Του Αλέξανδρου Γκανά,
Οδεύουμε πλέον ολοταχώς προς το έτος 2020 και η υφιστάμενη πολιτικοοικονομική κατάσταση εξακολουθεί να μην δείχνει ιδιαίτερα ελπιδοφόρα. Μείζονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά και αμελούνται, προσωπικά συμφέροντα εξακολουθούν να προτάσσονται με τρόπο σχεδόν ξεδιάντροπο έναντι της κοινής ωφελείας και η οικονομική ανάκαμψη, η μείωση τη ανεργίας και οι φορολογικές ελαφρύνσεις συνεχίζουν να φαντάζουν σαν ένα άπιαστο, ουτοπικό όνειρο.
Υπό αυτό το πρίσμα εγείρεται ένα καίριο ερώτημα, το οποίο και χρήζει άμεσης απάντησης. Τι μπορεί να γίνει ώστε να επέλθει μια ουσιαστική μεταβολή της υφιστάμενης κατάστασης; Κατ’ εμέ η απάντηση στο προαναφερθέν ερώτημα, προϋποθέτει αφενός την γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας του εκλογικού σώματος και αφετέρου την ανάδειξη, στο πολιτικό προσκήνιο, προσωπικοτήτων, που θα διακρίνονται για τις απαραίτητες, στην άσκηση των καθηκόντων τους, αρετές και θα είναι σε θέση να χαράξουν μια άρτια πολιτική στρατηγική, οδηγώντας, μελλοντικά την χώρα σε μια οικονομική, κοινωνική και ηθική ακμή. Στο συγκεκριμένο άρθρο, βέβαια, θα επιδιώξω να αναλύσω το δεύτερο σκέλος αυτής της απάντησης.
Η Ελλάδα λοιπόν, προκειμένου να οδηγηθεί εκτός αυτού του χρονίζοντος αδιεξόδου χρειάζεται πρωτίστως έναν ιδανικό σύγχρονο πολιτικό. Όμως ποια είναι αυτά τα στοιχεία και οι δεξιότητες που καθιστούν μια πολιτική προσωπικότητα ιδανική; Σαφέστατα ο ορισμός του λεγόμενου «ιδανικού πολιτικού ηγέτη» διαφέρει από πολίτευμα σε πολίτευμα και από εποχή σε εποχή. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, λόγου χάρη ήταν ένα άτομο που διέθετε σπουδαία στρατηγική και κυβερνητική ευφυΐα και κατόρθωσε να φέρει σπουδαία ανάπτυξη στην γαλλική αυτοκρατορία κατά τα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα. Εντούτοις, είναι ολοφάνερες οι ουσιώδεις διαφορές μεταξύ ενός δυνάστη στρατηγού-αυτοκράτορα του 19ου αιώνα και ενός σύγχρονου, δημοκρατικού πολιτικού ηγέτη που ασκεί τα καθήκοντά του κατά τον 21ο.
Πρώτα πρώτα ένας ιδανικός πολιτικός σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να διακατέχεται απ’ το αίσθημα της ευθύνης και της ορθής διαχείρισης των λαϊκών απαιτήσεων που συνοδεύουν την εκλογή του. Κάτι τέτοιο κορυφώνεται σε μια έννομη τάξη σαν την ελληνική, στην οποία και επικρατεί έντονη λαϊκή δυσφορία λόγω της μακρόχρονης υιοθέτησης μιας λαϊκιστικής και προπαγανδιστικής πρακτικής από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων. Ο ιδανικός πολιτικός ηγέτης θα πρέπει να είναι σε θέση να επιδιώξει και κατ’ επέκταση να υλοποιήσει ένα μεγάλο μέρος εκ των προεκλογικών του υποσχέσεων έτσι ώστε να ανταποκριθεί ουσιαστικά, και πάντοτε με γνώμονα την λογική, σε πάγια λαϊκά αιτήματα, εγκαθιδρύοντας τοιουτοτρόπως μια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης με το εκλογικό σώμα, θεμελιωμένη στην εντιμότητα και την ειλικρίνεια έναντι της δημαγωγίας και των πολλών ανούσιων «Θα…». Ακόμα, οφείλει να επιλέγει σε κάθε περίπτωση, την θυσία των προσωπικών του βλέψεων και φιλοδοξιών στον βωμό της συνολικότερης εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος. Εξάλλου, όπως είπε ο σπουδαίος Μαχάτμα Γκάντι: «ο κόσμος δεν ανήκει στους πολιτικούς ηγέτες. Ανήκει στους ανθρώπους που τους εκλέγουν».
