Της Αφροδίτης Αναστασάκη,
Το #Overcome, ήρθε ως η τέλεια ευκαιρία να κάνω κάτι που συνεχώς αναβάλλω τον τελευταίο καιρό. Να ανακεφαλαιώσω την επαγγελματική μου πορεία στο εξωτερικό τα τελευταία 4-5 χρόνια, έτσι όπως την έχω βιώσει προσωπικά και έτσι όπως πολλοί νέοι την έχουν φανταστεί ή βιώσει με παρόμοιο τρόπο.
Η απόφασή μου να αποκτήσω εργασιακή εμπειρία στο εξωτερικό, δεν ήταν ξαφνική, ούτε βιαστική, ούτε όμως αποτέλεσμα πολλής σκέψης ή brain drain σε οικονομικούς όρους. Από πολύ μικρή, θυμάμαι έλεγα στους γονείς μου «θέλω να πάω στο εξωτερικό» και από τότε έως και σήμερα κυριαρχούν οι ίδιοι προσωπικοί λόγοι που με ώθησαν να πάρω αυτή την απόφαση. Ήμουν και συνεχίζω να είμαι περίεργη και να αναρωτιέμαι για το πώς λειτουργούν οι διαφορετικοί λαοί, τι συστήματα επικρατούν, πώς αυτά μοιάζουν ή διαφέρουν με της Ελλάδας και σε τι. Το να μαθαίνω δηλαδή μύρια πράγματα για τις άλλες κουλτούρες, αλλά ταυτόχρονα να βρίσκω τη δική μας μέσα σε αυτές. Θεωρώ τον εαυτό μου πλέον “serial learner” και είναι κάτι που ανακάλυψα για μένα μέσα από την πορεία μου.
Βέβαια, οι προσωπικοί λόγοι εντάχθηκαν, όταν συνέπεσαν με τις κατάλληλες συνθήκες. Το έναυσμα ήταν οι προπτυχιακές σπουδές μου στην Αθήνα. Το να σπουδάζεις στην πρώτη σου προτίμηση, Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές, ήταν για μένα κάτι το συναρπαστικό και για αυτό, έχοντας στο μυαλό μου το γεγονός ότι θα μάθω για τον τρόπο που λειτουργούν όλοι αυτοί οι διεθνείς θεσμοί, τα Ηνωμένα Έθνη, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από κοντά, επισκέφτηκα τα σημαντικά αυτά κέντρα διαπραγματεύσεων και λήψης αποφάσεων. Επίσης, συμμετείχα σε διάφορες προσομοιώσεις στο εξωτερικό.
Έτσι ξεκίνησε ουσιαστικά το ταξίδι μου για να γνωρίσω τον κόσμο, αλλά και η προετοιμασία μου, τόσο σε ψυχολογικό επίπεδο όσο και σε γνωστικό, ώστε να κάνω κάτι τολμηρό. Να φύγω σε μια ξένη χώρα μόνη μου, χωρίς την οικογένεια ή γνωστούς μου στον προορισμό και να αποκτήσω μια πρώτη εργασιακή εμπειρία στο εξωτερικό, να εξερευνήσω διάφορους τομείς, σε τι επιθυμώ τελικά να ειδικευτώ, χωρίς να ξεκινήσω άμεσα ένα μεταπτυχιακό, για το οποίο δε θα είμαι αρκετά σίγουρη. Προτίμησα να πράξω αντίστροφα από τα συνηθισμένα και να «χάσω χρόνο», έτσι όπως κοινωνικώς – συστημικά έχει εμπεδωθεί. Η πρακτική μου στην Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε για τους Πρόσφυγες στην Αθήνα, προηγουμένως, ως το πρώτο μου εγχείρημα να ανακαλύψω πώς λειτουργούν οι διεθνείς οργανισμοί, με ώθησε εξίσου στο να προσπαθήσω. Αιτήσεις κυρίως στις Βρυξέλλες, σε Ευρωπαϊκά όργανα και ΜΚΟ, δεν απέδωσαν καρπούς.
