Της Σάντυ Μακκού,
«Χριστούγεννα». Ένας πολύ ειδικός όρος με μία τόσο ευρεία και γενική χρήση. Ένα σήμα κατατεθέν για τη λήξη ενός έτους και την αρχή ενός νέου κύκλου. Κι όσο οι μέρες πλησιάζουν, ο καθένας μας κάνει τη δική του αποτίμηση για τη χρονιά που πέρασε.
Ακόμη και τώρα, λίγο πριν από το «τέλος», γεννάται τόσο ανορθόδοξα μια ελπίδα ύπαρξης ενός «Αϊ Βασίλη», που θα έρθει απ’ το πουθενά να μας ανταμείψει για όσα καταφέραμε με κόπο ή να μας φέρει ένα «δώρο», ακόμη κι αν δεν το αξίζαμε, ένα κίνητρο, μία ώθηση για να ξεκινήσουμε αισιόδοξα το νέο κύκλο που αναμένεται να ανοίξει. Όπως στα παραμύθια, έτσι και στη ζωή, για κάποιους έρχεται και για κάποιους άλλους όχι. Ίσως πάλι και να ήρθε κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά που πέρασε και να μην το καταλάβαμε.
Αν αυτό ήταν που συνέβη, η μυρωδιά που μας αφήνει η συνειδητοποίηση αυτού είναι κάπως βαριά, επειδή δεν το καταλάβαμε όταν ήρθε, το αντιληφθήκαμε όταν έφυγε ή δεν το αξιοποιήσαμε όπως του άρμοζε ή όπως θα θέλαμε.
Μέσα σε όλη αυτή τη μελαγχολία των Χριστουγέννων, βγαίνει όλο και πιο έντονα στην επιφάνεια ο φόβος μίας ακόμη λανθασμένης αρχής που έπεται να καταλήξει στα καρφιά ενός νέου σταυρού. Κι αν όντως καταλήξει εκεί, πού θα βρισκόμαστε; Θα είμαστε όπως εύκολα μπορούμε να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας στη θέση του θύματος ή θα καρφώσουμε τα καρφιά σ΄έναν άλλον αμνό;
Σε κάθε περίπτωση, όπως και χωρίς τα Χριστούγεννα ο χρόνος δεν ξεκινά, έτσι και χωρίς τις αναμνήσεις και τα βιώματα του προηγούμενου, ό,τι χροιά κι αν είχαν –θετική ή αρνητική- δεν προχωράμε πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι στον επόμενο.
Όλοι μας μέσα σε κάθε έτος, λίγο-πολύ περνάμε από ένα «καταθλιπτικό» στάδιο αίσθησης ενός κενού, που δε δύναται να καλυφθεί. Για τον καθένα από εμάς, το κενό αυτό είναι ή οφείλεται σε κάτι διαφορετικό. Συνήθως, όμως, είναι τόσο έντονη η συναισθηματική φόρτιση που επιφέρει, με αποτέλεσμα κάτι τέτοιες στιγμές να οδηγούμαστε αβίαστα στο συμπέρασμα πως ακόμη μια χρονιά δεν πήγε όπως θα θέλαμε.
Ωστόσο, όσο κλισέ κι αν μας φαίνεται, ας εκτιμήσουμε τα όσα λάβαμε, τα όσα βρήκαμε έτοιμα, τα όσα πετύχαμε και τα όσα ζήσαμε και φέτος. Γιατί κάθε χρόνος που περνά είναι σαν τα βεγγαλικά της πρωτοχρονιάς, ένας μεγάλος κρότος, μια έντονη λάμψη συνυφασμένη με ενθουσιασμό κι ύστερα μια απότομη επιστροφή στον σκοτεινό ουρανό. Κρίμα δεν είναι να μην απαθανατίσουμε τη στιγμή;
Γεννημένη στις 25 Αυγούστου το 2000, με καταγωγή από τη Ναύπακτο. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, στην Κομοτηνή, με κατεύθυνση την πολιτική επιστήμη.
