Της Μαρίας Τάκη,
Κάθε χρόνο, ο Νοέμβριος είναι ένας μήνας αφιερωμένος σε κάποιους πολύ όμορφους ανθρώπους. Εσωτερικά όμορφους. Και γλυκούς, τους πιο γλυκούς ανθρώπους στον κόσμο… Τους διαβητικούς!
Ναι, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που κάποιος ή κάτι επέλεξε μια στιγμή της ζωής τους και τους έκανε λίγο πιο γλυκούς. Πιο επιθυμητούς. Σίγουρα πιο ξεχωριστούς από τους υπόλοιπους. Όμως, οι διαβητικοί δεν ήθελαν να φαίνονται ανώτεροι ή πιο σημαντικοί, ήθελαν να συνεχίσουν να αποτελούν κομμάτι της ζωής των «απλών» ανθρώπων. Όπως έκαναν τόσα χρόνια. Έτσι αποφάσισαν να εφεύρουν μια υπερδύναμη, εφόρου ζωής. «Δια βίου», «διαβήτη», όπως και την ονόμασαν. Να ελέγχουν τη γλυκύτητα του οργανισμού τους για να μας μοιάσουν. Για πάντα…
Δε θέλω να επικεντρωθώ σε ιατρικούς όρους περί του τι είναι ο διαβήτης, τι σημαίνει αυτοάνοσο νόσημα και όλα τα συναφή. Λέξεις όπως μέτρηση σακχάρου, αντλία ινσουλίνης, κετόνες, γλυκοζυλιωμένη και άλλες πολλές, είναι άγνωστες στους περισσότερους και είναι λογικό. Εγώ θέλω να εστιάσω στο ανθρώπινο και συνάμα πρακτικό κομμάτι.
Θέλω να σας πω ότι οι διαβητικοί είναι γνήσια δυνατοί. Γι’ αυτό και είναι αθόρυβοι, δεν τους καταλαβαίνεις. Είναι η γυναίκα που περιμένει να γεννήσει και προσέχει στο μέγιστο, είναι ο νεαρός που ετοιμάζεται να πάει γυμναστήριο κι έχει φάει κατάλληλα, είναι το πιτσιρίκι που χαίρεται με τo καινούργιο αυτοκόλλητο της αντλίας του, είναι η έφηβη που ερωτεύτηκε και το ζάχαρο της έχει πορεία roller coaster, είναι ο πατέρας που περιμένει να τελειώσει η κόρη του από το χορό και βρήκε χρόνο να αλλάζει καθετηράκι. Είναι όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί που ζουν τη ζωή που ζούμε όλοι. Με μια διαφορά, μια σημαντική διαφορά. Ελέγχουν το ζάχαρο στον οργανισμό τους για να μας μοιάσουν. Για πάντα.
Μόνο αν τους κοιτάξεις στα μάτια θα το καταλάβεις. Το βλέμμα τους είναι διαφορετικό. Πολύ πιο καθαρό απ’ αυτό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις. Γιατί φέρνουν κάθε πρόβλημα στη σωστή του διάσταση και το εξετάζουν ακριβώς όσο πρέπει. Δεν αναλώνονται στα μικρά και τα ασήμαντα, αλλά τα υποβιβάζουν ακόμη περισσότερο. Φροντίζουν να είναι ευγνώμονες για την κάθε μέρα που περνάει. Δε μιζεριάζουν, δεν παραπονιούνται εύκολα και γελάνε πολύ. Αλλά το κυριότερο, φέρνουν σε πέρας τους ρυθμούς της καθημερινότητας, με όλα τα σκαμπανεβάσματα που αυτή έχει, προσέχοντας παράλληλα την υγεία και τον εαυτό τους, γιατί ο ίδιος από μόνος του αδυνατεί να το κάνει. Γιατί τα δικά μας δεδομένα, γι’ αυτούς είναι ζητούμενα. Και τα κατακτούν καθημερινά με κόπο και πασχίζουν να τα κρατήσουν. Γι’ αυτό και τα εκτιμούν στο έπακρο.