Παρόλα αυτά, κάτι που δεν έχω σταματήσει ποτέ να κάνω έως και σήμερα και έχει ριζώσει για τα καλά στη συνείδησή μου, είναι να προσπαθώ, να απογοητεύομαι, για λίγο δε, όμως να μην τα παρατάω ποτέ. Είναι κλισέ ναι, εύκολο να το λες, επίσης ναι, αλλά ο καθένας αντιδρά πολύ διαφορετικά στην «αποτυχία». Εγώ αγαπώ την «αποτυχία», είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται κοινώς και συχνά, για αυτό και την χρησιμοποιώ εδώ μεταφορικά, ενώ στη ζωή μου δε τη χρησιμοποιώ καθόλου, τουλάχιστον έτσι όπως είθισται να χρησιμοποιείται και να λαμβάνεται. Στο εξωτερικό έχουν ιδρυθεί πλέον ακαδημίες «αποτυχίας» και design thinking ως κάτι που θα πρέπει να αγκαλιάζεται στον προσωπικό και επαγγελματικό βίο. Προσωπικά, η απόρριψη για μένα γίνεται κομμάτι της διαδικασίας του να προσπαθείς, να προσαρμόζεσαι. Γίνεται ευκαιρία να αντιδράσω, να δρω παραπάνω και να ψάχνω περισσότερες ευκαιρίες. Γίνεται τελικά προσωπική ευθύνη και στόχος, για να βελτιώνομαι.
Η πρώτη μου εργασιακή εμπειρία στο εξωτερικό ήταν στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον Ο.Η.Ε στη Γενεύη και «ευθύνεται» για πολλά από αυτά που με καθιστούν ως Αφροδίτη σήμερα. Ανέλαβα καθήκοντα διπλωμάτη, εκπροσώπησα την Ελλάδα με παρεμβάσεις μου σε θέματα δικαιωμάτων των παιδιών και συνέταξα κυβερνητικές αναφορές σε ζητήματα εμπορίου και ανάπτυξης, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανθρωπιστικών κρίσεων. Παράλληλα, η αγάπη μου για τις ξένες γλώσσες εντάθηκε, αφού τα Ηνωμένα Έθνη ήταν ο ιδανικότερος χώρος για να τις εξασκήσω. Δύο μήνες πριν το ξεκίνημα της πρακτικής μου στην Αντιπροσωπεία, οι 17 Βιώσιμοι Αναπτυξιακοί Στόχοι είχαν μόλις υιοθετηθεί από τον Ο.Η.Ε στη Νέα Υόρκη και αυτό αποτέλεσε ορόσημο για την πορεία μου, ειδικά τον τελευταίο χρόνο. Το δυναμικό διεθνές περιβάλλον στη Γενεύη με έκανε να κυνηγήσω ακόμα περισσότερες ευκαιρίες, αυτή τη φορά στο CERN, πριν από σχεδόν δύο χρόνια, όπου εργάστηκα στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων και σε ομάδες για τα προγράμματα μαθητών και καθηγητών, εκθέσεων και διεθνούς συμμετοχής, προγράμματα Alumni και ειδικά project υπό την ενότητα της τωρινής Γενικής Διευθύντριας. Πολλές από τις ικανότητες που έχω αποκτήσει, τις οφείλω και σε αυτή μου την απόλυτα πολυπολιτισμική εμπειρία. Η αλυσίδα ευκαιριών που είχα, μετά πολλών προσπαθειών, συνοδεύτηκε από την προσφορά και αποδοχή μου να εκπροσωπήσω τον Ελληνικό Οργανισμό Πολιτικών Επιστημόνων στα Ηνωμένα Έθνη στη Γενεύη, οργανισμό με έντονη εθνική αλλά και δυναμική διεθνή παρουσία, προσφορά και δράση στο εξωτερικό, κάτι που συνεχίζω έως σήμερα.
