Του Αλέξανδρου Ραπακούσιου,
Κοτζάμπασης
Η περίπτωση του 80χρονου (σ.σ. 76χρονος, όπως διευκρίνισε ο ίδιος) κομματάρχη των Τρικάλων, προσφάτως διορισμένου και παραιτημένου από τη διοίκηση της νοσοκομειακής μονάδας στην Καρδίτσα, δεν δύναται να μπολιαστεί με όλους τους υπόλοιπους ρουσφετολογικού τύπου διορισμούς του τελευταίου τετραμήνου. Είναι από μόνη της μία κατηγορία, λόγω της ειδοποιούς διαφοράς της· την άμεση ανάμειξη του Πρωθυπουργού. Μέχρι τώρα, ο Κυρ. Μητσοτάκης είχε πετύχει να αποστασιοποιηθεί από τις καραμπινάτες τοποθετήσεις αποτυχημένων πολιτευτών του σε ευαίσθητα πόστα. Επικοινωνούσε διαρκώς τον διαχωρισμό του από την παράδοση της κομματικοποίησης του Δημοσίου, μιας και οι υπογραφές, έστω και τυπικά, αφορούσαν τους Υπουργούς, που παρά την «τίμια» προσπάθεια του αρχηγού τους να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία, εκείνοι συμπεριφέρονταν ως κακομαθημένοι κι αδιόρθωτοι. Η περίπτωση του 76χρονου τέως γυμνασιάρχη, όμως, ήταν εκείνη που κατάφερε να διαψεύσει τη λογική ενός δήθεν μετριοπαθούς, υπέρμαχου της αξιοκρατίας και φιλελεύθερου προσώπου με φρέσκες ιδέες περί αξιοποίησης του καλύτερου κεφαλαίου που διαθέτει η χώρα, εκείνου των νέων, άφθαρτων και ταλαντούχων ανθρώπων, προωθώντας έτσι κι ένα ευρύτερο σχέδιο περί αντιστροφής του brain drain. Ο Πρωθυπουργός, όχι μόνο συνάντησε προεκλογικά τον Τρικαλινό Κοτζάμπαση με τις χίλιες ψήφους στο γραφείο του, αλλά και του υποσχέθηκε τη θέση του Διοικητή νοσοκομείου. Εύχομαι να μην σκέπτεται αναλογικά· εάν μία τέτοια θέση αντιστοιχεί σε χίλιες ψήφους, τότε πώς ανταμείβονται οι ευεργέτες μεγαλύτερης βαρύτητας;
Κατά φαντασίαν
Παλαιότερα, η είδηση αυτή ενδεχομένως να μην συνοδευόταν από αξιοσημείωτο πολιτικό κόστος· οι συνθήκες σήμερα, ωστόσο, μοιάζουν διαφορετικές. Η δεκαετία της κρίσης εξανέμισε την ανοχή των πολιτών απέναντι στις ρουσφετολογικές τοποθετήσεις άεργων αρεστών. «Δεν πρόκειται να ανεχτώ στις διοικήσεις των νοσοκομείων να τοποθετούνται αποτυχημένοι πολιτευτές που αναζητούν μια αργομισθία στο δημόσιο», έγραφε ο Πρωθυπουργός πριν δύο χρόνια. Φαίνεται να ξεχνάει πως ο κεντρώος χώρος, εκείνος δηλαδή που σε μεγάλο μερίδιο τον εμπιστεύτηκε με όχημα την εξυγίανση του δημόσιου τομέα και την απαλλαγή νοοτροπιών του παρελθόντος, κρίνεται διαχρονικά ως ευμετάβλητος. Το Σημιτικό «δεν ήξερα/δεν γνώριζα» που συντρόφευε τον Πρωθυπουργό στους προηγούμενους διορισμούς, εκτός του ότι αναιρείται, πλέον, δεν πουλάει. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Πρωθυπουργός εκτίθεται ως κατά φαντασίαν υπέρμαχος της αξιοκρατίας. Τον Σεπτέμβριο του ‘18, ο πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Χρ. Μαρκογιαννάκης, σχολιάζοντας το κόψιμό του από το ψηφοδέλτιο του κόμματος στο νομό Χανίων, δήλωνε πως «ο Μητσοτάκης μου αντιπρότεινε τη διοίκηση όποιας ΔΕΚΟ ή Ανεξάρτητης Αρχής θέλω». Με συγχρονισμένο ρυθμό πάντως προχωρά και η τακτοποίηση των λοιπών προσώπων του γενεαλογικού δέντρου του Πρωθυπουργού· πρόσφατα, η ξαδέλφη του, κ. Ονουφριάδου, διορίστηκε μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΕΔΔΗΕ αλλά και εκπρόσωπος του ελληνικού Δημοσίου στην Attica Bank.
Καλή τη πίστει
Σ’ έναν πιο αισιόδοξο τόνο τώρα, η άμεση αντίδραση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών στην είδηση του φονικού σεισμού στην Αλβανία, καθώς και η χείρα βοηθείας που έτεινε στην προσπάθεια της Βόρειας Μακεδονίας για ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κρίνονται ως απολύτως θετικές ενέργειες. Αναφορικά με το πρώτο, η απτή ανθρωπιστική βοήθεια που προσέφερε η ελληνική Πολιτεία κατάφερε να θέσει ένα λιθαράκι στην επούλωση των πληγών των γειτόνων, στο πλευρό των οποίων στέκεται ηθικά –και όχι μόνο– το μεγαλύτερο μέρος της χώρας μας. Επιπλέον, η παροχή βοήθειας συντελεί στην καλυτέρευση των σχέσεων με το Αλβανικό κράτος, ενδυναμώνοντας το δόγμα «καλή τη πίστει» ενόψει και των αδιευκρίνιστων χρονικά, προσεχών διαπραγματεύσεων για την επίλυση διμερών ζητημάτων των δύο χωρών.
