Της Julia Mour,
Καλλιτέχνης για εμένα σημαίνει ξύπνημα (awakening), σημαίνει ροή… Το να συμπαρασύρεις, να μαθαίνεις και να προσδιορίζεις από την αρχή. Να αναπνέεις και να περπατάς, μ’ ένα μόνιμο γαργαλητό στα χέρια, τα πόδια, την καρδιά και το μυαλό σου. Σαν να είσαι μονίμως φτιαγμένος· με αλκοόλ, ενεργειακό ποτό, τσιγάρα… με ναρκωτικά. Από αυτά δε ξέρω, απλά υποθέτω.
Παρ’ όλα αυτά, όταν αναφέρομαι πρακτικά στον εαυτό μου ως καλλιτέχνη, νιώθω δυσφορία κι έλλειψη λέξεων κι εννοιών.
Από πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει και να επεξεργάζεται αναλυτικά τι παίζει κάθε όργανο σε κάποιο κομμάτι που θα πετύχαινε. Από μικρή πάντα χόρευα οτιδήποτε έπαιζε από το κουτί της τηλεόρασης. Αν υπήρχε Youtube, ο πατέρας μου θα είχε βγάλει πολλά λεφτά!
Κι όποτε έβλεπα κιθάρα γινόταν χαμός! Όταν έπεισα τους γονείς μου να πάρω την πρώτη μου και να βρούμε και δάσκαλο ήμουν γύρω στα 11-12 ετών. Θυμάμαι ακόμα, εννοείται, εκείνη την ημέρα! Με το που γυρίσαμε σπίτι, καθόμουν και έπαιζα χαζά. Έβγαλα κομμάτι εξ ακοής. Νομίζω ήταν το “φεγγαράκι μου λαμπρό”. Ευτυχώς ο καθηγητής ήταν αρκετά σωστός, ώστε να με μάθει πώς να μελετάω από το ίντερνετ και μου είχε κάνει κι αρκετά Cds για να εμπνέομαι. Από τα πρώτα 30 -και μόνα- μαθήματα, τραγουδούσα κι έπαιζα ταυτόχρονα!
Όλες μου οι φίλες έπαιζαν κάτι επίσης. Μάλιστα είχαμε και μια νεοδιδαχθείσα ντράμερ. Της έκανα παρέα στα μαθήματα που παρακολουθούσε και εκεί αντιλήφθηκα ότι η κιθάρα δεν είναι το μόνο “μου” όργανο. Οπότε μέσα στον επόμενο χρόνο είχα φτιάξει ήδη την πρώτη κοριτσίστικη μπάντα του σχολείου μας. Τ’ αγόρια που ήταν και μεγαλύτερα είχαν “σκυλιάσει”! Ήμασταν άξιες ανταγωνισμού!
Τα κομμάτια στο κεφάλι μου έρρεαν άφθονα. Εμπνεόμουν από τα πάντα. Από τις γκομενο-απογοητεύσεις των φίλων μου, τα κοινωνικά προβλήματα, τους πολέμους αλλά κι από προσωπικές δυσκολίες με τους γονείς μου. Για εκείνους ήταν περίοδος χωρισμού και για εμένα έμπνευσης!
Εντάξει παραδέχομαι ότι, αν δεν είχα το “αποκούμπι” μου, δε ξέρω πώς θα τα είχα αντιμετωπίσει όλα αυτά.
Αλλά κατά βάθος ήξερα τη δύναμή μου…
Έχω τελικά τόση τρέλα με τη μουσική σαν “σύνολο” , που όταν άλλαξα σχολείο μπήκα ήδη υπεύθυνη στις εκδηλώσεις, έφτιαχνα τις Playlists, οργάνωσα τη χορωδία, έπεισα τη διευθύντρια να κάνουμε περισσότερα events με live. Φτιάξαμε ολόκληρη θεατρική ομάδα με εμένα σε όλες τις θέσεις! Η διευθύντρια με έπιασε μόνη της και ζητούσε τη γνώμη μου για να φτιάξουμε studio – μάλιστα της είχα κάνει και προϋπολογισμό κόστους!
Οκ, το τελευταίο δε βγήκε -υποθέτω για πολλούς λόγους-, αλλά ήταν ανεκτίμητο να βλέπεις στα μάτια των μεγαλύτερων ανθρώπων τον ίδιο ενθουσιασμό και σπίθα που έχεις κι εσύ!
