Της Μαρίας Τάκη,
Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου, που έχουν μια ξεχωριστή μοναδικότητα. Και το λέω γιατί είναι πολύ σπάνιο, ή σχεδόν αδύνατο να επαναληφθούν δεύτερη φορά. Κι ακόμη κι αν το έργο παιχτεί δις, τίποτα δεν συγκρίνεται, τίποτε δεν είναι ίδιο με την πρώτη φορά.
Μια από αυτές τις στιγμές, είναι η στιγμή της ορκωμοσίας. Είναι η τελετή που έρχεται να επισφραγίσει ότι ο πρώτος τουλάχιστον στόχος του καθενός στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, επετεύχθη. Και ξέρετε, αυτός ο στόχος στην εποχή μας, πολλές φορές φαίνεται λιγότερο δύσκολος και απαιτητικός απ’ ότι επί της ουσίας είναι.
Η πλειοψηφία των νέων φοιτητών μετακομίζουν για πρώτη φορά μόνοι τους προκειμένου να σπουδάσουν. Έτσι, τον πρώτο καιρό βρίσκονται σε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, από άγχος για το πως θα καταφέρουν ‘να φέρουν ένα σπίτι -έστω και φοιτητικό- βόλτα’ μόνοι τους, μέχρι χαρά ανακαλύπτοντας την ανέμελη φοιτητική ζωή. Ένα ξέφρενο γαϊτανάκι με άγχος και ταυτόχρονα ανεμελιά, διάβασμα και συνάμα βραδιές που θα μείνουν αξέχαστες, εξεταστική και ταξίδια να έπονται αυτής.
Όσο όμως η φοιτητική ζωή φτάνει στο τέλος της, οι ανάγκες και τα «θέλω» αλλάζουν. Πλέον προτεραιότητα δεν έχει η διασκέδαση, αλλά το μάθημα και οι υποχρεωτικές εργασίες. Οι συναυλίες και τα πάρτι έχουν δευτερεύουσα θέση και αντικαθίστανται από την επιθυμία να τελειοποιηθεί το γνωστικό υπόβαθρο στο αντικείμενο των σπουδών. Και κάθε φορά που το σύστημα δείχνει βαθμό μεγαλύτερο του πέντε στα εναπομείναντα μαθήματα, προσφέρει και μια επιπλέον ανακούφιση και μια επιβεβαίωση ότι ο στόχος έρχεται ένα βήμα πιο κοντά.
Ώσπου φτάνει η μαγική εκείνη στιγμή, που βγαίνει η βαθμολογία του τελευταίου μαθήματος. Κανείς ποτέ δεν έχει τόσο άγχος, όσο περιμένοντας αυτό το τελευταίο μάθημα. Όποιος πει το αντίθετο, λέει ψέματα. Γιατί ποτέ ξανά μια θετική βαθμολογία δεν σημαίνει, συμβολικά, τόσα πολλά. Ότι τελείωσε! Ότι ο κύκλος των σπουδών έκλεισε! Ότι ο εκάστοτε φοιτητής τα κατάφερε! Πραγματοποίησε τον στόχο του!
Σου κόβονται τα πόδια. Σε πιάνει μια ξέφρενη χαρά και μια ανακούφιση μαζί. Γελάς και κλαις ταυτόχρονα. Αδυνατείς να το πιστέψεις. Διαβάζεις και ξαναδιαβάσεις στην οθόνη του κινητού ότι τα απαιτούμενα ects έχουν συμπληρωθεί και ότι πλέον είσαι πτυχιούχος και νομίζεις ότι εννοούν κάποιον άλλον κι όχι εσένα! Θέλεις να βγεις και να φωνάξεις την επιτυχία σου στους πάντες, να μάθουν όλοι ότι η προσπάθεια σου απέδωσε καρπούς!
Και ο καθρέφτης όλης αυτής της προσπάθειας είναι η μέρα της ορκωμοσίας. Προσωπικά, φορώντας την τήβεννο στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, εκτός από το μόνιμα χαραγμένο χαμόγελο στα χείλη μου, σκεφτόμουν ότι τόσο καιρό εγώ βρισκόμουν στην πλευρά του κοινού και χαιρόμουν με τη χαρά όποιου φίλου μου ορκιζόταν. Και φώναζα, και κρατούσα πανό, και τραβούσα βίντεο για να αποτυπωθεί η στιγμή. Και τώρα αντιστράφηκαν οι ρόλοι! Ήρθε η σειρά μου, ήρθε και η δική μου μέρα! Κοιτάζω με απεριόριστη ευτυχία την οικογένεια μου και τους φίλους μου που βρίσκονται στο κοινό και με χαιρετάνε, με πειράζουν, μου κάνουν νοήματα. Βουρκώνω. Γιατί είναι ευλογία οι άνθρωποι σου να είναι εκεί και να χαίρονται έμπρακτα με την επιτυχία σου. Κι εγώ είμαι πολύ τυχερή που έχω πολλούς και αληθινούς μαζί. Σπάνιος συνδυασμός…!
