Της Σοφίας Ζαφειροπούλου,
Ο Μπούτσιν είχε γράψει πως: η αντίληψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο εμφανίστηκε στην εποχή, όπου οι άνδρες άρχισαν να εξουσιάζουν και να εκμεταλλεύονται της γυναίκες μέσα από την πατριαρχική οικογένεια.
Ο ρόλος της γυναίκας στη δημόσια ζωή είναι περιορισμένος, παγκοσμίως σε όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων και σε ανώτατες θέσεις βρίσκονται ελάχιστες γυναίκες. Στην Ελλάδα ο χώρος της πολιτικής παραμένει ανδροκρατούμενος και η συμμετοχή των γυναικών σε αυτόν από πολλούς θεωρείται «παραχώρηση». Οι γυναίκες από την στιγμή που θα κερδίσουν ένα έδρανο βρίσκονται μονίμως σε απολογητική θέση κυρίως για την προσωπική τους ζωή και την εμφάνιση τους. Οι πολιτικές τους αντιλήψεις λαμβάνονται a priori ως πολιτικά αφελείς, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που ο σεξισμός, κυρίως υπό την μορφή λεκτικής βίας, χρησιμοποιείται για να «συνετίσει» μια γυναίκα πολιτικό.
Ο πολιτικός λόγος χαρακτηρίζεται ως σεξιστικός για δύο λόγους. Πρώτον, διότι απευθύνεται απαξιωτικά προς της γυναίκες και χρησιμοποιεί γυναικείους χαρακτηρισμούς για να μειώσει του αντιπάλους του και δεύτερον γιατί καθιστά αόρατες τις γυναίκες εντός του πλαισίου του και προωθεί την πατριαρχική αντίληψη πως ο άνδρας εκπροσωπεί και τα δύο φύλα στην πολιτική.
Ο σεξισμός δεν εστιάζει στις αξίες και τις θέσεις που πρεσβεύουν άλλα στην υποταγή και τη φίμωση τους απλά επειδή είναι γυναίκες. Η δήλωση του Σωκράτη Ξυνίδη στην Εύα Καϊλή το 2011 σε συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, όπου με περιφρονητικό τρόπο είπε στην βουλευτή: «Σιγά την καλτσοδέτα». Ο χαρακτηρισμός της Τασίας Χριστοδουλοπούλου ως «μούμια» απλά γιατί η εξωτερική της εμφάνιση δεν συμφωνεί με καθιερωμένα από την πατριαρχία πρότυπα ομορφιάς. Η αντίληψη πως η Νόνη Δούνια είναι ακατάλληλη για πολιτικός εξαιτίας των γυμνών φωτογραφίσεων που είχε κάνει όταν εργαζόταν ως μοντέλο. Όλα τα παραπάνω αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα του σεξιστικού σκηνικού που επικρατεί στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Η πολιτική ισότητα των γυναικών παραμένει στις διακηρύξεις. Κατά κανόνα τα πολιτικά πάνελ αποτελούνται από άνδρες, με τις γυναίκες να αναλαμβάνουν τον ρόλο της παρουσιάστριας ή της συντονίστριας της συζήτησης. Συχνές δικαιολογίες του αποκλεισμού των γυναικών στον τομέα είναι: πως δεν ενδιαφέρθηκε κάποια να συμμετέχει ή πως δεν βρέθηκε κάποια που να είχε τις κατάλληλες γνώσεις επί του θέματος. Βεβαία, η άποψη αυτή αναιρείται από την πολυπληθή παρουσία και τις στοχευμένες παρεμβάσεις των γυναικών στο ακροατήριο.
Η πολιτική συμμετοχή των γυναικών σταδιακά αυξήθηκε με την πτώση της δικτατορίας, την περίοδο της μεταπολίτευσης. Η οικονομική κρίση τροφοδότησε τις αναχρονιστικές αντιλήψεις σε διάφορα θέματα κυρίως για το φύλο, για αυτόν τον λόγο από το 2009 και μετά παρατηρείται αντί για αύξηση του ποσοστού συμμετοχή των γυναικών στασιμότητα και κάποιες φορές μείωση. Σε αυτή την περίπτωση επαληθεύεται αυτό που η Simone de Beauvoir, είχε δηλώσει πως «σε κάθε κρίση τα πρώτα θύματα είναι οι γυναίκες και οι οικονομικά αδύναμοι».
Στη δημοκρατία δεν μπορεί να υφίσταται καμία μορφή θεσμοθετημένης ανισότητας. Η εικόνα της Ελληνικής Βουλής αντανακλά αυτή της κοινωνίας για αυτόν τον λόγο παρουσία των γυναικών είναι απαραίτητη καθώς μπορεί να αλλάξει το περιεχόμενο της πολιτικής.
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1999. Βρίσκεται στο τρίτο έτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων, του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Ασχολείται ενεργά με τον εθελοντισμό και λατρεύει τα ταξίδια