Και κάπου εκεί κατάλαβα τι σημαίνει να μπορείς να μοιράζεσαι, να οργανώνεις σωστά και να παρουσιάζεις αυτό το “κάτι” ιδιαίτερο που όλοι μας χρειαζόμαστε τελικά.
Κι εκεί εισέρχεται και η έννοια του “συνόλου”.
Λατρεύω πολλά είδη, αν και η βάση μου θα είναι πάντα η ροκ. Αυτή κι αν είχε πολλά να διδάξει! Ακούω τα πάντα. Όχι γιατί μ’ αρέσουν τα πάντα, αλλά γιατί όλα έχουν να σου δώσουν κάτι.
Τι έχω μάθει μέχρι τώρα;
Η τέχνη είναι επικοινωνιακό στοιχείο. Σαν πρωτόκολλο. Όποιος έχει τέχνη μέσα του καταλαβαίνει και αντιλαμβάνεται τον κόσμο (και) μέσω ενσυναίσθησης. Και προσπαθεί να έρθει κάθε φορά πιο κοντά στο δικό του Φως. Τη δική του Αλήθεια. Κι αυτή με τη σειρά της έχει σκοπό να γίνει γνωστή. Να μεταδοθεί.
Από εκεί ξεκινάει για εμένα το σημείο της παραγωγής.
Τι σημαίνει παραγωγή στην τέχνη όμως;
Πάμε απλά. Τι είναι αυτό που σου αρέσει να ακούς και γιατί; Πώς σε κάνει να νιώθεις; Τι σε κάνει να θες να χορέψεις; Πώς συνδέεσαι με έναν καλλιτέχνη; Με ποιά κριτήρια αποφασίζουμε ποιοι είναι οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες και μουσική;
Όλες αυτές οι απορίες γεννήθηκαν από πολύ νωρίς στο κεφάλι μου. Βρέθηκαν άνθρωποι και καταστάσεις στη ζωή μου (όπως κάθε καλλιτέχνη πιστεύω) να με καθοδηγήσουν. Από μικρές, καθημερινές συζητήσεις με φίλους μουσικολόγους, από τα ίδια τα βιώματα με μπάντες που έπαιζα ως κιθαρίστρια, μπασίστρια, κρουστού και τραγουδίστρια, στους διάσημους ηθοποιούς και καλλιτέχνες που γνώρισα στην πορεία, όπως η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου, μέχρι τη SAE, στο τμήμα Electronic Music Production, την οποία τελείωσα πέρυσι, αισίως στα 27 μου!
Εκεί με “περίμενε” ο Coordinator του τμήματος και γνωστός μουσικός παραγωγός Σταύρος Φώσκολος aka Steve Throttler, μαζί με τον καθηγητή κι επίσης γνωστό hip hop μουσικό παραγωγό Mike Kyriallidi. Και με εκείνους ολοκληρώθηκε και η αναζήτηση των παραπάνω ερωτήσεων. Κι έγινε η αρχή της μουσικής παραγωγής στη ζωή μου.
Από την πρώτη νότα που θα γράψεις, το κάθε μουσικό στοιχείο που θα επιλέξεις και γιατί, έως τη μίξη και το mastering… Όλα λειτουργούν συνδυαστικά και καταλυτικά, ώστε να πετύχεις η αρχική έμπνευση να παρακινεί τον ακροατή· μέχρι το να γίνει επιτυχία στο ραδιόφωνο, στο ίντερνετ κλπ.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου το εξής.
Σίγουρα ακούμε παντού πλέον ότι αν πραγματικά θέλεις κάτι το καταφέρνεις. Είχα μια δύσκολη ζωή κι ακόμα προσπαθώ. Αλλά, όταν τυχαία με ρώτησε μια φίλη “αν πέθαινες αύριο, για ποιό πράγμα θα μετάνιωνες ή τι θα έκανες διαφορετικά στη ζωή σου;”, συνειδητοποίησα ότι δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Είμαι περήφανη που προσπάθησα για εμένα και δεν άφησα τη θλίψη, την κακοήθεια, τις προκαταλήψεις και το φόβο να με κρατήσουν πίσω. Πειθαρχία, αγάπη για τον εαυτό, θράσος κι ανιδιοτελή αγάπη.
Γι’ αυτό, πάρε βαθιά ανάσα κι απλά χαλάρωσε. Ο καθένας στο χρόνο του. Όλα έχουν ρυθμό, ήχο κι αρμονία.
Να το θυμάσαι!
