Του Γιώργου Ναθαναήλ,
Σα σήμερα χάνει τη ζωή του εν ώρα καθήκοντος ο μεγαλύτερος σονετογράφος της Ελλάδας, Λορέντζος Μαβίλης. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης του όρους Δρίσκου στα Ιωάννινα στο πλαίσιο του Πρώτου Βαλκανικού πολέμου.
Γεννήθηκε στην Ιθάκη στις 6 Σεπτεμβρίου 1860. Πέρα από την ελληνική είχε και ισπανική καταγωγή, αφού ο παππούς του από τη μεριά του πατέρα του ήταν πρόξενος της Ισπανίας στην Κέρκυρα. Τα παιδικά του χρόνια ήταν ήρεμα. Το 1880 αποφάσισε να μεταβεί στη Γερμανία για να σπουδάσει φιλολογία και φιλοσοφία. Ο μεγαλόσωμος ξανθός νεαρός επηρεάστηκε βαθύτατα από τεράστια ονόματα της φιλοσοφίας, όπως τον Νίτσε, τον Καντ και τον Σοπενχάουερ. Επίσης, ασχολήθηκε με λυρικά κείμενα, τα γνωστά σε όλους μας σονέτα, και μετέφρασε ένα μέρος του ινδικού έπους Μαχαμπχαράτα, το οποίο είναι γραμμένο στην κλασική γλώσσα της Ινδίας (σανσκριτικά). Τέλος, έφτιαξε δικά του σκακιστικά προβλήματα και στη Γερμανία συμμετείχε στο τουρνουά της Φρανκφούρτης το 1887, καθώς και το 1889 στο τουρνουά του Βρότσλαβ.
Ωστόσο, ο Λορέντζος Μαβίλης είχε ενεργή δράση και στα πολιτικά και στρατιωτικά τεκταινόμενα της χώρας. Αρχικά, πολέμησε στην εξέγερση της Κρήτης το 1896. Έναν χρόνο αργότερα δημιούργησε μια ομάδα εθελοντών από την Κέρκυρα, για να πολεμήσουν στην Ήπειρο στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897. Εκεί ο Μαβίλης τραυματίστηκε στο χέρι. Η ήττα ήταν τόσο οδυνηρή για τη χώρα που οδήγησε το 1909 σε ένα κίνημα των στρατιωτικών με στόχο την αναγέννησή της. Ο Μαβίλης ήταν ένθερμος υποστηρικτής της. Μάλιστα, εξελέγη βουλευτής Κέρκυρας και το 1911 προέβη σε μια δήλωση υπερασπιζόμενος τη δημοτική γλώσσα, μιας και είναι γνωστή η αντιπαράθεση της ελληνικής κοινωνίας για την επικράτηση της δημοτικής ή της καθαρεύουσας. Τον επόμενο χρόνο στο πλαίσιο του Πρώτου Βαλκανικού πολέμου θα σκοτωθεί. Δεν είχε νυμφευθεί ούτε είχε αφήσει απογόνους. Ωστόσο, εικάζεται πως διατηρούσε ερωτικό δεσμό με τη Θεώνη Δρακοπούλου και πως το ποίημα «Τι άλλο καλέ μου» είναι αφιερωμένο στη μνήμη του.
Τα σονέτα του είναι ίσως, δείγματα ποιητικής κομψοτεχνίας αφού υπάρχει αρμονία στη μορφή του ποιήματος και το περιεχόμενο χαρακτηρίζεται από απαισιοδοξία, αλλά είναι αναμφισβήτητα υψηλής ποιότητας.
