που εξασφάλισαν μια θέση σε αυτήν ως “φωτεινοί αστέρες”.
Σε μια δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν υπάρχουν άβατα, δεν υφίσταται τρομολαγνεία αλλά ούτε και προπαγάνδα που να καλλιεργείται από την εκάστοτε κυβέρνηση και πολιτική ηγεσία. Συμπληρωματικά σε μια κοινωνία που αποπνέει τον αέρα της προόδου και της προάσπισης των θεμελιωδών, συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του ανθρώπου δεν γίνεται και δεν θα πρέπει να γίνεται σε καμία περίπτωση προσπάθεια υπονόμευσης ή καταπάτησης αυτών αλλά και των έννομων μέσων προάσπισης που έχουν οι πολίτες.
Είναι σύνηθες φαινόμενο της εποχής μας, οι άνθρωποι να εστιάζουν στο δέντρο αλλά εκούσια να αγνοούν το δάσος, κάτι το οποίο αποτελεί και τη κύρια πηγή του κακού. Για χρόνια η αδύναμη πολιτική ηγεσία της χώρας άφηνε με μια εξωφρενική -σε κάποιες περιπτώσεις- ανοχή, ακόμη και περιοχές που ανήκουν στο κλεινόν άστυ, να βρίσκονται δέσμιες μικρών κακόπιστων ομάδων με ιδεολογία που προσιδιάζει όχι πως πάει κόντρα τόσο σε πολιτικές, όσο και στην ίδια την δομή και τη μορφή που έχουν οι κοινωνίες σήμερα. Η σημερινή ηγεσία έδειξε πράγματι μια εικόνα και μια θέληση να το αλλάξει αυτό και να μην επιτρέψει τον εξαναγκασμό της πολιτικής ηγεσίας, με το να δέχεται στο τραπέζι του διαλόγου -με άμεσους ή έμμεσους δρώντες- σχέδια που όχι μόνο δεν λύνουν τα ήδη υπάρχοντα, αλλά δημιουργούν επιπλέον προβλήματα.
Η ομολογουμένως άκρως θετική διάθεση της σημερινής πολιτικής ηγεσίας άρχισε να μαυρίζει όταν στο όνομα της προάσπισης της ζωής και της αξιοπρέπειας των πολιτών από τους γνωστούς άγνωστους, θίγονται έννομα αγαθά από τους δημόσιους λειτουργούς.
Η καθ’ ύλην αρμόδια αρχή για την διατήρηση της έννομης τάξης, της προάσπισης της ζωής και της περιουσίας των πολιτών είναι η ελληνική αστυνομία και η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου στο οποίο υπάγεται. Σε περίπτωση όμως που διαπιστωθούν κρούσματα κατάχρησης ή βίας από δημόσια όργανα τότε η πολιτική ηγεσία οφείλει να είναι αυστηρή και δίκαιη, χωρίς να κλείνει τα μάτια στο πρόβλημα και να ρίχνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ τους ένστολους παραβάτες.
Αυτές τις ημέρες που ξεπήδησαν κρούσματα αστυνομικής βίας και κατάχρησης εξουσίας, ακούστηκαν από δημόσια και έγκριτα χείλη ενός ανθρώπου (ο οποίος τυγχάνει να είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη ή μη αστυνομικής βίας) σημαντικές παρατηρήσεις. Ο λογιώτατος ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής, Νίκος Αλιβιζάτος, σε μια πύρινη επιστολή έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στη πολιτική ηγεσία του Υπουργείου και την προέτρεψε στο να προχωρήσει σε ένορκη διοικητική εξέταση (ΕΔΕ) τους αστυνομικούς. Αυτή ήταν μια μια κίνηση που δημοσιοποιήθηκε και προβλήθηκε αρκετά από την ηγεσία του Υπουργείου για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους.
Όταν μια πολιτική αποτυγχάνει, όμως, ως πολίτες συνειδητά επιλέγουμε να ονειροβατούμε τότε δεν προάγεται το δημόσιο συμφέρον αλλά δημιουργούνται μείζονος σημασίας θέματα. Η προτροπή του καθηγητή κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, καθότι επιχειρείται η αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας, ενώ παράλληλα σκοπός είναι η απόδειξη πως το η ηγεσία του Υπουργείου δεν φοβάται να αποδώσει δικαιοσύνη ακόμη και σε άτομα εκ των έσω. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Ελλάδα είναι αιθεροβάμονες Υπουργούς, οι οποίοι δεν μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες της αποτυχίας. Η ανάληψη της ευθύνης και η απόδοση αυτής, πολλές φορές αποτελεί μονόδρομο και είναι κάτι που λειτουργεί για το καλό της χώρας.
