Της Μαρίας Αστερίου,
Εκεί γύρω στα 15-16 όταν σε ρωτάνε «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις», σίγουρα η απάντηση δεν είναι «θέλω να κάνω μια ΜΚΟ που να ενεργοποιεί την Τρίτη Ηλικία». Για μένα τουλάχιστον… Μουσικός ήθελα να γίνω, κάτι σαν ροκ σταρ της δεκαετίας του ’70, από αυτούς που ουρλιάζουν οι νέοι για ένα τους άγγιγμα και που ζουν δε ζουν μέχρι τα 28 τους. Τα 28 μου πέρασαν πλέον, είμαι μάλλον υγιής, δεν έγινα ροκ σταρ και απ’ ό,τι φαίνεται, ίδρυσα μια ΜΚΟ που δεν είναι για νέους, αλλά για άτομα άνω των 65 ετών.
Τι μπορεί να πήγε στραβά και να άλλαξε 180 μοίρες αυτή η πορεία ή τι μπορεί να πήγε μαγικά σωστά και να με οδήγησε στο να κάνω κάτι που να με κάνει κάθε μέρα ευτυχισμένη;
Πολιτικές επιστήμες, θεατρολογία, δραματική σχολή, επικοινωνία και δημόσιες σχέσεις, κοινωνική επιχειρηματικότητα, life coaching: αυτή είναι η διαδρομή που το όνομά μου καταγράφεται στα αρχεία των σχολών και των Πανεπιστημίων. Μια πορεία σπουδών «ό,τι να ‘ναι». Θεσσαλονίκη, Άνω Πατήσια, Αμπελόκηποι, Εξάρχεια, πίσω Θεσσαλονίκη, Χαλάνδρι Λονδίνο, πίσω πάλι Θεσσαλονίκη, Σκόπελος, Κουκάκι, Πετράλωνα, Βούλα, Θησείο: μια πορεία τόπων διαμονής «ό,τι να ‘ναι».
Σε όλο αυτό το «ό,τι να ‘ναι», το οποίο γονείς, συγγενείς και αρκετοί φίλοι έβρισκαν ανόητο, χωρίς ουσία και σοβαρή περπατησιά, εγώ προσπαθούσα να μάθω τη ζωή μέσα από τις πολλαπλές ματιές που σου δίνουν οι διαφορετικές εμπειρίες και να χτίσω τα βιώματα ενός κοριτσιού που -αν μη τι άλλο- δε θα περάσει βαρετά τη ζωή του.
Κάπως έτσι γεννήθηκε και η οργάνωσή μας, η People Behind. Μέσα από αυτό τον σπόρο σκέψης: να μην περνάει κανείς βαρετά, άσκοπα, ανόητα τη ζωή του, ακόμα κι όταν δεν μπορεί να κινηθεί τόσο καλά, όσο παλιότερα ή να σκεφτεί τόσο γρήγορα, όσο το έκανε νεότερος, ακόμα κι όταν ξεχνάει λίγο ή νιώθει ότι δεν έχει αρκετές αντοχές. Έτσι βρεθήκαμε δύο Μαρίες, η Αστερίου και η Ηλιοπούλου, στον ίδιο δρόμο σκέψης και ιδρύσαμε μία μη κερδοσκοπική οργάνωση για την ενδυνάμωση και την ενεργοποίηση των ατόμων 65+ στην Αθήνα.
Αφού για δύο γεμάτα χρόνια παλέψαμε -και ακόμα παλεύουμε- να μάθουμε πώς να φτιάχνουμε επιχειρηματικά σχέδια, να γράφουμε προτάσεις χρηματοδοτήσεων, να κάνουμε networking και να ανταλλάσσουμε καλές πρακτικές με οργανώσεις του εξωτερικού, καταφέραμε να φέρουμε στην Ελλάδα μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1970 στο εξωτερικό και ονομάζεται Πανεπιστήμιο Τρίτης Ηλικίας.
Στο Πανεπιστήμιό τους, λοιπόν, κάπου εκεί στο Γκάζι, οι 65+ θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν, αλλά και να συντονίζουν -σύμφωνα με τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους- εργαστήρια κλασικών σπουδών, τεχνολογίας, επιστημών και να συμμετέχουν σε πολιτιστικές δράσεις και εκδηλώσεις για θέματα διατροφής, ψυχικής και πνευματικής υγείας, ασφάλειας στο διαδίκτυο και για άλλα ζητήματα που απασχολούν την Τρίτη Ηλικία.
Το μαγικό με τα άτομα 65+ είναι ότι δεν έχουν πια να χάσουν τίποτα, εκτός από χρόνο. Ξέρουν τόσο καλά ότι η ουσία της ζωής είναι να βρίσκουν τρόπους να χαμογελούν και να είναι υγιείς. Μιλούν σε μας πάντα απενοχοποιημένα, χωρίς περικοκλάδες, με μοναδικό σκοπό να τους γνωρίσουμε βαθύτερα, ώστε να καλύψουμε σωστότερα τις ανάγκες τους και τελικά, όλοι μαζί να περάσουμε καλύτερα.
Σε λίγες μέρες θα στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Πανεπιστημίου μαζί με γιαγιάδες και παππούδες των προγραμμάτων μας και στις 20 του Δεκέμβρη μαζί με τους φίλους μας θα χορέψουμε, θα φάμε και θα πιούμε στο πάρτι εγκαινίων μας. Ίσως αυτό ακούγεται τέρμα βαρετό για κάποιους. Πιστέψτε με… δεν ξέρετε τι χάνετε!
