Του Μάριου Μώρου,
Ο κινηματογράφος των 2010s γνώρισε τεράστια ποικιλομορφία και καινοτομία, με καλλιτέχνες, ανεξάρτητους και μη, πιο ενδυναμωμένους από ποτέ. Μία συγκεκριμένη κατηγορία, όμως, αναδείχθηκε ως η πιο δημιουργική της τελευταίας δεκαετίας. Οι ταινίες θρίλερ, από χρονιά σε χρονιά, επαναπροσδιόρισαν την ουσία του τρόμου, πώς αυτός δημιουργείται και επικοινωνείται στο κοινό. Ήταν αμέτρητες οι ταινίες που εμβάθυναν περαιτέρω, χρησιμοποιώντας πολυάριθμους συμβολισμούς, αλληγορίες, αναφορές και στοιχεία θρησκευτικού και μυθολογικού χαρακτήρα, θίγοντας από κοινωνικά ζητήματα μέχρι και τις δυσκολίες των ανθρωπίνων σχέσεων και εμπειριών.
Η λίστα αυτή περιλαμβάνει επτά έργα που μέχρι και σήμερα αποτελούν, για διαφορετικούς λόγους, λαμπρές κινηματογραφικές δημιουργίες στη σφαίρα του τρόμου.
Babadook – Jennifer Kent, 2014
Το Babadook είναι ίσως το μόνο έργο στη συγκεκριμένη λίστα που αγγίζει τον παραδοσιακό χαρακτήρα των ταινιών τρόμου όπως τις έχουμε γνωρίσει και αγαπήσει. Καταφέρνει, παρόλα αυτά, να δημιουργεί το δικό του μονοπάτι και να ξεφεύγει από τις επαναλαμβανόμενες συμβάσεις. Το εν λόγω αυστραλιανό θρίλερ, που αποτελεί και το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Jennifer Kent, χρησιμοποιεί το παιδικό τέρας Babadook για να δείξει τον ατελείωτο αγώνα ενάντια στο πένθος και την κατάθλιψη, και πώς αυτά διεισδύουν καταστροφικά στις ζωές και τις σχέσεις μας. Με ένα απροσδόκητο τέλος και ένα μικρό, πολυτάλαντο και δυναμικό cast, η ταινία επιδοκιμάστηκε από κριτικούς και κατέκτησε μια από τις υψηλότερες βαθμολογίες για ταινίες του 2014 στο Metacritic και Rotten Tomatoes.
The Witch – Robert Eggers, 2016
Μετά από πολλές απόπειρες στο παρελθόν, ο Robert Eggers κατάφερε επιτέλους να φέρει στο φως του κινηματογράφου την αγάπη του για τις ιστορίες μαγισσών, όπως αυτές έγιναν γνωστές στην διάρκεια του Μεσαίωνα. Με έναν εντυπωσιακά αληθοφανή διάλογο, η ταινία ακολουθεί μια εξορισμένη οικογένεια. Καθώς εξελίσσεται η πλοκή, τα υπερφυσικά στοιχεία της ταινίας δεν αποτελούν τη μοναδική απειλή για την οικογένεια, καθώς η ίδια η θρησκεία και η επιρροή της φαίνεται να διαδραματίζει το δικό της ρόλο στην αποδυνάμωση των ανθρωπίνων σχέσεων. Το έργο δεν είναι ιδιαίτερα επεξηγηματικό και καθοδηγητικό, αφήνοντας ανοιχτά τα περιθώρια ερμηνείας της ταινίας.
Get Out – Jordan Peele, 2017
Από τις πιο εμπορικά επιτυχημένες και πολυβραβευμένες ταινίας τρόμου της τελευταίες δεκαετίας, το Get Out επαναπροσδιόρισε για ένα αρκετά ευρύ κοινό τα όρια αυτού του κινηματογραφικού είδους. Η ταινία συνδύασε παραδοσιακά στοιχεία τρόμου, σάτιρας, μυστηρίου και έντονου κοινωνικού σχολιασμού γύρω από ζητήματα ρατσισμού.
