Της Ανθής Αγγελοπούλου,
Έγιναν πολλές απεργίες και διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών. Η πιο γνωστή απ’ όλες πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857, με πρωταγωνίστριες εργαζόμενες γυναίκες ντυμένες στα λευκά που απαιτούσαν την ίση αμοιβή με τους άνδρες. Η απεργία κατέληξε σε αιματοχυσία, όμως άνοιξε τη δίοδο στα ίσα δικαιώματα των δύο φύλων στον δυτικό κόσμο. Το 1910, καθιερώθηκε στην Κοπεγχάγη η 8η Μαρτίου ως η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Στην Ελλάδα, η γυναίκα απέκτησε πλήρη πολιτικά δικαιώματα στις 28 Μαΐου 1952. Η χώρα που έγραψε ιστορία ήταν η Σρι Λάνκα, η οποία εξέλεξε για πρώτη φορά γυναίκα πρωθυπουργό, τη Sirimavo Bandaranaike, στις 28 Μαΐου 1960. Παρ’ όλα αυτά, όμως, υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες σε αρκετές χώρες του κόσμου, οι οποίες βιώνουν την ταπείνωση καθημερινά, καθώς έχουν λιγότερα νομικά, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα, τόσο σε σύγκριση με τους άνδρες των χωρών αυτών, όσο και με τις γυναίκες στα ανεπτυγμένα κράτη.
Από την άλλη πλευρά, όμως, στις περιθωριοποιημένες χώρες του Τρίτου Κόσμου, η θέση της γυναίκας βρίσκεται σε κατώτερη κοινωνική θέση από αυτή του άνδρα, καθώς οι ίδιοι προσομοιώνουν τη γυναίκα με άλογο ον. Για παράδειγμα, στη Σαουδική Αραβία δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να οδηγούν αυτοκίνητο, να περπατούν μόνες τους σε δημόσιο χώρο, ούτε να συνάπτουν κοινωνικές σχέσεις με άνδρες, οι οποίοι δεν είναι συγγενείς τους. Επίσης, στην Αίγυπτο οι περισσότεροι θεσμοί του Οικογενειακού Δικαίου διέπονται από το Μωαμεθανικό Δίκαιο, το οποίο ορίζει ότι ένας άνδρας μπορεί να χωρίσει τη γυναίκα του ανακοινώνοντας απλώς τη βούλησή του και για οποιαδήποτε αιτία, ενώ η γυναίκα δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Οι γυναίκες των αναπτυσσόμενων κρατών γίνονται θύματα της κουλτούρας και των εθίμων τους. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο, 2 εκατομμύρια νεαρά κορίτσια (ηλικίας 4-12 ετών) υφίστανται ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων (κλειτοριδεκτομή) στην Αιθιοπία, τη Σομαλία, τη Γουινέα και 25 ακόμη Αφρικανικές χώρες, όπως επίσης και σε ορισμένες περιοχές της Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, η οποία ανακοίνωσε το 1997 ότι περίπου 6.000 κορίτσια κάθε μέρα υποβάλλονται στη βασανιστική αυτή πρακτική που διεξάγεται εμπειρικά, από άτομα χωρίς ιατρικές ικανότητες και χωρίς αναισθητικό. Επιπλέον, υπολογίζεται ότι στην Ινδία, πάνω από 5.000 γυναίκες ετησίως δολοφονούνται από τις οικογένειες των συζύγων τους, διότι οι προίκες που έδωσαν κρίθηκαν ανεπαρκείς.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η UNESCO, 1 δισεκατομμύριο γυναίκες παγκοσμίως υποσιτίζονται και βρίσκονται στα όρια του θανάτου. Πιο συγκεκριμένα, το 70% των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας είναι οι γυναίκες. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσε η UNESCO 540 εκατομμύρια γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αναλφάβητες και 80 από τα 120 εκατομμύρια παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο είναι κορίτσια.
Επιπροσθέτως, σύμφωνα με μία ακόμη έρευνα της οργάνωσης TrustLaw Women, η οποία έγινε το 2014 καταδεικνύει τις 5 πιο επικίνδυνες χώρες να ζουν γυναίκες. Στη Σομαλία το 95% των κοριτσιών ηλικίας 9-11 ετών αντιμετωπίζουν τον τρόμο του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων. Επίσης, 9 στις 100 γυναίκες θα γεννήσει σε κάποιο μαιευτήριο ή κλινική. Στην Ινδία εκτιμάται ότι ένας σημαντικά μεγάλος αριθμός γυναικών αναγκάζονται να εξωθηθούν στη πορνεία. Επίσης, ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών παντρεύονται πριν την ενηλικίωσή τους. Στο Πακιστάν αν μία γυναίκα πάρει την απόφαση και καταφέρει να εργαστεί ο μισθός της θα είναι κατά 82% κατώτερος από τον αντίστοιχο μισθό ενός άνδρα. Κάθε χρόνο περισσότερες γυναίκες δολοφονούνται στο δρόμο για λόγους «τιμής και ηθικής». Στη Δημοκρατία του Κονγκό σύμφωνα με επίσημες έρευνες που έχουν γίνει κάθε μέρα βιάζονται 1152 γυναίκες.
Εν κατακλείδι, στις ανεπτυγμένες χώρες επικρατεί η ισότητα, ο αλληλοσεβασμός, η εκτίμηση ανάμεσα στα δύο φύλα και ότι η υπέρτατη αξία είναι ο άνθρωπος.Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο σε πολλά αναπτυσσόμενα κράτη του κόσμου όπου η κάθε γυναίκα αντιμετωπίζει τον δικό της Γολγοθά καθώς δεν την υπερασπίζεται ούτε η νομοθεσία της χώρας της αλλά ούτε και η οικογένειά της. Αντιμετωπίζει καθημερινά την απάνθρωπη στάση των ανδρών και αυτή είναι ανήμπορη ώστε να αντιδράσει. Είναι ανυπεράσπιστες γυναίκες που δεν έχουν το δικαίωμα να ζουν ελεύθερες, δεν έχουν το δικαίωμα στη μόρφωση, δεν έχουν το δικαίωμα να ανοίξουν τα φτερά τους και φύγουν από αυτούς τους εγκληματικούς τόπους. Τέλος, δεν έχουν το δικαίωμα να ζουν σε μία ειρηνική και δημοκρατική χώρα.
Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια της Θεολογικής σχολής του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με ενεργή συμμετοχή σε πληθώρα σεμιναρίων, συνεδρίων και ημερίδων θεολογικού, πολιτικού, κοινωνιολογικού και παιδαγωγικού περιεχομένου, καθώς έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γνωρίζει την αγγλική γλώσσα. Εστιάζει την έρευνά της κυρίως στον κλάδο της κοινωνιολογίας και ειδικότερα στη θρησκεία και κοινωνία της δεύτερης νεωτερικότητας, καθώς επίσης τρέφει ιδιαίτερο πάθος για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
