Της Σοφίας Σιδερίδου,
Μέσα στη μαυρίλα των νέων που διάβασα τον τελευταίο καιρό, έλαμψε ένα άρθρο για την ιστορία που μοιράστηκε ένας Σερραίος καθηγητής. Και πράγματι με γύρισε πίσω, σε όλους τους δικούς μου δασκάλους και καθηγητές και με έκανε να νοσταλγήσω λίγο την τάξη μου και τους ανθρώπους της.
Ποιος άραγε δεν υποτίμησε κάποια στιγμή το επάγγελμα του εκπαιδευτικού και δασκάλου; Ποιος άραγε δεν είπε κάποτε ότι είναι εύκολη η δουλειά του, πως δεν κουράζεται και πολύ, και πως έχει το προνόμιο να κάθεται τρεις μήνες τον χρόνο…
Όλοι μας, μεταξύ αυτών και εγώ!!! Μάλλον, όμως, ξεχάσαμε να βάλουμε κάποιες παραμέτρους όταν κρίναμε την δουλειά του και παραλείψαμε να δούμε, τι θα πει πραγματικά δάσκαλος.
Η ιστορία που μοιράστηκε ο καθηγητής πριν λίγες μέρες στο διαδίκτυο μετέτρεψε μια πράξη σε ένα ηθικό δίδαγμα, και μας έδειξε τη δυσκολία, που κρύβεται πίσω από τη διδασκαλία των μαθηματικών και της γεωγραφίας, και κυρίως ποιος είναι πραγματικά δάσκαλος.
Είναι αυτός που δεν μπαινοβγαίνει απλώς καθημερινά σε μια τάξη, ούτε διαβάζει απλώς αυτό που γράφει το βιβλίο, αλλά βρίσκει κάθε μέρα τον τρόπο να σε «κρατήσει» εκεί, τον τρόπο να ξυπνήσει το μυαλό σου, ακόμα και όταν αυτό απεγνωσμένα θέλει να δραπετεύσει. Είναι αυτός που την κούραση και την βαρεμάρα σου δεν την άφησε απλώς να περάσει, αλλά έμαθε από αυτήν και ήρθε αλλαγμένος στο επόμενο μάθημα. Κατέβηκε από την έδρα και κάθισε δίπλα σου.
Είναι αυτός που δίνει βαρύτητα σε κάθε λέξη που θα σου πει και τη χρωματίζει έτσι που να σε βοηθάει να την καταλάβεις. Είναι αυτός που χαίρεσαι να βλέπεις το πρωί στην τάξη, γιατί σου χαμογελάει ακόμα και όταν το μέσα του γκρεμίζεται, αυτός που αναγνώρισε τη δύναμη της παιδείας και το εργαλείο που έχει στα χέρια του, που όταν διδάσκει κρέμεσαι από τα χείλη του και που μοιράζεται μαζί σου, εκεί ανάμεσα στις παραδόσεις και στα διαγωνίσματα, κάτι από τον εαυτό του.
Είναι αυτός που μπορεί να σε εμπνεύσει περισσότερο παρά να σε διδάξει την ύλη, που μπορεί να σε πείσει να υψώσεις το ανάστημα και τη φωνή σου όταν χρειαστεί και να μην το βάλεις κάτω στην πρώτη αναποδιά. Είναι αυτός που ξεκινάει κάθε μέρα το μάθημα πιστεύοντας ότι και τα 20 παιδιά της τάξης θα ενδιαφερθούν και θα το αγαπήσουν, αυτός που στην ομαδική τρέλα της τάξης, δεν φοβήθηκε το χάος αλλά αποφάσισε να συμμετέχει. Αυτός που δεν διστάζει να τσαλακωθεί και παλεύει να ενσωματωθεί σε μια νέα γενιά, ξένη για αυτόν, αυτός που αποφάσισε να σπάσει τη ρουτίνα και να κάνει την κάθε μέρα ξεχωριστή.
Είναι αυτός που βλέπει τη διαφορετικότητα κάθε μαθητή του και αποφασίζει να μην την καταστρέψει, βάζοντάς την σε καλούπια. Αυτός που αγκαλιάζει με την ίδια αγάπη τον άριστο και τον σκανταλιάρη, βρίσκει την επιμονή να εξηγήσει ξανά και ξανά το λάθος, αυτός που δεν διστάζει να αφήσει κάποιες μέρες την ύλη του μαθήματος και να μπει δυναμικά στην ύλη της ζωής. Είναι αυτός που περηφανεύεται πιο πολύ από σένα για το «Άριστα» και λυγίζει όταν σε βλέπει να πονάς.
Μπορεί να μη σώζει ζωές, αλλά σώζει πνεύματα, χαράζει ψυχές, διδάσκει ότι η ουσία βρίσκεται μακριά και σε παρακινεί να την κυνηγήσεις. Παλεύει καθημερινά να σε κάνει μαθηματικό, δάσκαλο ή γιατρό, μα πιο πολύ από όλα, τον νοιάζει να σε κάνει άνθρωπο.
Μα καταφέρνει και κάτι ακόμα δύσκολο, καταφέρνει να νοιαστεί για τόσα παιδιά, όσο νοιάζεται και για τα δικά του…
Αυτό θα πει πραγματικά δάσκαλος. Και έτσι ξαφνικά, το φορτίο μοιάζει βαρύ…