Hereditary – Ari Aster, 2018
Ίσως το πιο σκοτεινό και μακάβριο έργο σε αυτή τη λίστα, το Hereditary όταν πρωτοκυκλοφόρησε, θεωρήθηκε μία από τις πιο τρομακτικές ταινίες της δεκαετίας. Η ιστορία της ταινίας ξεκινάει με το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου και το πένθος που ακολουθεί. Ο Ari Aster παντρεύει με ιδιοφυείς τρόπους τόσο το υπερφυσικό, «δαιμονικό» στοιχείο όσο και το ανθρώπινο, αυτό που οι περισσότεροι έχουμε βιώσει. Από τα highlights, βέβαια, της ταινίας είναι η πολυπρισματική ερμηνεία της Toni Collette, που έφερε στη μεγάλη οθόνη μερικά από τα πιο ωμά, παραστατικά και αληθοφανή συναισθήματα του σύγχρονου κινηματογράφου.
Suspiria – Dario Argentio, 2018
Ακαδημία χορού, μάγισσες, φροϋδικές θεωρίες, φανατισμός και το Τείχος του Βερολίνου. Πώς μπορεί μία ταινία να συνδυάζει όλα αυτά τα στοιχεία μέσω μίας περίπλοκης, ρευστής αλληγορίας; Η απάντηση δεν είναι άλλη από το Suspiria, το remake της αυθεντικής ταινίας του 1977. Στην περίπτωση του 2018, το Suspiria στηρίζεται στα θεμέλια της πρώτης ταινίας και εκτυλίσσεται προς διαφορετικές κατευθύνσεις, θίγοντας διαφορετικά ζητήματα, κυρίως κοινωνικοπολιτικά, μέσα στους μυστήριους τοίχους μιας σχολής χορού του Βερολίνου. Η ταινία, όπως και το The Witch, ούτε σε καθοδηγεί, ούτε σου εξηγεί αυτά που θεωρούνται αυτονόητα στον δικό της φανταστικό κόσμο. Όλα τα στοιχεία είναι σκόρπια στην ταινία, κρυμμένα σε χορούς και εικόνες, λέξεις και ιδιότροπες ανθρώπινες σχέσεις. Δεν υπάρχει ένα μονοσήμαντο μήνυμα, και ίσως αυτό κάνει το εν λόγω έργο να ξεχωρίζει (πέρα από τη μαγευτική Tilda Swinton, η οποία ενσαρκώνει τρεις διαφορετικούς ρόλους).
Us – Jordan Peele, 2019
Μετά την τεράστια επιτυχία του Get Out, ο Jordan Peele δημιούργησε το πολυαναμενόμενο δεύτερο έργο του, ανεβάζοντας τον πήχη ακόμα περισσότερο. Με τεράστιες ανατροπές και ένα κοινωνικό μήνυμα που ξεπερνά τα όρια της προηγούμενης ταινίας του, καθώς πραγματεύεται διαφορετικά είδη εσωτερικευμένου, κοινωνικού μίσους, το Us φαντάζει τόσο οικείο και καθημερινό, όσο και ξένο, με το ανεπανάληπτο, διπλό ρόλο της Lupita να κεντρίζει το ενδιαφέρον κάθε θεατή.
Midsommar – Ari Aster, 2019
Προσωπικό αγαπημένο και ίσως ένα από τα καλύτερα έργα του 2019, το Midsommar φιλοξενεί τη δεύτερη κινηματογραφική δουλειά του Ari Aster. Με μία πολικά αντίθετη παλέτα χρωμάτων από αυτή που γνωρίσαμε στο Hereditary, το Midsommar μας ξεναγεί σε ένα μυστήριο φεστιβάλ στη Σουηδία όπου μία ελαττωματική σχέση μπαίνει στο προσκήνιο και δοκιμάζεται περισσότερο από ποτέ. Πέρα από τις τρομακτικές και κυρίως ανατριχιαστικές σκηνές της, η ταινία έχει αρκετά εκκεντρικό χαρακτήρα και μέσω πρωτότυπων σκηνών υπογραμμίζει τη σημασία και των ανθρωπίνων ομάδων και το αίσθημα ασφάλειας που νιώθουμε σε αυτές, ακόμα και όταν το συγκεκριμένο αίσθημα είναι συνήθως μια ψευδαίσθηση και παραπλάνηση.
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Σχολής Μωραΐτη και σπουδάζει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Δραστηριοποιείται εθελοντικά σε πολιτιστικά και μη δρώμενα. Όντας στη σφαίρα αυτή, αρθρογραφεί για τα πολιτισμικά και έχει διατελέσει αρχισυντάκτης στο τμήμα του Ελεύθερου για το OffLine Post.
