Της Στέλλας Μαυροπούλου,
Η ώρα είναι εφτά και μισή το πρωί. Η βροχή έξω από το παράθυρο κάθε άλλο παρά ενοχλητική είναι για σένα που βρίσκεσαι κάτω από το ζεστό σου πάπλωμα. Τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει αυτή την υπέροχη στιγμή εκτός από… τον διαπεραστικό ήχο του ξυπνητηριού. Ψηλαφώντας το κομοδίνο σου, καταφέρνεις να το απενεργοποιήσεις, ξέροντας όμως πως σε λίγη ώρα θα το μετανιώσεις. Τελικά, λίγο αργότερα, σηκώνεσαι αλαφιασμένος από το κρεβάτι σου και, σχεδόν τρέχοντας, προσπαθείς να ετοιμαστείς, ώστε να μην αργήσεις. «Η νέα εβδομάδα δεν ξεκίνησε καλά» σκέφτεσαι από μέσα σου.
Έχοντας πιει μόνο μια γουλιά καφέ, βγαίνεις από την πόρτα του διαμερίσματος και κατευθύνεσαι προς το ασανσέρ, όπου συναντάς τον γείτονά σου. «Μακάρι να τον είχα αποφύγει», σκέφτεσαι ξανά. Η καλημέρα που βγαίνει αναγκαστικά από τα χείλη σου φαντάζει τελείως ψεύτικη. Μετά από λίγα άβολα δευτερόλεπτα, βρίσκεσαι ήδη έξω στη βροχή. Περπατάς βιαστικά προς τη στάση του λεωφορείου. Όταν τελικά καταφέρνεις να επιβιβαστείς, εύχεσαι να είχες επιλέξει να πας με τα πόδια. Κάθε κίνηση γύρω σου μοιάζει βίαιη και επιθετική. Επιτέλους, όμως, φτάνεις στη δουλειά. Μέσα στη μέρα, έρχεσαι σε επαφή με πάρα πολλούς ανθρώπους, με τους οποίους έχεις δημιουργήσει κατά συνθήκη συνεργασίες, χωρίς όμως να γνωρίζεις κάτι ουσιαστικό γι’ αυτούς. Δίπλα στα διάφορα μηχανήματα που δουλεύουν πυρετωδώς, δε διαφέρεις σε τίποτα. Είσαι και συ μηχανοποιημένος και τυποποιημένος.
Άλλη μια εργάσιμη μέρα έχει φτάσει επιτέλους στο τέλος της. Έχεις πλέον επιστρέψει στο σπίτι σου, αφού διεκπεραίωσες κάποιες εκκρεμότητες. Όμως, η σπιτική ζεστασιά δεν μπορεί να «ζεστάνει» την ψυχή σου. Δυστυχώς, η σύγχρονη κοινωνία σε έχει μετατρέψει σε έναν αλλοτριωμένο άνθρωπο, ο οποίος κατακλύζεται από άγχος, αδιαφορία, ανία και σύγχυση. Τα συναισθήματα σου έχουν αλλοιωθεί και έχεις χάσει το πραγματικό νόημα της ζωής. Αδυνατείς να καταλάβεις πως οι συμβατικές σχέσεις έχουν γίνει υποκατάστατο των διαπροσωπικών. Κοιμάσαι και ξυπνάς αγχωμένος και με κακή διάθεση, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στην ομορφιά και τη μοναδικότητα της κάθε ημέρας. Το διαρκές κυνήγι, τόσο του χρόνου, όσο και του χρήματος, σε αναγκάζει να βάζεις σε δεύτερη μοίρα όλα όσα πραγματικά αξίζουν, όπως η ενασχόληση με κάτι που αγαπάς ή μια βόλτα με την παρέα σου. Δεν έχεις αποξενωθεί μόνο από το περιβάλλον σου, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό, καθώς έχεις πάψει πλέον να είσαι δημιουργικός και ζεις απομονωμένος.
Πού χάθηκε, όμως, αλήθεια το πραγματικό ενδιαφέρον των ανθρώπων για τον συνάνθρωπό τους; Πού έχει κρυφτεί η όρεξη για ζωή και η αισιοδοξία; Πώς μείναμε, τελικά, τόσο μόνοι μας; Ίσως είναι λίγοι αυτοί που κατάφεραν να ξεφύγουν από την αλλοτρίωση και έμειναν πραγματικά άνθρωποι. Οι υπόλοιποι κινδυνεύουμε να γίνουμε «χιονάνθρωποι», «αιχμάλωτοι» των ψυχρών σχέσεων που δημιουργήσαμε με τους γύρω μας, κρυμμένοι πίσω από τον ήλιο. Όμως, ο ήλιος είναι ακόμα εκεί. Μη φοβάσαι να αισθανθείς τη ζεστασιά του, να ανοίξεις την καρδία σου στο συνάνθρωπο, να αποδεχτείς τις φοβίες σου, να λιώσεις τον πάγο και να γίνεις Άνθρωπος.
Γεννήθηκε το 1998 στην Κοζάνη. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Έχει άριστη γνώση της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας σπουδές κλασσικής κιθάρας. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να πηγαίνει για karaoke με την παρέα της, ενώ λατρεύει και τις προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (MUN).
