Του Μανώλη Στυλιανάκη,
Οι αθρόες μεταναστευτικές ροές συνιστούν ένα οξύ πρόβλημα για τον δυτικό κόσμο. Υπάρχει τρόπος να μετασχηματίσουμε αυτό το πρόβλημα σε ευκαιρία και να το διαχειριστούμε επ’ ωφελεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών; Βεβαίως! Αρκεί να θεωρήσουμε τους μετανάστες ως εργατικό δυναμικό, οπότε το καυτό θέμα της μετανάστευσης μετατρέπεται σε πρόβλημα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (human resources management), όπου θα πρέπει να αντιστοιχίσουμε την προσφορά εργασίας (labor supply), δηλαδή τους μετανάστες που προσφέρουν την εργασία τους, με τη ζήτηση εργασίας (labor demand), δηλαδή τη διάθεση των επιχειρήσεων για πρόσληψη εργατικού προσωπικού. Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να εμπορευματοποιήσουμε τις βίζες εργασίας, θεσμοθετώντας την πώληση εισιτηρίων εισόδου στη χώρα.
Αν κάποιος θέλει να εισέλθει στην χώρα μας ή στην Ευρώπη εν γένει, αρκεί να αγοράσει αυτό το εισιτήριο που θα εκδίδεται από τα κράτη-μέλη της ΕΕ ξεχωριστά. Η τιμή του εισιτηρίου εισόδου θα είναι αντιστρόφως ανάλογη της ζήτησης για εργατικούς πόρους και είναι συνάρτηση της πορείας της οικονομίας και εξαρτάται από τις σχετικές μακροοικονομικές παραμέτρους (ρυθμός μεγέθυνσης ΑΕΠ, κατά κεφαλήν ΑΕΠ, μέσος μισθός, ανεργία κλπ), διασφαλίζοντας έτσι ότι οι μετανάστες θα έχουν κάποια δουλειά να κάνουν και δεν θα κάθονται έγκλειστοι και άπραγοι σε κάποια δομή φιλοξενίας.
Για παράδειγμα, μία φτωχή και με οικονομικά προβλήματα χώρα, όπως η Ελλάδα, που έχει υψηλή ανεργία, θα τιμολογήσει το εθνικό εισιτήριο εισόδου της στα 20.000€. Μία άλλη χώρα, όπως η Σουηδία που έχει ανάγκη από ανειδίκευτους εργάτες αφ’ ενός μεν για να κάνουν τις δουλειές που δεν καταδέχεται να κάνει ο μέσος Σουηδός, αφ’ ετέρου δε για να συντηρήσει το γενναιόδωρο έως σπάταλο κοινωνικό της κράτος, θα τιμολογήσει το σουηδικό εισιτήριο εισόδου στα 5.000€, ώστε να στείλει μήνυμα ότι θέλει εργάτες και υπάρχουν κενές θέσεις εργασίας. Στην Γερμανία που με τις πολλές εισροές ξένων έχει κάπως κορεστεί η αγορά εργασίας η τιμή θα είναι, λόγου χάρη, 10.000€. Με αυτό το σύστημα ο οικονομικός μετανάστης προφανώς θα επιλέξει τη χώρα με το φθηνότερο εισιτήριο, δηλαδή την χώρα που τον έχει ανάγκη περισσότερο και κατά αντιστοιχία τη χώρα όπου είναι πιο πιθανό να βρει δουλειά. Άλλωστε γι’ αυτό μεταναστεύει, για να βρει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Εκτός των άλλων, μ’ αυτό το μοντέλο βγάζουμε knockout τα κυκλώματα δουλεμπόρων, μιας και όλοι οι μετανάστες θα δίνουν τα λεφτά τους κατευθείαν στο κράτος, για να ξεμπερδεύουν έτσι μια και καλή, δίχως το φόβο της απέλασης. Το κόμιστρο που πληρώνουν τώρα στους δουλεμπόρους για να διασχίσουν τα άγρια νερά της Μεσογείου με κίνδυνο τις ζωές τους θα το δίνουν στο κράτος και έτσι θα έρχονται κανονικά και νόμιμα με το αεροπλάνο ή το πλοίο. Εν συνεχεία, τα έσοδα από τις πωλήσεις των εισιτηρίων εισόδου θα δίδονται στη συνέχεια στους δήμους όπου θα εγκαθίστανται, για να δουλέψουν, οι ερχόμενοι μετανάστες. Αυτό θα είναι και το γλύκισμα, ώστε οι τοπικές κοινότητες να αποδεχτούν το νέο σύστημα και να καμφθούν οι αντιστάσεις των ανησυχούντων πολιτών.
Με απλά λόγια, ο μετανάστης, που θα πάει να μαζεύει ελιές σε κάποιο χωράφι του νομού Ηρακλείου στην Κρήτη, θα πληρώσει πρώτα το αντίτιμο του εισιτηρίου εισόδου, το οποίο σε δεύτερο χρόνο θα πιστωθεί στα ταμεία του δήμου. Αυτά τα χρήματα ο δήμος μπορεί να τα επενδύσει στην κοινότητα ή να τα μοιράσει στους δημότες του ως μέρισμα (citizen’s dividend).
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο μετανάστης θα βρει δουλειά, οι φτωχές χώρες αποσυμφορούνται, ενώ και οι πλούσιες χώρες ξεμπερδεύουν με αγγαροδουλειές και οι τοπικές κοινωνίες κερδίζουν άμεσα λεφτά. Ένα market-like & price-based μεταναστευτικό σύστημα λειτουργεί από μόνο του, αντιστοιχίζοντας, δια του σηματοδοτικού ρόλου των τιμών, την προσφορά με τη ζήτηση. Οι τιμές και οι δυνάμεις της αγοράς θα διαμορφώνουν πλέον τις μεταναστευτικές στέλνοντας τους μετανάστες εκεί όπου είναι περισσότερο πιθανό να βρουν δουλειά ή ισοδύναμα λιγότερο πιθανό να εγκλωβιστούν στην φτώχεια, την ανεργία και συμβάλλοντας έτσι στην ομαλότερη κοινωνική τους ενσωμάτωση. Win-Win!!
Γεννήθηκε στην Κρήτη και είναι τελειόφοιτος φοιτητής Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις πολιτικές υγείας και φαρμακευτικής περίθαλψης. Ακραιφνής Φιλελεύθερος και υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με το Debate και το MUN, έχοντας συμμετάσχει σε σχετικούς διαγωνισμούς και προσομοιώσεις. Αγαπημένο ρητό: «Όσο αξίζει ένα άτομο, δεν αξίζει ο κόσμος όλος!»
