Της Δήμητρας Χαρέλη,
Σε μια εποχή που συνεχώς όλα αλλάζουν, τα πρότυπα, ο τρόπος και η ποιότητα ζωής, παραμένει αμετάβλητος ο ρόλος της οικογένειας στη ζωή μας. Έχουμε δει τον εαυτό μας πολλές φορές να καταφεύγει εκεί, όταν τίποτα δεν πάει σωστά. Άλλες φορές, εξίσου πολλές, στραφήκαμε εκεί και ας δεν πήγαινε τίποτα λάθος. Στο πατρικό σου σπίτι, όπου και αν πέσει το μάτι σου θα αντικρίσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Τα πρώτα σου γενέθλια, την εφηβεία σου, μια μεγάλη επιτυχία ή και εκείνη τη φορά που δεν τα κατάφερες. Θα είναι για πάντα το καταφύγιό σου. Όσα χρόνια και αν περάσουν, εκεί θα είσαι πάντα μικρός. Όταν περνάς την πόρτα, κάποιος άλλος φροντίζει για σένα και κανείς δεν επιτρέπει να νιώθεις μόνος. Ο χαρακτήρας σου, αυτό που είσαι σήμερα ή αυτό που θα γίνεις αύριο, χτίστηκε εκεί μέσα. Οι κατευθυντήριες γραμμές που αργότερα θα ακολουθήσεις, χαράζονται από αυτήν ακριβώς την αφετηρία. Τι συμβαίνει με εκείνους που δεν είχαν τη τύχη να ανήκουν σε μια οικογένεια σαν τη δική σου; Τι συμβαίνει με τα παιδιά που χωρίς δική τους ευθύνη και επιλογή, κατέληξαν στα αζήτητα ενός μαιευτηρίου; Πράγματα τόσο αυτονόητα και δεδομένα για σένα και για μένα, αποτελούν όνειρο ζωής για πολλούς.
Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι που επιμελούνται την τύχη και την προστασία όλων αυτών των ανυπεράσπιστων παιδιών και όχι μόνο. Η ζωή τους όλη είναι αφιερωμένη σε αυτό το τόσο μεγάλο και σημαντικό έργο. Άνθρωποι που έχουν επιλέξει να χτίσουν «μια μεγάλη οικογένεια», από το να περιοριστούν στη δημιουργία απλώς της δικής τους. Τα Ιδρύματα παιδικής προστασίας στην Ελλάδα, είναι κατά κύριο λόγο Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Είναι απαλλαγμένα από οποιαδήποτε κρατική χρηματική ενίσχυση. Ακόμα και σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, λειτουργούν με πλήρη διαφάνεια, προσωπική ευθύνη και πρωτοβουλία. Όλοι αυτοί οι ανεξάρτητοι φορείς σε κάθε γωνιά της χώρας προσφέρουν περίθαλψη και προστασία σε παιδιά που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Παιδιά ορφανά, κακοποιημένα και εγκαταλελειμμένα, βρίσκουν στέγη σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους από ανθρώπους με καθημερινό και αδιάκοπο ενδιαφέρον. Τα παιδιά φιλοξενούνται έως το 18ο έτος της ηλικίας τους, μέχρι την αποφοίτησή τους από το σχολείο. Και μετά από αυτή, όμως, επιμελείται πλήρως η κοινωνική τους ένταξη και γενικότερα η μετέπειτα τύχη όλων των παιδιών. Φροντίζουν για τη στέγασή τους, αλλά και την ανατροφή τους. Μια μεγάλη οικογένεια που θυμίζει στα παιδιά πως είναι να γελούν από ευτυχία. Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερο παράδειγμα από αυτή την ανιδιοτελή αγάπη; Υπάρχει καλύτερο πρότυπο ανθρωπιάς από το ενδιαφέρον για ένα παιδικό χαμόγελο;
Μέσα σε μια κοινωνία αποξενωμένη και μισογκρεμισμένη, ξεχωρίζουν αυτοί που προσπαθούν να τη φτιάξουν πάλι από την αρχήζ θυσιάζοντας ένα μεγάλο κομμάτι όχι μόνο του ελεύθερου χρόνου τους, αλλά και ολόκληρου του εαυτού τους. Η ανθρώπινη αποξένωση και η οικονομική κρίση μπορεί να έχουν δυσκολέψει το έργο τους τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν έχουν καταφέρει να το τερματίσουν. Και η ανταπόδοσή τους; Να βλέπουν «τα παιδιά τους» να προχωρούν και να ξεχωρίζουν σε διάφορους τομείς. Οι παροχές τους σε όλα αυτά τα «μεγάλα σπίτια» επιμελούνται την μόρφωσή τους, την εκπαίδευση, αλλά και την ανάδειξη των ταλέντων τους. Δεν έχουν όλοι την κακώς προβλεπόμενη κατάληξη, βγαίνοντας από τις πύλες ενός ιδρύματος. Όποια και αν είναι η μετέπειτα πορεία τους, δεν ξεχνούν ποτέ από που ξεκίνησαν και πάντα θα νιώθουν τυχεροί που έπεσαν σε τόσο καλά χέρια.
Είναι τόσο σημαντικό να επιβραβεύουμε το έργο τους και να συνεισφέρουμε συχνά και εμείς οι ίδιοι σε αυτό, με κάθε τρόπο. Δε συναντάς εύκολα σήμερα ανθρώπους που δεν έχουν αυτοσκοπό της ζωής τους το προσωπικό τους συμφέρον, αλλά χτίζουν τα θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο, με ελεύθερη πρόσβαση σε όλους. Κύριο μέλημά τους θα είναι πάντα τα παιδικά τραύματα που προκλήθηκαν από αδιάφορους γονείς, αν-έτοιμους, ανίκανους να αναλάβουν την ευθύνη ενός παιδιού ή πολλές φορές πληγές που προκάλεσε η ίδια η μοίρα των παιδιών αυτών. Μπορείς να τους ξεχωρίσεις εύκολα, καθώς στο βλέμμα τους υπάρχει μια μεγάλη φλόγα για ζωή και το χαμόγελό τους θα λάμπει πάντα λίγο περισσότερο από όλων των άλλων.
Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1995 στην Χαλκιδική. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης) με έντονο ενδιαφέρον για γραφή και ανάγνωση ποίησης και λογοτεχνίας.
