Της Κωνσταντίνας – Μαρίνας Χριστοφή,
Κάθεται μπροστά από τη γραφομηχανή του και ισιώνει τα γυαλιά του, πίνει μία γουλιά από τον ξεχασμένο πρωινό καφέ του και οραματίζεται πρόσωπα μπλεγμένα σε σκηνικά τα οποία χάνονται στο χρόνο και στροβιλίζουν σε μία ακανόνιστη γραμμή του παραλόγου. Τεντώνει τα δάχτυλά του και αγγίζει τα πλήκτρα, σαν να ήταν ευαίσθητες χορδές κιθάρας, πράγμα ειρωνικό σχεδόν, καθώς όταν η έμπνευση βρίσκεται σε έξαρση, τα πατάει γρήγορα, κυριευμένος από αυτό το δίπολο του πόθου, δηλαδή, κάτι ανάμεσα στον έρωτα και στο μίσος. Πόσοι συνειρμοί, πόσες λέξεις, πόσα αισθήματα εκείνη την ιερή στιγμή που ο συγγραφέας πάει να αποτυπώσει τις πρώτες σκέψεις του στο χαρτί. Φαντάζει αυτονόητη η μετενσάρκωση απλών σκέψεων σε σελίδες που σχεδόν χορευτικά ξεφυλλίζονται από κόσμο, ωστόσο, η διαδικασία αυτή αποτελεί μία τελετουργική σχεδόν στιγμή, όπου το πνεύμα αποκολλάται από το σώμα και χάνεται στον κήπο του συνειρμού.
«Μ’ αρέσει πολύ που η καρδιά υπαγορεύει, που η φαντασία γράφει και που το πνεύμα διορθώνει», έλεγε ο Maurice Chapelan, γάλλος γνωμικογράφος. Πράγματι, η συγγραφή αποτελεί ένα ταξίδι το οποίο ξεκινά από τη νόηση, περνάει μέσα από την καρδιά και ανυψώνει το πνεύμα. Η ιδέα όμως δεν είναι πάντα εκεί… ή τουλάχιστον είναι τόσο ρευστή, πράγμα το οποίο, καθιστά αδύνατον να την δαμάσει όποιος αποπειράται να γράψει. Τότε εμφανίζεται, ανυψώνεται σχεδόν θριαμβευτικά σαν στάχτες από φωτιά, ο φόβος… ο φόβος της λευκής σελίδας. Ένας φόβος ο οποίος μπερδεύει τις λέξεις μεταξύ τους και περιπαίζει με τα πρόσωπα, στοιχειώνει τον συγγραφέα και τον καθυποτάσσει. Ειδικότερα, τον δένει στην αναπαυτική του καρέκλα και βίαια κεντρίζει τα μάτια του στη λευκή κόλλα.
Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο η συγκεκριμένη φοβία καθηλώνει την έμπνευση, παραγκωνίζει το πνεύμα και κάνει τον συγγραφέα να αμφισβητεί την ικανότητά του. Παρόλα αυτά, οι λέξεις είναι εκεί, όπως κι η έμπνευση… ο φόβος της λευκής σελίδας δεν είναι φενάκη, δεν είναι δηλαδή μια καλοστημένη απάτη με σκοπό την αντίσταση στη συγγραφική ελίτ. Θα μπορούσε ωστόσο να ενταχθεί στην ευρύτερη κατηγορία όσων αφήνονται στο έλεος της δύναμης της αυθυποβολής… ο αγαπημένος μας συγγραφέας κοιτά τη λευκή σελίδα και υποσυνείδητα σκέφτεται ότι το ίδιο «κενό» επικρατεί μέσα του, οι αμφιβολίες δηλαδή κι οι ανησυχίες του τον κατακλύζουν πανηγυρικά και δεν επιτρέπουν στο δημιουργικό τμήμα να ελιχθεί και να αποβεί παραγωγικό.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει με κακόγουστο αστείο… πώς είναι δυνατόν, οι άνθρωποι στα αφτιά των οποίων ψιθυρίζουν άγγελοι να βυθίζονται στο νοητό κενό της αμφιβολίας, της υπονόμευσης και της απόρριψης… μίας απόρριψης καθαρά πνευματικής, ωσάν το πνεύμα κλείδωνε τη συνείδηση έξω από τις πύλες του παραδείσου. Σκεπτόμενη αγαπημένα μου μυθιστορήματα του Τσέχωφ, του Όργουελ και του Καμύ, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ εάν βίωσαν ποτέ το «φόβο της κενής σελίδας», αν αισθάνθηκαν γράφοντας αυτά τα μεγαλουργήματα ότι η σκέψη τους δεν θα μετουσιωθεί ποτέ στο χαρτί και δεν θα κοινοποιηθεί ποτέ στο ευρύ κοινό.
Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες έλεγε ότι «το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο». Το γράψιμο, πράγματι είναι ένα όνειρο, είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία το σώμα μένει στάσιμο και το πνεύμα οργιάζει από εδώ κι από εκεί, συναντά πρόσωπα, συναντά φρικαλεότητες και διαστροφές… συναντά σε κάθε περίπτωση μια νέα ιστορία. Το ταξίδι αυτό δεν είναι μία ευθεία, δεν είναι ένα ουτοπικό πεδίο λευκών και αιθέριων υφασμάτων, παρά ένα ταξίδι το οποίο εξελίσσεται αναπάντεχα σε εφιάλτη. Η συγγραφή είναι σαν τη ζωή… γεμάτη περιπέτειες, γεμάτη απογοητεύσεις και γεμάτη ελπίδες. Κάθε λέξη είναι ένα κλειδί, προς τον αιώνιο παράδεισο, προς τον τόσο αγαπημένο Πλατωνικό κόσμο, της πνευματικής αιωνιότητας.
Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος της Νομικής, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ο τομέας που την ενδιαφέρει αρκετά όσον αφορά στη νομική, είναι εκείνος του ναυτικού δικαίου, ωστόσο την αγγίζουν έντονα και ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σε ένα έξω-νομικό πλαίσιο, λατρεύει ιδιαίτερα τη συγγραφή, τη λογοτεχνία και την τέχνη. Τέλος, προσπαθεί να δραστηριοποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο εθελοντικά καθώς υποστηρίζει έντονα τις αρχές της φιλανθρωπίας και ανιδιοτέλειας.