Ξέρετε, οι άνθρωποι που δεν είναι τυπικά «υγιείς», ακτινοβολούν μια πηγαία σιγουριά. Διότι αυτό που δε διαθέτουν σε υγεία, το ισοσταθμίζουν με ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα υπομονής, σιγουριάς και δύναμης. Για τους διαβητικούς δεν είναι δεδομένο ότι θα μπορέσουν να φάνε ό,τι θέλουν, ότι θα καταφέρουν να κάνουν γυμναστική την ώρα που το προγραμμάτισαν, ότι θα κοιμηθούν ήρεμα χωρίς υπεργλυκαιμία. Παλεύουν καθημερινά με τις «τιμούλες» τους και το υψηλό, κανονικό ή χαμηλό αυτών, επηρεάζει εκατοντάδες άλλους παράγοντες. Από το πάρτι που είναι καλεσμένοι, μέχρι την αποδοτικότητά τους στη δουλειά. Από τη διάθεσή τους μέχρι το γλυκό που δεν πρέπει να δοκιμάσουν, γιατί θα προκαλέσει περισσότερο κακό παρά ευχαρίστηση. Από τη φθορά των αγγείων, μέχρι τη σωστή λειτουργία των νεφρών και την όρασή τους.
Γι’αυτό και για μένα, μερικοί σούπερ ήρωες δεν έχουν πάντα φτερά, μαγικές δυνάμεις, ούτε σκαρφαλώνουν κτήρια. Δεν σκοτώνουν κακούς, δεν είναι αόρατοι, ούτε φτιάχνουν ιστούς από αράχνες. Αντιθέτως, ξυπνάνε κάθε μέρα κι έχουν έναν επιπλέον αγώνα μπροστά τους. Να φροντίσουν την υγεία τους και να κερδίσουν κι ένα δύσκολο στοίχημα. Να καταφέρουν να νικήσουν όλες τις προκαταλήψεις της κοινωνίας -που έχει ταυτίσει τη διαφορετικότητα με την ανικανότητα- και να τους αντιμετωπίσει, επιτέλους, ως ίσους.
Οπότε, αν περπατάτε στο δρόμο και δείτε σε κάποιο στενάκι τη μικρή που προσπαθεί διακριτικά να κάνει ένεση ινσουλίνης στο μπράτσο της, μην ανησυχείτε. Αν στο δίπλα τραπέζι της καφετέριας, ο νεαρός ζητάει καφέ με στέβια και «πειράζει» την αντλία ινσουλίνης του, απλά χαμογελάστε. Αν στο πάρκο αντικρίσετε κανένα ζευγάρι που ενθαρρύνει τον πεντάχρονο γιο τους να μετρηθεί μόνος του και να χαίρεται υπερβολικά πολύ που ο μετρητής έδειξε κάτω από 150, να χαρείτε κι εσείς μαζί τους.
Γιατί είναι υπέροχο να ζεις. Κι αυτοί οι σούπερ ήρωες παλεύουν και θα παλεύουν μόνιμα γι’ αυτό. Και δεν πειράζει αν σας γκρινιάζουν όταν τους ξυπνάτε το βράδυ για να μετρηθούν. Είναι επειδή ξέρουν ότι δε θα κοιμηθούν ποτέ ξανά συνεχόμενα. Δεν πειράζει που κάπου-κάπου είναι κατσούφηδες επειδή υπολόγισαν ολόσωστα τις μονάδες τους, αλλά παρ’ όλα αυτά το ζάχαρο τους είναι στα ύψη. Αναρωτιούνται αν αντέχουν και αν αξίζει η θυσία… Δεν πειράζει αν δε γράψουν τόσο καλά στο διαγώνισμα επειδή είχαν υπογλυκαιμία. Έκαναν ό,τι μπορούσαν.
Αν τους δείτε να απογοητεύονται λοιπόν, κάντε τους μια μεγάλη αγκαλιά και υπενθυμίστε τους ότι είναι παράδειγμα προς μίμηση. Οτι μόνο οι δυνατοί θα μπορούσαν να τα καταφέρουν. Ότι ο διαβήτης δεν αποτελεί τροχοπέδη σε κανένα τους όνειρο, σε καμία τους φιλοδοξία, αλλά κομμάτι του εαυτού τους που αν συμφιλιωθούν μαζί του, θα κάνουν θαύματα.
Και πως ό,τι κι αν γίνει, για εσάς είναι οι πιο γνήσιοι, οι πιο αυθεντικοί, οι πιο γλυκοί άνθρωποι στον κόσμο…!
(Αφιερωμένο στον πιο γλυκό άνθρωπο του δικού μου κόσμου. Την αδερφή μου.)
Γεννήθηκε στην Έδεσσα. Είναι απόφοιτη του τρίτου ευρωπαϊκού σχολείου Βρυξελλών και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Γαλλικά. Παίζει ακορντεόν και πιάνο και έχει κάνει μαθήματα φωνητικής. Χορεύει μπαλέτο και λάτιν και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και την φωτογραφία. Η αγάπη της για την λογοτεχνία και την ποίηση την οδήγησε στην αρθρογραφία, ενώ τα ταξίδια και η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς είναι το διάλειμμα από την καθημερινότητά της.