Επιπρόσθετα, στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο πολιτικό γίγνεσθαι, ένας άνθρωπος που δεν έχει πολιτικές γνώσεις, γενικότερες ή και ειδικότερες, σαφέστατα και δεν δύναται σε καμία περίπτωση να διαμορφώσει μια ορθή και λελογισμένη πολιτική άποψη. Έτσι η ύπαρξη ενός διευρυμένου γνωστικού υπόβαθρου, καθίσταται ένα απαραίτητο και αναπόσπαστο στοιχείο της πολυσύνθετης προσωπικότητας, του εν λόγω ιδανικού πολιτικού. Με αυτό ως δεδομένο είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, ότι πολλοί εκ των υπαρχόντων πολιτικών, εκτός από απαίδευτοι χαρακτηρίζονται και ως ανάγωγοι. Αποτελεί πλέον ιδιαίτερα σύνηθες φαινόμενο, οι πολιτικοί να προβαίνουν σε ανούσιους διαπληκτισμούς, είτε σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών, είτε στα έδρανα της Βουλής, γεγονός που δεν επιτυγχάνει τίποτε άλλο παρά την συνολικότερη διαστρέβλωση της εικόνας της πολιτικής, την αποθάρρυνση και κατ’ επέκταση την απομάκρυνση των νέων ανθρώπων απ’ αυτή καθώς και την έλλειψη της αναγκαίας ουσίας απ’ τις εκάστοτε δημόσιες πολιτικές συζητήσεις. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα προαναφερθέντα θεωρείται ιδιαίτερα κρίσιμη η ικανότητα ενός πολιτικού να είναι ψύχραιμος και να δύναται να απαντά στις προκλήσεις και στα σχόλια μέσω ορθών και πειστικών επιχειρημάτων και όχι μέσω κραυγαλέων δηλώσεων, δημόσιων καταγγελιών και υβριστικών σχολίων προς πάσα κατεύθυνση.
Συν τοις άλλοις, ο εν λόγω ιδανικός πολιτικός πρέπει να χαρακτηρίζεται από τόλμη, αποφασιστικότητα και οξυδέρκεια, διατηρώντας παράλληλα την ταπεινότητά του έτσι ώστε να έχει την δυνατότητα να είναι πλήρως αφοσιωμένος στο κοπιώδες λειτούργημά του, δηλαδή την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος αυτού καθ’ εαυτού. Οφείλει, επιπλέον, να είναι να θέση να κρίνει την εκάστοτε κατάσταση, όντας διατεθειμένος να λάβει όλες τις δύσκολες αποφάσεις και τα απαραίτητα μέτρα, εφόσον πρώτα έχει προχωρήσει στην διεξοδική εκτίμηση και ανάλυση των πιθανών συνεπειών, ρίσκων και μεταβολών που αυτές ενδεχομένως συνεπάγονται.
Τέλος, ο ιδανικός πολιτικός οφείλει να έχει το βλέμμα του στραμμένο, ανελλιπώς, σε ζητήματα που αφορούν την διασφάλιση ενός «φωτεινότερου» μέλλοντος, δίνοντας βάση στην παιδεία και την εκπαίδευση των νέων, γεγονός που θα έχει ως άμεσο απότοκο, την διαμόρφωση, αφενός, ενεργών και ενημερωμένων πολιτών και αφετέρου, ευαισθητοποιημένων και πλήρως συνειδητοποιημένων ανθρώπων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μια πληθώρα εκ των προβλημάτων που αδιάκοπα ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, αίτια των οποίων αποτελούν, κατά κύριο λόγο, η αμάθεια, η κρίση των αξιών και η ελλιπής κριτική ικανότητα, θα αντιμετωπιστούν αποφασιστικά και με αξιοσημείωτα αποτελέσματα, ως επί το πλείστον.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να διευκρινίσω και να καταστήσω απολύτως σαφές ότι δεν υποστηρίζω την ύπαρξη μιας «πεφωτισμένης δεσποτείας», σαν αυτή που περιγράφει ο Πλάτωνας στον «μύθο του σπηλαίου», ούτε πιστεύω ότι θα βρεθεί ο ιδανικός «φιλόσοφος-βασιλέας», που θα φέρει την ευφορία και την ανάπτυξη στην χώρα, εν μια νυκτί. Παράλληλα όμως, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ένθερμο υποστηρικτή της ιδιαίτερα γνωστής ρήσης του Ζώρζ Κλεμανσό: «στην πολιτική, διαδέχεται κανείς ηλίθιους και αντικαθίσταται από ανίκανους». Αντιθέτως, θεωρώ ότι υπάρχουν πολιτικοί με δεξιότητες. Άξιες πολιτικές προσωπικότητες που αναμένουν καρτερικά την ευκαιρία τους να ανελιχθούν στο προσκήνιο. Ως εκ τούτου βρίσκω τον εαυτό μου να αισιοδοξεί και να ευελπιστεί σε ένα καλύτερο «αύριο». Όσο μακρινό και αν φαντάζει κάτι τέτοιο, αυτήν τη στιγμή.
Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Νομικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ο κλάδος της νομικής, ανέκαθεν φάνταζε ιδιαίτερα συναρπαστικός σε εκείνον, εφόσον από πολύ νεαρή ηλικία γνώριζε ότι αυτήν την κατεύθυνση θα ήθελε να ακολουθήσει μελλοντικά. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται ερασιτεχνικά με την συγγραφή και πιο συγκεκριμένα με την συγγραφή πολιτικών δοκιμίων, ποιημάτων και σύντομων διηγημάτων της λογοτεχνίας του φανταστικού. Τρέφει επιπλέον, μια ιδιαίτερη αγάπη για τον αθλητισμό, την τζαζ μουσική και το σκάκι, ευελπιστώντας ότι, κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα του δοθεί και η ευκαιρία να συμμετάσχει σε σκακιστικούς αγώνες.
