Της Πένυς Πανούση,
Γλυκόπικρη η γεύση του παρελθόντος, με μία σκληρή μάχη να διαδραματίζεται στο προσκήνιο της ζωής. Κανείς δεν μπορεί να τη δει, αλλά ο καθένας μπορεί να την αισθανθεί. Εξάλλου, εκείνα τα ιδιαίτερα, τα πιο σημαντικά, δεν τα βλέπεις μα τα νιώθεις, είτε σαν μια προσωρινή αγαλλίαση και τέρψη της ψυχής, είτε σαν μια αιώνια θηλιά στον λαιμό, η οποία δε σταματάει να γίνεται όλο και πιο σφιχτή. Γιατί, όμως, η χαρά να είναι προσωρινή και τα βάσανα αιώνια; Σ’ αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να αποδοθεί συγκεκριμένη απάντηση. Ένα κοινό αποδεκτό μέρος αλήθειας, όμως, μπορεί να θεωρηθεί η αρνητική ταξινόμηση των γεγονότων στο μεγαλύτερο μέρος του είναι μας και συνάμα η «εγκατάσταση» και «εδραίωση» και των δυσκολιών του βίου μας στον εσωτερικό μας κόσμο. Δυστυχώς, οι μικρές στιγμές ευτυχίας δεν καταφέρουν να υπερτερήσουν τις μικρές ή μεγάλες δυσκολίες, καθότι η ζωή είναι μια καθημερινή βιοπάλη, μία πρόκληση ή καλύτερα ένα στοίχημα, πώς κατάφερες και σήμερα, γυρνώντας σπίτι σου να νικήσεις εκείνα που προκλητικά επικαλέστηκαν τα αποθέματα δύναμης τα οποία έχεις στην φαρέτρα σου. Τα αρνητικά συναισθήματα όταν εγκατασταθούν, κολλάνε και δεν λένε να φύγουν, να μας σταματήσουν να μας ταλαιπωρούν. Τρέφονται απ’ την ενέργειά μας, απ’ την εσωτερική μας δύναμη και με την πάροδο του χρόνου μεγαλώνουν, αναπαράγονται και μεγιστοποιούνται. Έχουν βολευτεί απ’ την εσωτερική παγίωση και παράδοση της μάχης και ζουν παρασιτικά εις βάρος μας. Κάποια στιγμή όμως, θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να αναζητήσουμε αυτό το αντίδοτο. Το αντίδοτο για να γίνουμε καλά. Να σηκωθούμε ξανά στα δύο μας πόδια, έτοιμοι να κατακτήσουμε αυτόν τον κόσμο. Που θα το βρούμε όμως;
Στο θέατρο της ζωής, με πρωταγωνιστές στο έργο «Ποιος θα τραβήξει πιο δυνατά το σκοινί», το παρελθόν και το παρόν τραβάνε αντικριστά ο καθένας τους ένα σκληρό χοντρό σκοινί, βάζοντας τα δυνατά τους για την ανάδειξη του νικητή. Στην εξέδρα κοντοστέκεται στα μουλωχτά το μέλλον, περιμένοντας να δει το τελικό αποτέλεσμα, με απώτερο στόχο να συνεργαστεί με έναν απ’ τους δύο και ακριβέστερα με τον νικητή της μάχης. Το μέλλον έχει την ιδιότητα να είναι αόριστο και αβέβαιο, φερόμενο με πολλών ειδών άγνωστες καταστάσεις στον σάκο των εκπλήξεων, αλλά παράλληλα να καθίσταται ιδιαίτερα γοητευτικό για την ανεξαρτησία που το χαρακτηρίζει. Βέβαια, όσο ανεξάρτητο και να φαίνεται, στο βάθος είναι λίγο εξαρτημένο. Εξαρτημένο από αν όχι όλες, σίγουρα από κάποιες αποφάσεις μας. Αν η επιθυμία μας είναι να βγει νικητής το παρελθόν, τότε το μέλλον θα προσαρμοστεί στα μέτρα του παρελθόντος, το ανάλογο και στο παρόν. Τι να επιλέξουμε όμως; Δίλημμα;
