Της Βικτώριας Δάτση,
Από πολύ μικρή ηλικία αναρωτιόμουν ποιά είναι η κατάλληλη δουλειά για το μέλλον μου. Με απασχολούσε ιδιαίτερα το τι επάγγελμα θα ακολουθήσω, πώς θα το πετύχω και με ποιές επιπτώσεις. Άλλαζα γνώμη κάθε χρόνο, όσο μεγάλωνα. Μάθαινα κάτι καινούργιο και ήθελα να το κάνω. Ήμουν ένα παιδί που δεν καθόταν με τίποτα στα “αυγά” του… Έφτιαχνα ιστορίες, τις έγραφα και μετά τις άλλαζα. Η φαντασία μου ήταν απερίγραπτη και η επιθυμία μου για γνώση σχεδόν επικίνδυνη. Προσπαθούσα πάντα να μαθαίνω ό,τι έβλεπα, ήθελα να έχω γνώμη για όλα και να μη μου ξεφεύγει καμία πληροφορία. Πιεζόμουν αλλά δε με ένοιαζε, πνιγόμουν στη λεπτομέρεια χωρίς να ξέρω το τέλος και την κατάληξη της ιστορίας.
Όταν με ρωτούσε κάποιος μεγαλύτερος: «Τι θέλεις να γίνεις Βικτώρια όταν μεγαλώσεις;». Απαντούσα πάντοτε ένα συνηθισμένο επάγγελμα και τελείωνε εκεί η συζήτηση. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως, εγώ ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, ήθελα να κάνω κάτι που δεν το έχει κάνει κάποιος άλλος. Ταυτιζόμουν με τη διαφοροποίηση και τη μοναδικότητα. Μέχρι και σήμερα, ένα πεντάχρονο -ακόμα και δεκαεφτάχρονο- δε μπορεί να συλλογιστεί πώς μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Προσωπικά, συλλογιζόμουν τη λέξη «αλλαγή». Στην έκτη δημοτικού ήξερα όλες τις χώρες και πρωτεύουσες απ’ έξω και ένιωθα πανέξυπνη. Άκουγα το δάσκαλό μου να μιλάει για τα ταξίδια του και τις εμπειρίες του, που με έκαναν να “γουρλώνω” τα μάτια και να θέλω να τις αποκτήσω κι εγώ.
Η αλλαγή της ζωής μου ήρθε το 2010, που αποτέλεσε και τη χρονιά των αλλαγών. Ξέρετε κάθε χρόνο με το τέλος του έτους, γράφω σε ένα σημειωματάριο βιώματα της χρονιάς που πέρασε και δίνω έναν τίτλο στον «παλιό το χρόνο». Εκείνη την περίεργη και ανατρεπτική χρονιά του 2010, συμμετείχα για πρώτη φορά στην πρώτη εθελοντική μου δράση, έπειτα από προτροπή της αδερφής μου. Ήταν ένα διεθνές φεστιβάλ με λίγους εθελοντές αλλά με σημαντικό ρόλο. Φυσικά, ήμουν η μικρότερη και μου άρεσε αυτό. Όλη η προσοχή ήταν πάνω μου και βοηθούσα παντού.
Ήταν η πρώτη φορά που βοήθησα σε κάτι μεγάλο, φαντασμαγορικό και δε με ένοιαζε ούτε η ηλικία μου, ούτε τι κάνω αλλά με ενθουσίασε η προσφορά μου. Από εκεί και πέρα ξεκίνησαν και οι αλλαγές στη ζωή μου, ωστόσο, ακόμη έψαχνα το «επάγγελμά μου». Τα ερωτηματικά πλήθαιναν και ο αριθμός πάνω στην τούρτα μου κάθε άνοιξη μεγάλωνε. Η ευχή μου κάθε χρόνο η ίδια… «να βρω το επάγγελμα των ονείρων μου και να είμαι ευτυχισμένη».
Ήμουν ένα τυχερό παιδί που ποτέ δεν του έλεγαν «όχι» σε νέα ξεκινήματα μέσα στην οικογένεια. Η μητέρα μου το 2011 μου επέτρεψε να κάνω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στην Ουγγαρία, με ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα που λεγόταν «COMENIUS PROJECT» και είχε ως θεματική την ανταλλαγή μαθητών από σχολεία της Ευρώπης. Ο ενθουσιασμός θυμάμαι μέχρι να πατήσω σε άλλη χωρά ήταν τόσο εμφανής που είχα ετοιμάσει βαλίτσα μία εβδομάδα πριν. Ας μη θυμηθώ, ότι είχα πέσει με τα μούτρα στην προφορική πρακτική αγγλικών για να μπορώ να συνομιλώ με τους ξένους μαθητές.
Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε, πέρασα τέλεια και όταν γύρισα σπίτι μου, είπα την πιο σημαντική πρόταση στη μητέρα μου «Μαμά, θέλω να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο». Η απάντηση που πήρα πίσω ήταν «Να βρεις μια δουλειά που να επιτρέπει να το πραγματοποιήσεις». Εκεί άλλα εκατό ερωτηματικά στο μυαλό! Ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη ποιό θα ήταν το επόμενο ταξίδι μου, ψαχνόμουν σε προγράμματα, εθελοντικές δράσεις για να μάθω κι άλλα. Δε φοβόμουν τίποτα, μόνο το χρόνο και τη βαρεμάρα. Το γυμνάσιο ήταν η περίοδος που μου άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία και συγκεκριμένα είχα την τιμή, ένα ωραίο πρωινό να γνωρίσω την Πρόεδρο της UNESCO στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε μια διάλεξη για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις δυνατότητες. Αναρωτήθηκα πολλές φορές τον όρο Ευρωπαϊκή Ένωση και έψαχνα τα πάντα. Το αστείο ήταν ότι την είχα σε αφίσα τότε στο δωμάτιο μου. Είχα ένα χάρτη και έβλεπα και ήξερα την κάθε χώρα ξεχωριστά· πώς να μην την ξέρω αφού ήθελα να ταξιδέψω σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου…
Όσο μεγάλωνα, οι απαιτήσεις ήταν περισσότερες και οι υποχρεώσεις σημαντικές. Συμμετείχα σε προσομοιώσεις Ευρωπαϊκών Επιτροπών, σε προγράμματα ευρωπαϊκά στη Θεσσαλονίκη -εθελοντικά και μη-. Τα Σαββατοκύριακά μου ήταν και είναι γεμάτα με δράσεις και ο χρόνος σκέψης λιγοστός. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να αρπάζω πληροφορίες και να τις επεξεργάζομαι. Κι όμως, ήρθε η στιγμή να δώσω Πανελλήνιες και ακόμη δεν ήξερα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Ήμουν επιμελής σε όλα τα μαθήματα αλλά και πολυπράγμων άτομο. Δε μπορούσα να κάνω ένα πράγμα μόνο, ήθελα το πρόγραμμά μου να έχει ποικιλία. Τρελό! Ήταν όμως ενδιαφέρον για εμένα. Η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο δε σήμαινε τίποτα για εμένα. Ναι, πέτυχα και τα κατάφερα, ώσπου έφτασα δεύτερο έτος και κλείστηκα στον εαυτό μου, αρρώστησα βαριά με ένα νόσημα· ώσπου έκλαψα για μέρες και ώρες και είπα θα παρατήσω ό,τι κάνω.
Ήταν η πρώτη φορά που είπα θα τα παρατήσω και δεν το έχω ξαναπεί από τότε. Πολλές φορές η ζωή, σου δίνει ένα χαστούκι για να καταλάβεις τι πραγματικά θέλεις να κάνεις και πώς πρέπει να ακολουθήσεις τους στόχους σου. Ένιωθα ότι δεν ταιριάζω στο φοιτητικό μου περιβάλλον και πως θέλω να δοκιμάσω το εξωτερικό με οποιοδήποτε τρόπο. Έψαχνα μέρα νύχτα κάτι το διαφορετικό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή άλλο μου ταίριαζε και άλλο ήθελα. Κλασσική Βικτώρια!
Το 2014 μπαίνω σε μια ομάδα για το European Youth Event και συμμετέχω διαδικτυακά σε ό,τι σχετίζεται με τη διοργάνωση. Το 2016 ταξιδεύω στην αγαπημένη πόλη και το λέω αγαπημένη γιατί είμαι ερωτευμένη με τον κόσμο και το άρωμα αυτής της πόλης που ονομάζεται Στρασβούργο. Μπαίνω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και εκεί είπα «Βικτώρια, εδώ είσαι!». Τόση προσοχή δεν είχα δώσει ποτέ σε τίποτε στην ζωή μου, εκεί τα αυτιά μου και τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα.