Ποτέ δεν ήμουν από τα παιδιά που ήξεραν από πάντα με τι θα ήθελαν να ασχοληθούν όταν μεγαλώσουν ή είχαν φυσική κλίση/ταλέντο σε κάτι (μόνο στο χορό, αλλά επέλεξα να είναι περισσότερο ένα προσωπικό καταφύγιο). Εμπιστεύτηκα όμως και έδειξα σεβασμό στον προσωπικό μου αγώνα και πορεία, που με έφερε μπροστά σε ένα καινούριο δρόμο και επαγγελματικό πεδίο, που για μένα είναι το παρόν και το μέλλον. Πολλοί το χαρακτηρίζουν ως απλώς μια τάση, όμως είναι η πραγματικότητα. Οι επαγγελματικές μου επιρροές με ώθησαν να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό hands-on πρόγραμμα στη Γενεύη σε Καινοτομία και Βιώσιμη Ανάπτυξη, νέες έννοιες, με παλιές ιστορικά αναφορές, που μετρούν παραπάνω από τρεις δεκαετίες πίσω, ιδίως αυτή της Βιωσιμότητας. Ο πιο κατάλληλα διατυπωμένος και εξελιγμένος ορισμός, θεωρεί βιώσιμη την ανάπτυξη που «συναντά τις ανάγκες του παρόντος, χωρίς να διακυβεύεται η ικανότητα των μελλοντικών γενεών να εκπληρώσουν τις δικές τους ανάγκες». Αυτό προϋποθέτει την ισορροπία και αρμονία των τριών πυλώνων της βιωσιμότητας: οικονομία, κοινωνία και περιβάλλον, ό,τι δηλαδή πλαισιώνει τον κόσμο μας. Πλέον, προς τα τέλη του μεταπτυχιακού μου προγράμματος και βρισκόμενη στο καινοτόμο και αναπτυγμένο περιβάλλον της Κίνας για το εξάμηνο ανταλλαγής μου, συνειδητοποιώ ότι η κοινωνική εταιρική ευθύνη, η βιωσιμότητα των εταιρειών, το πως οι τελευταίες μετρούν το φυσικό τους κεφάλαιο και ο αντίκτυπος των λειτουργιών τους στο περιβάλλον, ο σχεδιασμός κοινωνικής καινοτομίας, η βελτίωση διαχείρισης των παγκόσμιων προμηθευτικών αλυσίδων, που σε πολλές περιπτώσεις έχει επιφέρει κοινωνικές ανισότητες και η ενσωμάτωση βιώσιμων πρακτικών σε κάθε κυβέρνηση, οργανισμό, φορέα που θα λειτουργήσει προς όφελός τους χωρίς να επιβαρύνει την κοινωνία και το περιβάλλον, είναι μερικές προκλήσεις βιώσιμης ανάπτυξης με τις οποίες ήδη ασχολούμαι μέσω διάφορων project. Όσο περισσότερο μαθαίνουμε και κατανοούμε τον κόσμο μας, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε με κατάλληλα εργαλεία να τον κάνουμε καλύτερο.
Η Ελλάδα, είναι η δική μου Ιθάκη, από εκεί πηγάζει όλη η στήριξη από κοντινούς ανθρώπους, σε αυτόν τον προσωπικό αγώνα για εξέλιξη και είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω για να συνεχίσω και τελικά να επιστρέψω σε αυτή. Παραφράζοντας τον Καβάφη και το πιο αγαπημένο μου ποίημα, τους Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες δε θα τους βρεις μπροστά σου, αν έχεις δώσει στον εαυτό σου το χρόνο που χρειάζεται, για να βρεις το δικό σου ρυθμό και να ανακαλύψεις το θάρρος και την πεποίθηση βαθιά σε σένα, για να προχωράς.
