Της Έλενας Καππέ,
Οι πανελλαδικές, είναι το μόνιμο άγχος κάθε παιδιού από τα εφηβικά του χρόνια. Είναι η σκέψη που το βασανίζει σε διάφορες στιγμές της ημέρας και από κάποια χρόνια και έπειτα, είναι το μόνιμο θέμα συζήτησης σε κάθε έξοδο, σε κάθε περίσταση.
Τα παιδιά βιώνουν ένα μόνιμο και συνεχές άγχος με τους παράγοντες που τους πιέζουν να είναι, όχι μόνο το σχολείο, αλλά και η οικογένεια. Οι δυσκολίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν δεν αφορούν μόνο το καθημερινό διάβασμα και την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, αλλά και τη προσπάθεια να ξεπερνούν τον εαυτό τους καθημερινά και παράλληλα να μένουν προσηλωμένοι σε έναν στόχο: την επιτυχία.
Ας σκεφτούμε λίγο. Όλο αυτό το σύστημα, είναι λάθος. Δίνεις γραπτές ή προφορικές εξετάσεις, μια φορά, για τρεις ώρες και από τα αποτελέσματα αυτά, κρίνεται το πιο σημαντικό πράγμα της ζωής σου: η επαγγελματική σου αποκατάσταση. Αν δε πας καλά στις εξετάσεις αυτές, χάνεις κάθε δικαίωμα από τη σχολή που έχεις επιλέξει χωρίς κανείς να ελέγξει αν όλη τη χρονιά εσύ διάβαζες και αυτή ήταν μια -ίσως- άσχημη στιγμή. Επίσης, δεν είναι πολύ άδικο, να καλείσαι από τα δεκαεπτά σου χρόνια, να επιλέξεις το επάγγελμα που θα ακολουθήσεις για την υπόλοιπη ζωή σου; Πώς μπορεί κάποιος σε τόσο νεαρή ηλικία να πάρει αποφάσεις για τις οποίες θα είναι τόσο σίγουρος; Είναι αδύνατον. Γι’αυτό και πολύ συχνά βλέπουμε παιδιά να επιτυγχάνουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, να περνούν σε ανώτατες σχολές και κάποια χρόνια μετά να αλλάζουν γνώμη για τις σχολές που έχουν επιλέξει. Αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, γιατί τα όνειρα των παιδιών δεν είναι αυτά καθ’αυτά δικά τους. Πολλές φορές οι ιδέες αυτές έχουν μπει στο μυαλό τους από τα λεγόμενα των γονιών τους.
Οι γονείς κάνουν ένα λάθος. Στα πρόσωπα των παιδιών τους, βλέπουν τα δικά τους απωθημένα και τις δικές τους χαμένες στιγμές. Σπρώχνουν τα παιδιά τους προς τη κατεύθυνση που ήθελαν οι ίδιοι να βαδίζουν νομίζοντας πως αν αυτά επιτύχουν, θα έχουν κερδίσει κάτι και οι ίδιοι. Τα όνειρα όμως των γονιών μας, δεν είναι και δικά μας. Μην επιλέγετε ποτέ να ασχοληθείτε με κάτι επειδή σας το είπαν οι γονείς σας. Σπαταλήσετε φαιά ουσία, για πράγματα που σας ευχαριστούν και σας κάνουν ευτυχισμένους.
Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα πως όταν κάποιος δίνει πανελλαδικές, πρέπει να σκέφτεται μόνο τα δικά του θέλω και όχι των άλλων. Πρέπει να επιλέγει το επάγγελμα με το οποίο φαντάζεται τον εαυτό του να ασχολείται σε μερικά χρόνια. Το επάγγελμα που θα τον κάνει να πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά με ευχαρίστηση και όχι με βαριά καρδιά. Να το επιλέγει επειδή του αρέσει κι ας μην έχει τόσο καλές προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης. Ούτε ξέρουμε τι θα συμβεί στο μέλλον και άλλωστε είναι γνωστό πως όποιος ενδιαφέρεται και ψάχνει, πάντα βρίσκει κάτι που τον ενδιαφέρει και δίνει τα πάντα γι’ αυτό. Όποιος ακολούθησε τα όνειρα του, ποτέ δε βγήκε χαμένος.
Τελειόφοιτη φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης, με κατεύθυνση στην Ιστορία της Επιστήμης, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννημένη το 1996 στην Αθήνα. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και ασχολείται εδώ και χρόνια με τη προσφορά εθελοντικού έργου σε ευπαθείς ομάδες. Στόχος της είναι μια ακαδημαϊκή καριέρα στον τομέα της ιστορίας καθώς και ένα αξιόλογο κοινωνικό έργο. Σημαντικότερο, θεωρεί το να προσφέρει βοήθεια σε όσους την έχουν ανάγκη, ανιδιοτελώς. Η ευγνωμοσύνη στα μάτια τους είναι η μεγαλύτερή της ανταμοιβή.
