Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Τα πρόσφατα επεισόδια στην ΑΣΟΕΕ είναι η απόδειξη πως στην Ελλάδα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τα Πανεπιστήμια έχουν εδώ και χρόνια καταστεί άντρα εγκληματικότητας. Εμπόριο ναρκωτικών, ληστείες, παρεμπόριο, ξυλοδαρμοί αντιφρονούντων από δυναμικές μειοψηφίες, καταστροφές δημόσιας περιουσίας. Τα ιδρύματα αυτά, που έχουν προικίσει τη χώρα με πληθώρα επιστημόνων, που έχουν συμβάλει καταλυτικά μέσω της έρευνας και των νέων ιδεών στην πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας, που στο παρελθόν αποτέλεσαν όντως τα προπύργια των δημοκρατικών αγώνων έχουν πλέον καταντήσει στέκια οποιουδήποτε φιλοδοξεί να κυριαρχήσει με την παράνομη βία. Από τον ναρκέμπορο που πουλάει τον θάνατο, τον ληστή που επιτίθεται σε ανυποψίαστα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, τον λαθρέμπορο που αραδιάζει την πραμάτεια του κάνοντας πέρα από παράνομες… μπίζνες και το απαραίτητο τρολάρισμα στις διωκτικές αρχές, έως τον επαγγελματία φοιτητοπατέρα ή τον κατά φαντασίαν επαναστάτη που θα κλείσουν ετσιθελικά τη σχολή, θα δείρουν αντιφρονούντες, θα χτίσουν καθηγητές στα γραφεία τους, θα καταστρέψουν τις υποδομές.
Κι όσο οι ομάδες αυτές λυμαίνονται το Πανεπιστήμιο ο μέσος πολίτης παρακολουθεί ανήμπορος. Είναι αυτός που συντηρεί, μέσω των φόρων του, τη Δημόσια Εκπαίδευση της χώρας. Είναι ο γονέας που με αιματηρές οικονομίες προσπαθεί να βοηθήσει το παιδί του να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Είναι ο φοιτητής που θέλει να σπουδάσει ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, που βάζει στόχους την ακαδημαϊκή και επαγγελματική προκοπή και βλέπει μέσω των σπουδών τη δυνατότητα ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας. Είναι ο πανεπιστημιακός Δάσκαλος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη διδασκαλία και στην έρευνα. Είναι η συντριπτική, νομοταγής πλην σιωπηλή, πλειοψηφία που προσμένει από το κράτος να επιτελέσει τον συνταγματικώς επιβεβλημένο ρόλο του. Να χρησιμοποιήσει τα αναγκαία νόμιμα μέσα για να επαναφέρει και να διασφαλίσει τη νομιμότητα και να δημιουργήσει τις συνθήκες για τη συνεχή βελτίωση του επιπέδου της ελληνικής Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Δυστυχώς το κράτος φάνηκε ανάξιο των προσδοκιών και κατώτερο των περιστάσεων. Όπως σε τόσους άλλους τομείς, έτσι και στην εκπαίδευση επικράτησε η ασυδοσία. Το «άσυλο» έχασε το νόημά του, την ηθική του υπόσταση και κατάληξε ο μεγαλύτερος εχθρός της προστασίας της ελευθερίας. Διότι ελευθερία δίχως νομιμότητα και ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει. Πολιτικές ηγεσίες που δεν μπορούσαν να απαλλαγούν από τις ιδεοληψίες τους, που χάιδευαν τ’ αυτιά κομματικών νεολαιών κι εξυπηρετούνταν από την κατάσταση που δημιουργούταν. Ακαδημαϊκές αρχές που βρίσκονταν σε συνδιαλλαγή με τις δυναμικές μειοψηφίες. Κυβερνώντες οι οποίοι αντιμετώπιζαν τα συνεχή κρούσματα βίας κι ανομίας ακόμα κι ως έναν καλό αντιπερισπασμό της κοινής γνώμης. Όλοι μαζί εγκλώβισαν το ελληνικό Πανεπιστήμιο στο βάλτο.