Κανένα δίλημμα. Το μέλλον είναι πολύτιμο. Μόνο με εκείνο θα προχωράμε. Μόνο με εκείνο θα ξυπνάμε συντροφιά. Καλό ή άσχημο, ο καθένας θα προσπαθήσει να το σμιλέψει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του. Η τύχη θα συνεχίσει να είναι άπιαστη, μα μπορούμε και εμείς να βάλουμε λίγο το χεράκι μας. Αν δώσουμε μια ευκαιρία στο παρόν να συνεργαστεί με το μέλλον, ο αντίκτυπος θα είναι μεγαλύτερος αλλά και τελεσφόρος. Σε αντίθεση με το παρελθόν, με το οποίο θα ερχόταν συνεχώς σε κόντρα. Έστω κι αν το μέλλον είναι αινιγματικό, το παρελθόν έχει ένα χειρότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα. Είναι εγωπαθές και επιζητά την προσοχή. Είναι ένας καλός μάγος. Γνωρίζει απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη το βιογραφικό σου και δεν διστάζει να βρεθεί μπροστά ξανά στο προσκήνιο, για να πάρει πάλι δόξα και να σε κατακτήσει χρησιμοποιώντας ύπουλες μεθόδους. Δεν τον νοιάζει πως θα αισθανθείς, παρά μόνο να λάβει αυτό που θέλει. Ρίχνοντας τους άσσους που έχει στο μανίκι του, ρίχνει δύο δυνατά χαρτιά. Η αλήθεια είναι, πως δεν διαφέρει και πολύ απ’ τις σειρήνες. Γλυκό το τραγούδι τους, γλυκιά και η νοσταλγία αλλά αυτός που δεν θα κλείσει τα αυτιά του ή την καρδιά του θα παγιδευτεί.
Στην περίπτωση που θα μπλεχτείς με το παρελθόν από απερισκεψία ή αδυναμία και αρρωστήσεις, αλλά πάρεις την δυνατή απόφαση να αναζητήσεις το αντίδοτο, μην προσπαθήσεις να το βρεις σε συσκευασίες ή σε καταστήματα. Δεν υφίσταται. Δεν είναι σιρόπι, ούτε χάπι. Ούτε έχει γρήγορες ανασταλτικές δράσεις. Το αντίδοτο, δεν πιάνεται. Το αντίδοτο ζει και είναι η ίδια η ζωή. Η κίνηση. Το φως. Η ενέργεια. Αν θες να αναρρώσεις, δοκίμασε να προχωρήσεις μπροστά με σταθερό βηματισμό. Μην κάνεις όμως βήματα πίσω. Πρέπει να αποφασίσεις πως αυτός ο δρόμος που διάλεξες να διαβείς είναι μη αναστρέψιμος. Άσε το παρελθόν να συνεχίσει τις ακολασίες του, χωρίς να υποκύψεις. Η παύση επιτρεπτή, η οπισθοχώρηση όμως καταστροφική. Μην σε παραπλανάει το αντίκρισμα της καλυτέρευσης του παρελθόντος, Δημιουργεί ψευδαισθήσεις για να πλανέψει. Δεν παίζει με ειλικρίνεια. Με ανοιχτά χαρτιά. Αντιθέτως, είναι πλανευτής και αρκετά επικίνδυνος. Εσύ, συνέχισε. Μια καλύτερη ιστορία έχει ήδη αρχίσει να γράφεται.
Οι καλές στιγμές είναι και θα είναι σύντομες. Οι κακές εξίσου πιθανότατα όχι και τόσο. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον στις θέσεις τους. Εσύ θα επιλέξεις το στρατόπεδο που θα υπηρετήσεις. Ό,τι και να επιλέξεις, να ξέρεις πως και οι χαρές και οι λύπες θα υπάρχουν. Είναι καλύτερο να βιώνεις το καινούριο, απ’ το να περιορίζεσαι σε επαναλαμβανόμενους κύκλους. Τέλος, μην ξεχνάς ότι εναπόκειται σε σένα το αν θα επιλέξεις να κρατήσεις την χαρά περισσότερο μέσα σου και όχι την λύπη. Ακόμα κι αν δεν είναι τακτική επισκέπτης, εσύ να την θυμάσαι συνέχεια, αναπολώντας την. Επιδίωξε την χαρούμενη στιγμή, έστω κι αν δεν υπάρχει. Ίσως κρύβεται μια που της μοιάζει μέσα στα σκεπάσματα της λύπης, γιατί dum spiro spero..
Γεννημένη στις 16 Ιουνίου του 2000 στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την Αρκαδία. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Κόρινθο. Στα γενικά ενδιαφέροντά της, συγκαταλέγονται οι προσομοιώσεις συνεδρίων διεθνής κλίμακας, η μελέτη κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, η ανάγνωση βιβλίων και η φιλοσοφία.
