Της Σοφίας – Ζωής Παράσχου,
Πλησιάζουν Χριστούγεννα…
Χριστούγεννα που γεμίζουν τις καρδιές όλων μας με ζωντάνια, ζεστασιά, θαλπωρή και αγάπη. Που γεμίζουν τα σπίτια μας με μυρωδιές, γλυκά, κεράκια, βασιλόπιτες, στολισμούς, δώρα, δέντρα… Χριστούγεννα που μας βρίσκουν όλους κάτω από μια στέγη να ανταλλάσσουμε ευχές και να προστατευόμαστε από όλη την κακία του κόσμου τούτου…
Σχεδόν όλους μας.
Γωνία Σόλωνος και Ομήρου
Ένας άνθρωπος που, χωρίς παπούτσια και παλτό, περπατάει στους δρόμους αναζητώντας λίγη τροφή να φάει, έστω λίγο νερό. Τα πόδια του είναι πληγιασμένα από το κρύο και τις κακουχίες ενώ η καρδιά του χωρίς ελπίδα. Ήρθαν Χριστούγεννα; Σάμπως ξέρει; Το μόνο που ξέρει είναι ότι και σήμερα πρέπει να βρει έναν τρόπο να προστατευτεί από τις βροχές, το χιόνι, το κρύο, για να προφυλάξει τη ζωή του. Αυτό είναι το δώρο που θα πάρει στον εαυτό του φέτος… Η ζωή του.
Σταθμός ΗΣΑΠ Καλλιθέα
Έχει να φάει τρεις μέρες. Ψάχνει στα σκουπίδια μήπως βρει κανένα ξερόψωμο για τον ίδιο και κανένα κόκαλο για τον Malty, έτσι λέει το αδέσποτο σκυλί που του κάνει παρέα τις κρύες νύχτες και τις μοναχικές μέρες. Άλλωστε, ο σκύλος είναι ο μόνος που τον καταλαβαίνει… Δεν έχει σπίτι, είναι παρατημένος από την οικογένεια του και, ίσως, να μη βρίσκει ούτε αυτός νόημα στη ζωή πια… Όπως ο ίδιος, όταν σκέφτεται ότι κοιμάται σε ένα σεντόνι δίπλα στις ράγες, συνήθως βρεγμένος από τις βροχές, ή από τα δάκρυα του, δεν μπορεί να το ξεχωρίσει πολλές φορές.
Πλατεία Ομονοίας
Το Sleeping Bag σκίστηκε χθες και το ποτηράκι με τα κέρματα είναι ακόμη κάτω από τη μέση… Πώς θα πάρει καινούργια κουβέρτα; Θα κοιμάται πάλι στα χαλίκια του δρόμου όπως παλιά; Μάλλον… Χτύπησε την πόρτα της γνωστής ταβέρνας για λίγο ψωμί και πάλι τον έδιωξαν σαν να ήταν ο χείριστος των χειρίστων. Εντάξει, το είχε συνηθίσει πλέον… Ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια… Ίσως κάποια στιγμή να ξανακέρδιζε πίσω τη χαμένη του αξιοπρέπεια…
Τρεις ιστορίες που, όσο πιο περιγραφικά γινόταν, διηγούνται τη ζωή των ανθρώπων που, λόγω συνθηκών, αναγκάζονται να μένουν στους δρόμους. Πόνος, αβεβαιότητα, αναξιοπρεπής αντιμετώπιση, μοναξιά, πείνα.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δεδομένο ότι θα γυρίσουμε σπίτι μας να βρούμε ένα ζεστό πιάτο φαΐ, τέσσερις τοίχους να μας προστατεύουν και μια κουβέρτα να μας ζεσταίνει… Φωνάζουμε και στους γονείς μας όταν δεν έχουν τη θέρμανση ενεργοποιημένη 24 ώρες το 24ωρο θεωρώντας αυτονόητο ότι το κρύο και η παγωνιά είναι πράγματα μη ανεκτά για εμάς… Και όταν δεν έχουμε στο σπίτι το αγαπημένο μας φαγητό… Γίνεται ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η ευχή μου για αυτά τα Χριστούγεννα περικλείεται σε μια φράση… Τίποτα δεν είναι δεδομένο… Α, και σε μια λέξη ακόμα… Αλληλεγγύη! Είναι πλέον ανάγκη να βοηθήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας που ζουν υπό τέτοιες συνθήκες. Ο αριθμός των αστέγων ανεβαίνει ραγδαία μήνα με το μήνα και η δυστυχία επίσης… Αν δε δράσουμε τώρα, πότε; Αν όχι εσύ, τότε ποιος; Αν όχι εσύ, τότε πως θα κοιμάσαι ήσυχα το βράδυ ξέροντας ότι μπορούσες να ζεστάνεις-ταΐσεις-απαλύνεις τον πόνο κάποιου-αγαπήσεις και δεν το έκανες;
Μια σύντομη έρευνα στο ίντερνετ είναι αρκετή για να βρεθούν πολλές εθελοντικές οργανώσεις και δραστηριότητες που έχουν ως θεματική το ζήτημα των αστέγων.
Πάτα το κλικ τώρα, στον υπολογιστή και στο μυαλό σου… Και η ανακούφιση που θα νοιώσεις έχοντας «αγαπήσει» (γιατί η βοήθεια είναι αγάπη) κάποιον που δεν τον ξέρεις, θα είναι ανεκτίμητη.
Γεννηθείσα το 1999. Είναι φοιτήτρια Νομικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από πολύ μικρή ηλικία, ξεκίνησε να ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες, εκ των οποίων ξεχώρισε τα debate και την αρθρογραφία. Συμμετέχει ενεργά σε μοντέλα προσομοιώσεων, ενώ ήταν αρχισυντάκτρια και αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα του σχολείου της. Ιδιαίτερα πεδία ενδιαφέροντός της αποτελούν η Μέση Ανατολή και τα κοινωνικά ζητήματα.