Κι όποιες θετικές πρωτοβουλίες ανελήφθησαν προς την κατεύθυνση της επίλυσης των κακώς κειμένων είτε κατέρρευσαν υπό το βάρος των αντιδράσεων των θιγομένων συμφερόντων είτε σαρώθηκαν από τον τυφώνα της κρίσης, ο οποίος έθεσε άλλα ζητήματα στην πρώτη γραμμή της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο νόμος Διαμαντοπούλου, ο οποίος ψηφίστηκε με ευρύτατη πλειοψηφία της Βουλής των Ελλήνων αφού σε πρώτη φάση πολεμήθηκε λυσσαλέα από όλα τις συνιστώσες του πανεπιστημιακού κατεστημένου, στη συνέχεια υπονομεύτηκε πολιτικά από τους λομπίστες των συμφερόντων αυτών, μέσα στα κόμματα, για να ξηλωθεί πλήρως από τη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Την περίοδο 2015-2019 είχαμε μία πρωτοφανή παρακμή της ελληνικής Παιδείας εν συνόλω αλλά ειδικά στα πανεπιστήμια είχαμε την πλήρη αποκατάσταση όλων των παρακμιακών χαρακτηριστικών της προηγούμενης περιόδου.
Με την κατάσταση να έχει οδηγηθεί πλέον στο απροχώρητο, με την πλήρη κατάρρευση του μύθου της «Πρώτη φορά Αριστεράς», η ίδια η πραγματικότητα και η ιστορική πορεία ήρθαν να δώσουν τη λύση: Ο ελληνικός λαός εξέλεξε μία αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία ως ένα εκ των βασικών σημείων του προγράμματός της είχε την κατάργηση του «ασύλου». Με κάποιες επιμέρους ενστάσεις, στο ίδιο πνεύμα βρίσκονταν και οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ, της τρίτης πολιτικής δύναμης της χώρας, που ως κυβέρνηση άλλωστε εισήγαγε τον νόμο Διαμαντοπούλου. Εν ολίγοις η αλλαγή του καθεστώτος στα ΑΕΙ χαίρει ευρυτάτης λαϊκής νομιμοποίησης. Οι σχετικές διατάξεις υπερψηφίστηκαν από τη Βουλή και στην περίπτωση της ΑΣΟΕΕ συνέβη το αυτονόητο: Η αρμόδια δημόσια αρχή επενέβη για να αποκαταστήσει τη νομιμότητα η οποία είχε παραβιαστεί, με την ύπαρξη οπλοστασίου εντός παρανόμως κατειλημμένων χώρων σε πρώτη φάση, με την καταστροφή της κλειδωμένης πόρτας, την παράνομη είσοδο και την απόπειρα κατάληψης του κτηρίου, σε δεύτερη.
Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε, γι΄ ακόμη μία φορά, ότι το πολιτικό του DNA δεν αλλάζει παρά την τετραετή παραμονή στην εξουσία, παρά τις αλλεπάλληλες πολιτικές ήττες που βίωσε στη διάρκειά της και παρά τις συνεχόμενες εκλογικές ήττες που γνώρισε πρόσφατα. Η επικρότηση της παραβατικότητας και της βίας ως μέσα κίνησης κοινωνικών διεργασιών κατίσχυσαν της λεγομένης σοσιαλδημοκρατικής στροφής.
Αν κάτι διαφοροποιούσε την Αριστερά διαχρονικά ήταν η δυνατότητά της να αναλύει τις αιτίες της ήττας της. Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε προφανώς ότι οι πολίτες της γύρισαν την πλάτη διότι απώλεσε τα ριζοσπαστικά και κινηματικά της χαρακτηριστικά, τα οποία και θα ανακτήσει επιστρέφοντας στις πρακτικές του 2014. Θεώρησε ότι τα συμφέροντα που οφείλει να εκφράσει σήμερα είναι αυτά των ακτιβιστών με το αλυσοπρίονο. Ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από τους ολετήρες της Παιδείας, Φίλη και Γαβρόγλου για να προστατέψουν τους καταληψίες.
Μόνο που η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Ακόμα και οι εισβολείς της ΑΣΟΕΕ προπηλάκισαν τον Φίλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρθένος κι ο ελληνικός λαός μετά από μία δεκαετία που σάρωσε βεβαιότητες και αυταπάτες ζητεί επιτέλους από το πολιτικό σύστημα να τον ακούσει και να πράξει αναλόγως σε ζητήματα μεγάλα, το οποία έπρεπε να έχουν λυθεί εδώ και πολλά χρόνια. Επιζητεί λύσεις που ξεπερνούν στεγανά και τέμνουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα Επιλογή της κάθε συνιστώσας αυτού είναι αν θα τείνει ευήκοον ους ή θα προσπαθήσει, υψώνοντας ψευδεπίγραφες ταμπέλες, να ηχομονώσει τον μικρόκοσμό της.
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
