Του Δημήτρη Μπίζα,
Νομίζω όλα όσα έγιναν τα επόμενα 15 χρόνια, ξεκίνησαν από την ερώτηση της δασκάλας μου, της κυρίας Νάνσυ:
– Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
– Δημοσιογράφος, κυρία.
Αυτή η απάντηση, μου περιγράφουν πως ήταν «αφοπλιστική». Ομολογώ πως δεν το θυμάμαι. Ως παιδί, μου άρεσε αρκετά να περιγράφω τους αγώνες που έπαιζα στο FIFA και το PES. Μάλιστα, προσπαθούσα να κάνω τη φωνή του αγαπημένου μου sportscaster. Ως παιδί, λάτρευα και τη Formula 1. Τα κυριακάτικα μεσημέρια, ο πατέρας μου άνοιγε την τηλεόραση για να συντονιστεί στο κανάλι που πρόβαλλε τότε τη F1. Συνήθως, ήταν μεσημέρια. Στα πολύ πρωινά Grand Prix, δεν άντεχα να σηκωθώ. Για κάποια το μετανιώνω σήμερα.
Στο δωμάτιο, αφίσα Schumacher και ένα κρεμασμένο καπελάκι με το θρυλικό Deutsche Vermögensberatung μπροστά. Δεν ήξερα τι σήμαινε, αλλά ήταν κόκκινο, έντονο, με σαγήνευε. Το είχα μέχρι πρόσφατα. Όταν κατάλαβα πως το έχασα, με πείραξε.
Στα 16 μου πια, και ενώ ακόμα προσπαθούσα να ισορροπήσω ανάμεσα σε σχολείο, διάβασμα και εφηβεία, άνοιξε μία τεράστια πόρτα για εμένα. Δεν το ήξερα τότε, αλλά το totalf1.info (όπως λεγόταν, τότε), θα γινόταν το «σπίτι» μου για τα επόμενα 8 -πάμε για 9- χρόνια. Μία «αγγελία» (sic) στο Facebook με οδήγησε στο προφίλ του ιδρυτή και ιδιοκτήτη του site, Αλέξανδρου Μόδη, και από εκεί, ξεκίνησε μία πορεία και μία φιλία που κρατά καλά από το 2012.
Το 2017, είχα την χαρά να ενταχθώ στο δυναμικό του περιοδικού «4Τροχοί», ως συντάκτης αγώνων. Αυτή ήταν μία τεράστια τιμή για αυτό που ήμουν τότε ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας του χώρου. Στην ουσία, με αυτήν την ευκαιρία απέδειξα στον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά στο επίπεδο που ήθελα εξ αρχής. Είχα την τύχη -όχι ευλογία- να μπορώ να συνδυάσω το αγαπημένο μου σπορ με το επάγγελμα που ήθελα να κάνω από μικρό παιδί. Και το έκανα σχεδόν αβίαστα. Απλώς δεν ήξερα πώς να προσεγγίσω τον ρόλο μου.
Όταν έγινα αρχισυντάκτης του site, ηγούμενος της μετάβασης σε μία νέα εποχή, με ένα γενναίο rebranding (αλλαγή σε totalracing.gr, νέο logo, νέα φιλοσοφία), αναγκάστηκα εν πολλοίς να δω πιο σοβαρά κάθε πλευρά της δουλειάς μου, από το πώς επέλεγα να συντάσσω τα κείμενά μου, μέχρι το πώς θα έβλεπα το αντικείμενο της εργασίας μου: τη Formula 1.
Βλέπετε, η F1 είναι άθλημα (σε πείσμα εκείνων που το αρνούνται, ενδεχομένως γιατί μέχρι εκεί φτάνει η γνώση τους πάνω στον αθλητισμό) και είναι περίπλοκο. Δεν είναι «για έξυπνους». Μακριά από εμάς αυτά. Είναι, όμως, ιδιαίτερο εκ φύσεως, διότι συνδυάζει άνθρωπο με μηχανή, σε ένα πάντρεμα που πάντοτε παρουσιάζει ενδιαφέρον, και είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει σωστά. Πρέπει όλες οι πλευρές να έχουν την ίδια αφετηρία, να συνεργάζονται σχεδόν αβίαστα, να μπορεί ο οδηγός να δώσει το 100% και η ομάδα να τον βοηθά σε αυτό μέχρι τέλους. Άλλωστε, σε αντίθεση με αυτό που φαίνεται στο απαίδευτο μάτι, η Formula 1 είναι ομαδικό σπορ.
