Της Στέλλας Μαυροπούλου,
«Έμαθες καλά το ποίημα σου;» ρώτησε η δασκάλα. «Έτσι νομίζω» απάντησες εσύ και με σκανδαλιάρικο βλέμμα, προσπαθώντας με μεγάλη δυσκολία να συγκρατήσεις το γέλιο που σου προκαλούσαν οι συμμαθητές σου, άρχισες να απαγγέλλεις: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο…».
Σαρανταέξι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που η ελληνική ιστορία σημαδεύτηκε από στιγμές απαράμιλλου ηρωισμού απλών ανθρώπων που αντιτάχθηκαν στην παράλογη και τυραννική εξουσία. Σαρανταέξι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την αθάνατη εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και όμως, για σένα μοιάζουν πολλά περισσότερα τα χρόνια που κύλησαν, από την ημέρα που ντυμένος με τα καλύτερα σου ρούχα, βρισκόσουν μπροστά σε πλήθος γονιών και με τρεμάμενη φωνή, προσπαθούσες να θυμηθείς τους πολύπλοκους στίχους του ποιήματος που σου είχε αναθέσει η δασκάλα σου.
Αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, τότε ήσουν πραγματικά ένας άνθρωπος ξέγνοιαστος και ευτυχισμένος. Δυσκολευόσουν πολύ να ξυπνήσεις, κάθε πρωί σκεφτόσουν πως μισείς το σχολείο και πως ανυπομονείς να μεγαλώσεις για να κάνεις ό,τι πραγματικά θέλεις. Όταν, όμως, περνούσες τη μεγάλη πόρτα και έμπαινες στο προαύλιο, ξαφνικά ξεχνούσες τους λόγους αυτού του «μίσους». Πολλές φορές, το μάθημα σου φαινόταν ανυπόφορα βαρετό, ενώ θα ορκιζόσουν ότι το ρολόι της τάξης ήταν χαλασμένο και είχε κολλήσει ακριβώς στα 5 λεπτά πριν από το διάλειμμα. Μεγαλώνοντας λιγάκι, άρχισες να κρυφογελάς με τους συμμαθητές σου, να είσαι «άτακτος» όπως έλεγαν και οι καθηγητές, ενώ άλλες φορές ζωγράφιζες καρδιές στα θρανία. Όταν άρχιζαν οι πρόβες για τις σχολικές γιορτές, όπως αυτή της 17ης Νοεμβρίου, ζητούσες επίμονα να ενταχθείς στη σχολική χορωδία, με την ελπίδα ότι η καθηγήτρια της μουσικής θα διοργάνωνε τις πρόβες στην ώρα του μαθήματος. Στα διαλείμματα έπαιζες κυνηγητό, πόλεμο και σπασμένο τηλέφωνο, ενώ αργότερα έκανες απλώς βόλτες με την παρέα σου στους σχολικούς διαδρόμους, σχεδιάζοντας τα παιχνίδια και τις πλάκες που θα λάμβαναν χώρα την επόμενη ώρα.
Τώρα, όμως, έχεις αλλάξει. Μεγάλωσες και όλα αυτά που έζησες τότε μοιάζουν με σχολική σαΐτα που πέταξε μακριά. Δεν υπάρχουν πια οι ψεύτικοι πόλεμοι μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, που τότε αποτελούσαν το αγαπημένο σου παιχνίδι. Τώρα βλέπεις μόνο αληθινούς πολέμους, χωρίς πραγματικούς νικητές. Δεν υπάρχουν πια ούτε τα ανέμελα παιχνίδια, όπως το σπασμένο τηλέφωνο. Τώρα στη ζωή σου κυριαρχεί μόνο το κινητό τηλέφωνο. Δεν υπάρχουν πλέον οι σχολικές γιορτές με τα κόκκινα γαρύφαλλα. Τη θέση του κόκκινου πήρε πια το αίμα που προκαλείται από τις συμπλοκές που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο, στην επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ένα πράγμα έμεινε μόνο ίδιο μέσα στα χρόνια: συνεχίζεις να αποστηθίζεις ποιήματα που δεν καταλαβαίνεις, όπως τότε που ήσουνα μικρός. Εξακολουθείς να είσαι δέσμιος των ψεμάτων της πολιτικής, του κατεστημένου και του επίπλαστου κόσμου των social media.
Δεν είσαι, όμως, πια παιδί και οφείλεις να ξυπνήσεις, να φορέσεις τον καλύτερο και δυνατότερο εαυτό σου και να τιμήσεις με τη στάση ζωής σου, την κριτική σκέψη, την υπευθυνότητα και την ωριμότητά σου, αυτούς που χάθηκαν το ’73. Μόνο όταν απαγγείλεις με σταθερή φωνή το δικό σου ποίημα και διεκδικήσεις τα ιδανικά σου, θα αποκτήσει ένα νέο σύγχρονο νόημα η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Γεννήθηκε το 1998 στην Κοζάνη. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Έχει άριστη γνώση της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας σπουδές κλασσικής κιθάρας. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να πηγαίνει για karaoke με την παρέα της, ενώ λατρεύει και τις προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (MUN).
