Του Θάνου Κουλουβάκη,
Το “On body and soul” ή «Η ψυχή και το σώμα» –όπως μεταφράστηκε ο τίτλος στα ελληνικά– αποτελεί μία ουγγρική ταινία που κυκλοφόρησε το 2017 και έτυχε να παρακολουθήσω στον κινηματογράφο. Το πώς έτυχε να βρεθώ στην κινηματογραφική αίθουσα για να την παρακολουθήσω –ενώ δεν το είχα προγραμματίσει– δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δε γνώριζα καν την ύπαρξη αυτής της ταινίας, δεν είχα ακούσει ποτέ τον τίτλο της και βεβαίως, αγνοούσα την υπόθεσή της.
Όμως, πραγματικά το γεγονός ότι έτυχε να την παρακολουθήσω ήταν ένα δώρο στον εαυτό μου. Αν πιστεύετε ότι υπερβάλλω, τότε βάλτε το soundtrack της ταινίας με τίτλο “What he wrote” και συνεχίστε να διαβάζετε το άρθρο. Αρχικά, θα παρουσιάσω την υπόθεση περιληπτικά (εννοείται ότι σημαντικά spoilers δε θα υπάρχουν) και εν συνεχεία, θα γράψω μία σύντομη προσωπική εκτίμηση της ταινίας.
Ο Έντρε και η Μαρία εργάζονται στο ίδιο εργοστάσιο παραγωγής βόειου κρέατος. Ο Έντρε εργάζεται ήδη για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα στο εργοστάσιο, μέχρι να προσληφθεί η Μαρία για τη θέση της υπεύθυνης ποιοτικού ελέγχου. Κάποια στιγμή και ενώ συνυπάρχουν στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον, με κάποιον τρόπο -τον οποίο δεν πρόκειται να αποκαλύψω– ανακαλύπτουν ότι μοιράζονται το ίδιο όνειρο· ένα όνειρο γεμάτο με όμορφους και δυνατούς συμβολισμούς, που ο θεατής μπορεί να συνδέσει συνειρμικά με πολλά κομμάτια της επιμέρους υπόθεσης. Το όνειρο συνδέεται, σαφώς και με την πραγματικότητα με έναν ιδιαίτερο τρόπο και η σχέση της Μαρίας και του Έντρε σταδιακά περνάει σε μία άλλη βάση.
Τόσο η Μαρία όσο και ο Έντρε είναι αρκετά αντικοινωνικοί άνθρωποι και καθίσταται φανερό ότι αντιμετωπίζουν ορισμένα ζητήματα που αποτελούν τροχοπέδη για τη μεταξύ τους επικοινωνία. Η κορύφωση της ταινίας έρχεται όταν ένα δραματικό γεγονός συμβαίνει και τότε ξεκινούν –από κοινού– να διαμορφώνουν μία εντελώς διαφορετική σχέση, καθώς η δύναμη του δεσμού που τους ενώνει αυξάνεται.
Η εν λόγω ταινία μου δημιούργησε αμφίθυμα συναισθήματα. Ένιωσα πολύ μικρός μπροστά στη δύναμη των συναισθημάτων που αναπτύσσονται και παράλληλα, συναρπάστηκα από τις αντιθέσεις που προβάλλονται κατά τη διάρκειά της. Αντιθέσεις που, εν τέλει, δημιουργούν μία απρόσμενη αρμονία. Αισθάνθηκα ευάλωτος από τη συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι είναι εύθραυστοι και πολύ εύκολα «ραγίζουν»· εν τούτοις, ένιωσα το κουράγιο τους, το οποίο επέρχεται συχνά από τις συμπατικές δυνάμεις που συνωμοτούν, προκειμένου να τους κρατήσουν εν ζωή.
Δεν μπορώ να πω σε καμία περίπτωση ότι «Η ψυχή και το σώμα» είναι μία εύπεπτη ταινία. Ο θεατής χρειάζεται συγκέντρωση αν επιθυμεί να κατανοήσει σε βάθος τα νοήματα που ενυπάρχουν. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχθώ ότι η συγκέντρωση που απαιτείται αξίζει τον κόπο. Διότι ο Ίλντικο Ενιέντι, ο σκηνοθέτης της ταινίας, έχει κατορθώσει μέσα σε μόλις 116 λεπτά να συμπυκνώσει απίστευτα μεγάλο όγκο γνώσης. Μέσα σε αυτό το χρόνο, παρουσιάζεται μία πληθώρα εκφάνσεων της ανθρώπινης υπόστασης και ψυχοσύνθεσης, που –με βεβαιότητα μπορώ να πω– ότι απαιτεί υπερβολικά περισσότερο χρόνο παρατήρησης για να την κατανοήσουμε μόνοι μας, δίχως κανένα εξωτερικό ερέθισμα.
Όταν, λοιπόν, βρείτε λίγο χρόνο, μπείτε στον κόπο να δείτε αυτό το κινηματογραφικό αριστούργημα που με άφησε γεμάτο με έντονα συναισθήματα και πολλές σκέψεις. Διότι, είμαι βέβαιος ότι πολλά από αυτά που θα δείτε πρόκειται να μείνουν χαραγμένα στο μυαλό σας.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