Και η δημοσιογραφία είναι. Το να μπορέσει μία ομάδα ανθρώπων να βρει κοινούς τόπους, να μοιράζονται κοινές αξίες, να θέλει να πετύχει τον ίδιο στόχο, να δουλεύει προς την ίδια κατεύθυνση, είναι απαραίτητο για να πετύχει ένα μέσο τον σκοπό του. Σε έναν κόσμο γεμάτο τεράστιους μιντιακούς ομίλους, με εκατοντάδες εργαζόμενων σε γραφεία-παραγωγούς συνειδήσεων, το να μπορεί μία ομάδα ανεξάρτητων δημοσιογράφων να δρα με επαγγελματισμό, καταγράφοντας, σχολιάζοντας κι αναλύοντας χωρίς συμφέροντα, χωρίς υστεροβουλία, είναι μία πρακτική που τυγχάνει δυσμενούς μεταχείρισης. Αυτό, όμως, την κάνει και πιο ενδιαφέρουσα.
Το κίνητρο σε αυτή τη δουλειά το βρίσκει ο καθένας διαφορετικά. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς ξυπνά κάθε πρωί κανένας εκ των συναδέλφων μου και βρίσκει τη διάθεση, την όρεξη να γράψει, να σχολιάσει, να μιλήσει για το θέμα της ημέρας. Νομίζω, όμως, ότι το να θες να ενημερώνεις τον κόσμο με τον -κατά το δυνατόν- καλύτερο τρόπο είναι το ύψιστο κίνητρο. Στην ουσία, η δημοσιογραφία έχει πολύ πιο μεγάλη δύναμη από αυτό που της επιτρέπουν οι λειτουργοί της να επιδεικνύει. Δύσκολα φαίνεται σε όλο της το μέγεθος η διαμορφωτική δύναμη που έχει, το τεράστιο έρεισμα στον κόσμο, το πώς ορίζει συνειδήσεις.
Για μένα, το κίνητρο είναι ο κάθε αναγνώστης, ακροατής ή θεατής που με διαβάζει, με ακούει ή με βλέπει, να μπορεί να πάρει από μένα κάτι που δε θα τον θολώσει, δε θα τον αποπροσανατολίσει, αλλά θα του κάνει τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, θα τον βοηθήσει να σκεφτεί, να συλλογιστεί, να μην δρα σαν άνους. Αν έχω κάποια επιρροή πάνω του, θα θέλω πάντα να είναι θετική.
Και στο μέλλον, αυτό θα θέλω. Ίσως στο μέλλον, μία νέα γενιά, η δική μου γενιά, να φέρει τη δημοσιογραφία σε ένα νέο επίπεδο, όσο τα new media -πρακτικά- αλλάζουν τον ρου τη ιστορίας μπροστά στα μάτια μας. Θα ήθελα να παραμείνω μέρος αυτής της γενιάς. Να μπορώ, σε μία δεκαετία από τώρα, να είμαι μέρος της διαφαινόμενης μιντιακής «επανάστασης», όπως αυτή διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα, με το Internet ως το απόλυτο, σχεδόν αποκλειστικό Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης.
Ως συντάκτης F1, θα ήθελα στο μεσοδιάστημα να έχω κάνει ταξίδια. Οι πίστες θα μπορούσαν να είναι η αφορμή για μία περιήγηση σε όλο τον κόσμο. Δε θα έλεγα όχι σε ένα πρόγραμμα 25 αγώνων, αν θα μπορούσα να είμαι σε κάθε έναν από αυτούς! Πήρα την απόφαση να κάνω το όνειρό μου, πραγματικότητα. Είχα τις ευκαιρίες να το κάνω. Αν μπορώ κάπως να κλείσω ένα κείμενο με μεγάλες δόσεις α’ ενικού, θα ήταν μία συμβουλή σε β’ πληθυντικό: ζήστε το όνειρό σας. Καμία αξία δεν έχουν τα χρήματα, μία δουλειά με υψηλή αμοιβή, ένα παχυλό bonus, αν είστε δυστυχισμένοι.
Κυνηγήστε το.
