Της Σοφίας Σιδερίδου,
Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο ενάμισι χρόνο που βρίσκομαι στο εξωτερικό, χρησιμοποιώ πιο συχνά το αεροπλάνο. Αεροπλάνα και αεροδρόμια είναι από τη φύση τους μέρη που σου επιτρέπουν να παρατηρήσεις τους ανθρώπους, να δεις στο πρόσωπό τους να αποτυπώνονται έντονα τα συναισθήματά τους, είτε είναι αυτοί που φτάνουν, είτε αυτοί που περιμένουν εκεί, στην αίθουσα αναμονής. Την περίοδο των Χριστουγέννων αυξάνεται η κινητικότητα και κάπως σαν να αυξάνονται και τα συναισθήματα που παρατηρείς γύρω σου.
Λίγες μόλις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, λοιπόν, η πτήση από Μπρατισλάβα για Θεσσαλονίκη είχε όλη αυτή την κινητικότητα και το συναίσθημα στον υπερθετικό βαθμό. Το αεροδρόμιο της Μπρατισλάβας σαν να βούλιαξε και να υποδέχτηκε Έλληνες φοιτητές και εργαζόμενους όλων των χωρών της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης, που έψαχναν κάθε πιθανό τρόπο για να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους για τις γιορτές των Χριστουγέννων, αφού από νωρίς σε πολλές πτήσεις από άλλες πόλεις είχαν εξαντληθεί οι θέσεις.
Η πτήση αυτή ήταν γεμάτη συναίσθημα. Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς ποιο ήταν αυτό, γιατί δεν ήταν μόνο ένα, αλλά ήταν ιδιαίτερο. Ο καθένας κουβαλούσε και κάτι δικό του, όμως, σε όλα τα πρόσωπα μπορούσες να διακρίνεις μια πηγαία χαρά, μια αγωνία και προσμονή, μια λάμψη γλυκιά. Ήταν όλοι έτοιμοι να διηγηθούν ιστορίες στις οικογένειές τους, αφήνοντας για λίγο την τρέλα του ξένου και γυρίζοντας στην ασφάλεια και τη ζεστασιά του σπιτιού. Έβλεπες στα πρόσωπα όλων μια εσωτερική χαρά για ό,τι και όποιον θα αντάμωναν πίσω στην Ελλάδα.
Η πτήση αυτή, λοιπόν, ήταν σαν ένα μικρό πάρτι. Από το τσεκ ιν στην Μπρατισλάβα μέχρι και την παραλαβή των αποσκευών στη Θεσσαλονίκη, γνώριζες καινούργια άτομα, άκουγες γέλια και ελληνική μουσική να παίζει από τα κινητά. Η παρέα δύο θέσεις μπροστά σπούδαζε Ολλανδία, τα παιδιά από πίσω Γερμανία και μερικοί μόλις πήραν τις άδειές τους και άφησαν την Τσεχία. Για όλους, η πτήση από Μπρατισλάβα ήταν το τελευταίο εμπόδιο για να αγκαλιάσουν τους αγαπημένους τους. Η πτήση αυτή είχε πραγματικά να διηγηθεί με τον πιο απλό τρόπο τη μαγεία και την απλότητα των Χριστουγέννων, που τελικά -για όλους εμάς- δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από λίγες μέρες πίσω στα σπίτια μας.
Ακόμα και για αυτούς που δεν τους έστειλε η ανάγκη μακριά από τα σπίτια τους, αλλά μια τρέλα να δοκιμάσουν τη ζωή στο εξωτερικό και να μαζέψουν κάτι από τον δικό της πλούτο, τα Χριστούγεννα «φωνάζουν» σπίτι και οικογένεια. Τα χαμόγελα όλων μες το αεροπλάνο έκρυβαν τη χαρά και την ανυπομονησία μικρού παιδιού. Πλέον όχι για τον Αη Βασίλη…. Αλλά, όπως μου είχε πει κάποτε κάποιος, ο Αη Βασίλης είναι μια ιδέα και όσο μεγαλώνουμε, κρύβουμε πίσω από τα άσπρα γένια του τους δικούς μας αγαπημένους ανθρώπους.
Μπορεί να είναι δύσκολο να περιγράψεις ακριβώς τι σήμαινε αυτό το μικρό εναέριο πάρτι, αλλά η αίθουσα αναμονής στη Θεσσαλονίκη κατάλαβε πολύ καλά. Τα αεροδρόμια, λοιπόν, είναι τυχερά, γιατί εκεί οι πύλες αφίξεων και αναχωρήσεων έχουν ποτιστεί σίγουρα με πολλά δάκρυα. Εκεί, η καρδούλα χτυπά κάθε φορά λίγο πιο δυνατά. Εκεί μπορείς να δεις όλο το φάσμα των συναισθημάτων, γιατί μπορεί και οι δύο πλευρές, αφίξεων και αναχωρήσεων, να έχουν δάκρυα και αγκαλιές, όμως είναι τόοοσο διαφορετικές.
Οι πιο σφιχτές, οι πιο τρυφερές … οι πιο ουσιαστικές αγκαλιές δίνονται στα αεροδρόμια.
