Της Έλενας Γραψοπούλου,
Η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν δυσκολευόμουν να μιλώ για τον εαυτό μου. Ίσως να είναι κι αυτό ένα ακόμα χαρακτηριστικό που με κάνει να θέλω να μεταμορφώνομαι σε κάτι άλλο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μού άρεσε να παριστάνω κάποιον άλλο, από κοντινά μου πρόσωπα, μέχρι φανταστικούς χαρακτήρες που δημιουργούσα μόνη μου στο δωμάτιό μου. Στην αρχή το έβλεπα σαν παιχνίδι, στη συνέχεια, όμως, άρχισε λίγο να με προβληματίζει.
Θυμάμαι με τους γονείς μου να πηγαίνουμε θέατρο κι αντί όπως όλα τα παιδάκια να το διασκεδάζω, έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει περίεργα. Αισθανόμουν πως βρισκόμουν σε λάθος θέση· πως αντί να είμαι πάνω στην σκηνή βρισκόμουν κάτω! Στο τέλος κάθε παράστασης είχα μια ανεξήγητη θλίψη. Εκεί κατάλαβα πως κάτι συμβαίνει με μένα.
Όταν αποφάσισα, στο λύκειο πια να πως στους γονείς μου πως θέλω να γίνω ηθοποιός, νομίζω δεν το πήραν πολύ στα σοβαρά, παρ’ όλο που σίγουρα το είχαν σκεφτεί. Με προέτρεψαν να βγάλω μια άλλη σχολή κι αργότερα, για χόμπι, αν θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Τους προβλημάτιζε κυρίως το βιοποριστικό κομμάτι και δεν είχαν κι άδικο. Εκεί λοιπόν ξεκίνησε μια «μάχη» μηνών. Αντίδραση στην αντίδραση, κάποια στιγμή ένιωσα να παραδίδω τα όπλα και σκεφτόμουν πως αν χρειαστεί θα το κάνω έστω και κρυφά. Εκείνη την περίοδο είχα πιάσει δουλειά σε ένα κατάστημα με παπούτσια και σχεδίαζα πως θα μαζέψω τα χρήματα για την σχολή.
Ένα βράδυ λοιπόν, λίγο πριν σχολάσω βλέπω έξω από το μαγαζί τη μαμά μου· μου είπε πως ήρθε για βόλτα. Παραξενεύτηκα! Αφού λοιπόν συνεχίσαμε την βόλτα παρέα, σε μια στιγμή με ρωτάει:
«Αυτό θέλεις να κάνεις στην ζωή σου;»
«Μόνο αυτό!» (της απαντώ)
«Ωραία, επέλεξε την σχολή που θες και ξεκινάμε!»
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη νύχτα. Είναι σημαντικό να έχεις συμμάχους στα όνειρα σου. Έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι και παρ’ όλο που έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε και οι δυσκολίες είναι πολλές περισσότερες από τις χαρές, δεν το μετανιώνω! Το θέατρο και γενικά η υποκριτική μόνο να σε καλυτερεύσει μπορεί, αρκεί να πατάς γερά στα πόδια σου, να ξέρεις τι θέλεις. Μέσα απ’ αυτήν ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν και έμαθα να καταλαβαίνω τους ανθρώπους και να σκέφτομαι πάντα το background!
Στην δραματική σχολή πολλές φορές δυσκολεύτηκα, αλλά και ανταμείφθηκα, μέσα από ρόλους και από τα λόγια των δασκάλων μου. Όταν πια στο δεύτερο έτος ήρθε η υποτροφία, είπα στον εαυτό μου «ναι, μάλλον κάτι κάνεις καλά». Είμαι πολύ απαιτητική και σκληρή με τον εαυτό μου, αυτό όμως με έχει βοηθήσει να εξελιχθώ.
Έχω μείνει και μια ολόκληρη χρονιά χωρίς δουλειά, κάνοντας κάτι άσχετο· άλλωστε στον χώρο αυτόν, αυτό είναι πολύ συνηθισμένο. Δεν το έβαλα κάτω, την επόμενη χρονιά ήμουν δυνατότερη και ξέρω πως υπάρχουν πολλά παιδιά σαν κι μένα. Θέλει γερό στομάχι να παλεύεις για κάτι τόσο αβέβαιο επειδή απλά δεν μπορείς χωρίς αυτό, γιατί τίποτα άλλο δεν σε κάνει ευτυχισμένο!
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξα και τη γραφή μου. Πάντα μου άρεσε να γράφω, από την πιο αστεία μου σκέψη, μέχρι στίχους και ολόκληρα έργα. Μάλιστα πριν από περίπου τέσσερα χρόνια κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με δικούς μου στίχους κι έχω αμέτρητους στο συρτάρι μου ακόμα, που ελπίζω κάποια στιγμή να ακουστούν. Τον τελευταίο χρόνο επίσης ολοκλήρωσα μια απ’ τις πολλές ιδέες μου, όσον αφορά το σενάριο· πιστεύω πολύ σ’ αυτό.
Αυτό τον καιρό είμαι σε μια νεανική κωμωδία, «Τρία ζευγάρια κάθονταν» στο θέατρο, Life Theater, με μια πολύ όμορφη ομάδα, γεμάτη όρεξη!
Σε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική, αλλά και με όποια τέχνη του αρέσει, την μουσική, την ζωγραφική, την ποίηση, αυτό που θα του έλεγα είναι: go for it. Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το να βάζεις στόχους και κάθε φορά να πατάς ένα «τικ» σε έναν απ’ αυτούς. Μπορεί να μην τους πετύχουμε όλους, όμως μπορούμε να βάλουμε περισσότερα «τικ» απ’ όσα φανταζόμαστε. Το δικό μου μεγάλο «τικ»;
Εύχομαι μια μέρα να γίνω ηθοποιός!