Ιεράρχηση
Συνολικά και για τις δύο περιπτώσεις, το ελληνικό modus operandi στα Βαλκάνια, όπως αυτό διαμορφώνεται μετά την Συμφωνία των Πρεσπών, επιτάσσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της χώρας στην χερσόνησο, ενίοτε μέσω και πράξεων αλληλεγγύης. Άλλωστε, οι δυσχερείς συνέπειες της μη ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας στην Ένωση, ενθαρρύνουν επικίνδυνους αναθεωρητισμούς στο εσωτερικό της, με την τουρκική ηγεσία να καιροφυλακτεί· καμία ευκαιρία για βαθύτερη ανάμειξή της στα Βαλκάνια δε θα πάει χαμένη. Στα της Ελλάδος, οι προεκτάσεις της ελληνικής στήριξης αναιρούν τους επιζήμιους λαϊκισμούς που προεκλογικά υιοθέτησε η κυβέρνηση. Περασμένα ξεχασμένα; Σίγουρα όχι για τους πληγωμένους μακεδονομάχους ψηφοφόρους· η διευθέτηση, ωστόσο, των ανοικτών ζητημάτων στα βορειοδυτικά και η επικέντρωση της προσοχής στις «σπασμωδικές» (στην πραγματικότητα άκρως προμελετημένες) κινήσεις της Τουρκίας στη Μεσόγειο, δίνουν τον σωστό τόνο στη διαδικασία ορθής ιεράρχησης των αμυντικών και διπλωματικών πονοκεφάλων της Ελλάδας.
Throwback
Η απόφαση περί απορρόφησης του ΠΑΣΟΚ από το Κίνημα Αλλαγής, παρμένη στο συνέδριο μελών της προηγούμενης εβδομάδας, δεν μετατοπίζει ούτε εκατοστό το γενικότερο συνονθύλευμα από την άκρη του γκρεμού. Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και το ευρύτερο ξαδελφάκι του ΚΙΝΑΛ, κατατάσσονται πλέον, επισήμως κι ανεπισήμως, στην κατηγορία της αντίκας. Τα ανέκδοτα περί «εποχής ΠΑΣΟΚ», τα «σήκω Ανδρέα» και οι συγκριτικές εικόνες «με/χωρίς ΠΑΣΟΚ» δίνουν και παίρνουν καθημερινά στα social media. Εκτός από το να προωθούν την εφευρετικότητα, τα ανέκδοτα βοηθούν και στο να αντιληφθούμε το πώς οι νέοι εκλαμβάνουν σήμερα το ΠΑΣΟΚ· δηλαδή, ως ένα κόμμα-throwback.
Χρονοντούλαπο
Περιέργως, η κατάσταση θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη. Προκαλεί έκπληξη πχ, πως σε έναν βαθμό, η υστεροφημία του έχει διασφαλιστεί, καθώς -ακόμη και μέσω των αστείων- επιτυγχάνεται κάτι πολύ σημαντικό· η ταύτισή του με εποχές ευημερίας και άνεσης. Σε πενήντα χρόνια από τώρα, ελάχιστοι θα μπούνε στον κόπο να ερευνήσουν βαθύτερα τα έργα και τη νοοτροπία που καλλιέργησε, πόσο μάλλον τα αίτια που το εξαφάνισαν πολιτικά. Μέχρι και φράσεις θα προκύψουν· «Σου άρεσε το φαγητό, ταξίδι, βιβλίο, ταινία, ποτό κ.ο.κ.; Καλό, αλλά δεν είναι και ΠΑΣΟΚ…». Έστω κι έτσι, η ενθύμησή του με ευνοϊκούς όρους στο μακρινό μέλλον έχει διασωθεί. Εν αντιθέσει, η πραγματική λυπητερή έρχεται πάντα σ’ εκείνους που κλείνουν τελευταίοι την πόρτα. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούν τη νεοδιαμορφωθείσα κατάσταση, τόσο πιο ανώδυνη θα αποδειχθεί η καινούρια πραγματικότητα για εκείνους. Το χρονοντούλαπο της ιστορίας άνοιξε και τους περιμένει με άγριες διαθέσεις.
Είναι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Έχει συμμετάσχει σε εγχώρια και ευρωπαϊκά μοντέλα προσομοίωσης, ενώ το ενδιαφέρον του εντοπίζεται, εκτός των διεθνών σχέσεων, στην πολιτική επικοινωνία και τη δημοσιογραφία. Μεγάλο κεφάλαιο αποτέλεσε η διετής συμμετοχή του στο Διοικητικό Συμβούλιο της SAFIA, από όπου και αποκόμισε πολύτιμες εμπειρίες και φιλίες. Μέσω του OffLine Post, αρθρογραφεί κυρίως για την εγχώρια πολιτική σκηνή.
