Της Έλενας Γεωργίου,
Αναρωτιέσαι τι έχει απογίνει η ανάγκη σου να πραγματοποιήσεις όνειρα που φαντάζουν ουτοπικά, γιατί δεν τόλμησε ποτέ κανείς να τα ονειρευτεί. Μπαίνεις στη διαδικασία να αμφισβητήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί δε συνάδουν οι επιθυμίες σου με το χάος της καθημερινότητας που είσαι αναγκασμένος να υποστείς. Συμβιβάζεσαι με την ιδανική εικόνα του ποιος πρέπει να γίνεις, αφήνοντας πίσω σου την αλήθεια του ποιος πραγματικά είσαι. Κι έτσι περνούν οι μέρες, οι στιγμές, τα χρόνια. Και ψάχνεις να βρεις πού χάθηκαν για να γευτείς λίγη απ’ την ευτυχία που θα μπορούσαν να σου είχαν προσφέρει, αν τολμούσες να ζήσεις το τέλος τους απ’ την αρχή.
Και μετατρέπεται η ζωή σου σ’ ένα καλούπι απ’ το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Διαμορφώνεται, βλέπεις, απ’ την εποχή στην οποία ζεις, απ’ τις τάσεις που επικρατούν σε αυτήν κι απ’ την αποδοχή που αναζητεί ο καθένας για να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της, εφαρμόζοντας κάθε άγραφο κανόνα τους. Και φτάνεις στο σημείο να χάνεις την ακεραιότητά σου, σε μια απεγνωσμένη προσπάθειά σου να γίνεις ένα με το πλήθος. Βαλτώνει μέσα σου η δυστυχία και χάνεσαι στην άβυσσο του μυαλού σου, γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις. Δεν έχεις μάθει, φαίνεται, το πώς…
Η ζωή, όμως, είναι για τους τολμηρούς. Γι’ αυτούς που σηκώνουν το ανάστημα, γι’ αυτούς που γυρίζουν την πλάτη σε ό,τι δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία τους και γι’ αυτούς που δε φοβούνται να κυνηγήσουν το διαφορετικό. Γι’ ανθρώπους που δεν άφησαν ποτέ τα στερεότυπα να καθορίσουν την ύπαρξή τους. Που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τον κόσμο άνω-κάτω, μόνο και μόνο για να γευτούν μια σταγόνα ευτυχίας, ακόμη κι αν τους κοστίσει στην πορεία.
Μην αφήσεις τις στιγμές να περάσουν γιατί δεν έχεις τα κότσια να υποστείς ό,τι μπορεί να κρύβεται κάτω απ’ την επιφάνειά τους. Μοιάζει με λαβύρινθο η ζωή, αν δεν ξέρεις πως μπορείς να ξεφύγεις απ΄τα προκαθορισμένα μονοπάτια της, φτιάχνοντας το δικό σου. Κι αν επιδιώξεις την ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μπορεί να σου προσφέρει το πλήθος, δε θα καταφέρεις ποτέ να ξεχωρίσεις τη σημασία του τώρα απ’ την επιβεβαίωση του πριν και την αβεβαιότητα του μετά. Θα γίνεις κομπάρσος στην παράσταση της ζωής σου, πνίγοντας τα «θέλω» σου πίσω από επιτηδευμένα χαμόγελα που φωνάζουν όσα δεν τόλμησες ποτέ να ξεστομίσεις. Πίσω από πληγωμένα βλέμματα που αναπολούν γλυκόπικρες αναμνήσεις και παραπέμπουν σε κάτι ξεχασμένα δειλινά ανόθευτης ευτυχίας.
Μην αφήνεις, λοιπόν, τον χρόνο να περνάει ανέγγιχτος από δίπλα σου. Γίνε ένα με την απεραντοσύνη του και ζήσε. Πάψε πλέον να αναλώνεσαι σε σχέσεις με ανθρώπους που δεν αποδέχονται αυτό που είσαι και κατακλύζουν το είναι σου με το σκοτάδι τους. Άνοιξε την ψυχή σου σε αυτούς που αγκαλιάζουν κάθε πτυχή του εαυτού σου, που φέρνουν τη ζεστασιά του καλοκαιριού τις κρύες νύχτες του χειμώνα και τη μαγεία των αστεριών στο σαλόνι του σπιτιού σου. Μάθε ν’ απολαμβάνεις τη μοναξιά σου, να είσαι περήφανος για τα σπασμένα κομμάτια σου και να θαυμάζεις τις ρωγμές που μπορείς να διακρίνεις στα μάτια των γύρω σου. Μάθε να διεκδικείς ό,τι σου ανήκει, να ρισκάρεις γι’ αυτά που νιώθεις πως πρέπει να ζήσεις έστω και για μια φορά στη ζωή σου και να φεύγεις όταν δεν είναι αρκετά για να γεμίζουν το κενό που νιώθεις μέσα σου. Όσο μικρό κι αν είναι, δε γεμίζει με ανθρώπους βυθισμένους στη μιζέρια, ούτε και με στιγμές που έγιναν σταγόνες στον απέραντο ωκεανό της δειλίας σου.
Άλλωστε, «το μυστικό για την ευτυχία είναι η ελευθερία και το μυστικό για την ελευθερία είναι το κουράγιο». Να το θυμάσαι στον τελικό απολογισμό του παρελθόντος, προτού βάλεις πλώρη για την υπόσχεση του μέλλοντος…
Γεννημένη το 1997 στο πανέμορφο νησί της Κύπρου και φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συμμετέχει σ’ εθελοντικά προγράμματα κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα τη Λογοτεχνία, αλλά και την Ψυχολογία. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι από μικρό παιδί, δημιουργεί εικόνες μέσα απ’ τις λέξεις και μοιράζεται, μέσα απ’ αυτές, το χάος που διακατέχει την ύπαρξή της. Ασχολείται, επίσης, με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