Εκείνη η χρονιά ονομάστηκε 2016· βρήκα τον ορισμό changemaker! Στην Ελλάδα δεν ήταν διαδεδομένος αλλά υπήρχε κόσμος που το επιχειρούσε και σαν επάγγελμα, κάνοντας mini σεμινάρια και μεταδίδοντας γνώσεις. Λίγοι τα κατάφεραν ως τώρα, αλλά εγώ δε θα το ήθελα ως επάγγελμα αλλά ως nickname πορείας στην ζωή μου. Δε μου αρέσει γενικά να εκμεταλλεύομαι συγκυρίες για να υιοθετώ έναν τίτλο, αλλά μου αρέσει να το διεκδικώ.
Με τον όρο της «αλλαγής» ήξερα ότι πρέπει να αρπάζω ευκαιρίες στη στροφή και να τις αξιοποιώ. Δράσεις άπειρες, διέσχιζα χώρες για να συμμετέχω σε προγράμματα με low budget, έψαχνα μέρα-νύχτα αεροπορικά εισιτήρια και τα έκλεινα· δε με ένοιαζε απολύτως τίποτα, μόνο να γνωρίσω νέους τόπους και να εκφράσω τον εαυτό μου σε έναν άλλον πολιτισμό. Έφτασα σε σημείο να συμμετέχω σε 12 διεθνείς, ευρωπαϊκές και φοιτητικές ομάδες ταυτόχρονα στα 21 μου και να συνεχίζω ακάθεκτη σε ό,τι και αν μου εμφανιζόταν.
Κάθε μέρα ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου: «Είναι μια καινούργια μέρα, ό,τι κι αν γίνει να είσαι ταπεινή και αληθινή». Πορεύομαι και προσπαθώ. Θέλω να αλλάξω ακόμα τον κόσμο και κάποια μέρα θα το πετύχω, γράφω στόχους και βάζω τον εαυτό μου σε ένα “πολυμίξερ”, γιατί τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς προσπάθεια και επιμονή.
Στην ζωή μου μπήκε για πέντε χρόνια συνεχόμενα και ένα τεράστιο name brand το λεγόμενο TEDx. Η εθελοντική μου συνεισφορά, τα τελευταία πέντε χρόνια, σε TEDx events ήταν το “πικ” της εκτόξευσης στις υποχρεώσεις μου και πώς μπορώ να διαχειριστώ τον πολυπράγμονα εαυτό μου.
Δεν ήθελα να συμμετέχω σε δράσεις και προγράμματα ίδιου περιεχομένου. Πρώτον τα βαριόμουν και δεύτερον δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Έχω κάνει δράση από το να γράψω ένα τραγούδι, μέχρι και να μιλήσω στο βήμα της αίθουσας της ΕΕ. Δε ντράπηκα ποτέ για τίποτα και, αντιθέτως η διαφορετικότητα όλων των εμπειριών ήταν αυτή που με κάνει σήμερα να πατάω γερά στα θέλω και πιστεύω μου και να ξέρω ότι ποτέ δε θα κάνω ένα πράγμα στην ζωή μου, αλλά παραπάνω από δυο -και με μέτρο- για να μπορέσω και εγώ, να αλλάξω τον κόσμο έτσι όπως ακριβώς επιθυμώ.
Φέτος, θα τον αλλάξω με τη βοήθεια και άλλων νέων με τα ίδια συναισθήματα, διότι, μετά από μια δύσκολη περίοδο τα ερωτηματικά και τα σκαμπανεβάσματα με δικαίωσαν, έχοντας λάβει τον τίτλο Change Maker Greece από τον UNITE 2030. Εύχομαι να αλλάξω και να προσφέρω σε νέους πληροφορίες που δύσκολα θα τις βρουν. Γνωρίζω ότι υπάρχουν εκατοντάδες νέοι με άπειρες συμμετοχές σε δραστηριότητες, όμως κάποια στιγμή χανόμαστε στην επανάληψη και δεν υλοποιούμε ό,τι μαθαίνουμε. Η προσφορά, ο εθελοντισμός και η μανία μου να είμαι δραστήρια με έκαναν σκληρή, αλλά ποιός είπε ότι η σκληρότητα δεν επιφέρει και επιτυχία και αλλαγή; Ακούστε τον εαυτό σας, εκτός και αν έχετε κάποια καλύτερη ιδέα. Εγώ είχα και έγινα ο Change maker του εαυτού μου, και πλέον όλης της χώρας. Οι αλλαγές βοηθούν!