Τα επίθετα εκφωνούνται ένα προς ένα. Μαζί και το δικό μου! Χαμογελάω ακόμη πιο πλατιά και σηκώνομαι για να παραλάβω το πτυχίο μου, τη στιγμή που η παρέα μου έχει κάνει κερκίδα, φωνάζει και χειροκροτάει! Πέντε χρόνια κούρασης, άγχους, ατέλειωτου διαβάσματος, απογοήτευσης όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό ή το αναμενόμενο. Αλλά και χαράς, γλεντιού, μοναδικών στιγμών και ξεγνοιασιάς. Όλα αυτά, όλες οι στιγμές της πανεπιστημιακής σου πορείας περνάνε αστραπιαία μπροστά από τα μάτια σου, σαν φιλμ από ταινία σε fast forward, στα δυο δευτερόλεπτα που ακούγεται το ονοματεπώνυμο σου. Γιατί είναι η ανταμοιβή σου για ότι θυσίασες προκειμένου να κρατάς το πτυχίο στα χέρια σου. Είναι το μπράβο που σου πρέπει. Είναι η επιβράβευση ότι δεν έχει σημασία αν τα κατάφεραν τόσοι και τόσοι. Σημασία έχει που μέσα στους ‘τόσους και τόσους’, είσαι κι εσύ.
Ξέρετε, δεν θέλω να ακουστώ υπερβολικά ρομαντική σε έναν κόσμο που σκέφτεται και πράττει εξοργιστικά υλιστικά, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι ευτυχία δεν είναι η δόξα. Δεν είναι τα λεφτά. «Είναι του δρόμου η χαρά», λέει ο Πορτοκάλογλου. Εγώ θα πω ότι είναι στιγμές και μέρες σαν κι αυτή. Που βλέπεις τους ανθρώπους σου μαζεμένους για σένα, σε μια μέρα τόσο σημαντική. Που πήραν άδεια από δουλειές, σχολές, πήραν αεροπλάνα, ΚΤΕΛ και τρένα για να είναι εκεί. Γιατί δεν ήθελαν να χάσουν τη στιγμή, κι ένα παραπάνω. Γιατί ήθελαν να τη ζήσουν μαζί σου, να σε πάρουν μια αγκαλιά και να σου πουν «είμαστε περήφανοι για σένα».
Κι έπειτα, έρχεται η στιγμή που η ένταση καταλαγιάζει, η κούραση διαδέχεται την αδρεναλίνη και μένεις μόνος, κοιτώντας το πτυχίο στο χέρι σου. Τα συναισθήματα ανάμεικτα για ακόμη μια φορά. Σε τρομάζει λίγο το άγνωστο και όλα όσα θα κληθείς να αντιμετωπίσεις στην ‘ενήλικη’ πια ζωή. Όμως, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, έχεις μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Γιατί κρατάς – κυριολεκτικά – την απόδειξη πως αν δουλέψεις σκληρά και πολύ, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.
Έτσι αλλάζεις διάθεση . Δεν φοβάσαι. Ξέρεις ότι μπορείς να πετύχεις οτιδήποτε επιθυμείς, αν πιστέψεις σε σένα. Και αυτή η συνειδητοποίηση, δεν μπορεί να περιγράψει πόσο μεγάλη σιγουριά μπορεί να δώσει… Ανυπομονείς για τα επόμενα, τα καλύτερα, τα πιο όμορφα! Η ορκωμοσία ήταν απλά η αρχή, το τέλος μιας εποχής και το ξεκίνημα μιας άλλης, που στο χέρι σου είναι να γίνει όπως την έχεις ονειρευτεί.
Καλή αρχή λοιπόν! Καλή ζωή!
Γεννήθηκε στην Έδεσσα. Είναι απόφοιτη του τρίτου ευρωπαϊκού σχολείου Βρυξελλών και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Γαλλικά. Παίζει ακορντεόν και πιάνο και έχει κάνει μαθήματα φωνητικής. Χορεύει μπαλέτο και λάτιν και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και την φωτογραφία. Η αγάπη της για την λογοτεχνία και την ποίηση την οδήγησε στην αρθρογραφία, ενώ τα ταξίδια και η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς είναι το διάλειμμα από την καθημερινότητά της.
