Του Χάρη Κωτσιορίμπα,
Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει και κάνουν την εμφάνισή τους στις ελληνικές πόλεις θέσεις στάθμευσης ηλεκτροκίνητων επιβατηγών οχημάτων. Η χρήση των οχημάτων αυτών, τα οποία διακρίνονται σε τέσσερις επιμέρους κατηγορίες, αποτελεί «ένα αποτελεσματικό εργαλείο περιβαλλοντικής και ενεργειακής διαχείρισης, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει ουσιαστικά στην ασφάλεια και στην αποδοτικότητα των μεταφορών και των μετακινήσεων», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Δρ. Αγερίδης Γεώργιος, Μηχανολόγος Μηχανικός.
Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο πως στη χώρα μας η χρήση ηλεκτροκίνητων επιβατηγών οχημάτων, μολονότι περιορισμένη, δεν αποτελεί ένα σύγχρονό μας φαινόμενο. Πιο συγκεκριμένα, ξεκίνησε πριν από 47 χρόνια στη Σύρο, όταν, το 1972, οι αδελφοί Γουλανδρή εξαγόρασαν τη στο Λονδίνο τότε εδρεύουσα, ειδικευμένη στην κατασκευή ηλεκτρικών αυτοκινήτων «ENFIELD AUTOMOTIVE Ltd», την οποία και μετονόμασαν σε «ENFIELD NEORION Ε.Π.Ε», μεταφέροντας παράλληλα τη γραμμή παραγωγής σε τμήμα των Ναυπηγείων Σύρου.
Παρά το γεγονός πως τα ηλεκτροκίνητα οχήματα είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, μέρος της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, η νομική πραγματικότητα άργησε να την ακολουθήσει. Πλέον, υπάρχει μία πλούσια νομοθετική μέριμνα γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα.
Ο ν. 4211/2013 (ΦΕΚ 256/28-11-2013) έδωσε στους πολίτες ένα ισχυρό κίνητρο για να προβούν στην αγορά ηλεκτροκίνητων οχημάτων, καθώς με το άρθρο 6 κατήργησε τον φόρο πολυτελείας που είχε επιβάλει ο προγενέστερος ν. 3833/2013 στο άρθρο 17. Διευκολύνσεις φρόντισαν να παρέχουν και οι νόμοι που τον διαδέχθηκαν και κυρίως ο ν. 4233/2014 και ο ν. 4277/2014 που ακολούθησαν. Ο πρώτος ρύθμιζε θέματα σχετικά με τις εγκαταστάσεις φόρτισης σε σταθμούς καυσίμων, συνεργεία, ΚΤΕΟ και δημόσιους χώρους (άρθρο 15 ν. 4233/2014), όπως και το άρθρο 17 του νεότερου ν. 4513/2018 (ΦΕΚ 9/23-01-2018), που αφορά την εγκατάσταση σταθμών φόρτισης σε δημόσιους κοινόχρηστους χώρους, τροποποιώντας το άρθρο 20§2 του «Νέου Οικοδομικού Κανονισμού» (ν. 4067/2012 – ΦΕΚ 79/09-04-2012). Μάλιστα, η αδειοδότηση υποδομών παροχής εναλλακτικών καυσίμων απλοποιήθηκε μετά τον ν. 4439/2016 (ΦΕΚ 222/30-11-2016), ο οποίος ενσωμάτωσε την Οδηγία 2014/94/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 22ας-10-2014. Ο δεύτερος νόμος ρύθμιζε την πώληση και διάθεση ενέργειας από μη παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας (άρθρο 53 ν. 4277/2014).
Το παραπάνω νομοθετικό έργο στήριξαν με την έκδοσή τους τρεις Υπουργικές Αποφάσεις: (α) του ΥΠΕΚΑ (Αριθμό Πρωτοκόλλου: ΑΠΕΗΛ/Α/Φ1/οικ. 24461/30-12-2014), (β) ΦΕΚ Β’ 50/15-01-2015 και (γ) ΦΕΚ Β’ 3824/31-10-2017, οι οποίες ρύθμισαν περεταίρω λεπτομερή ζητήματα για τις υποδομές παροχής εναλλακτικών καυσίμων.
Φαίνεται, λοιπόν, να υπάρχει ήδη μία σχετική δυναμική, η οποία προδιαγράφει ένα αισιόδοξο μέλλον για την επέκταση της χρήσης ηλεκτροκίνητων επιβατικών οχημάτων στην χώρα μας, τα οποία ίσως, σε μερικά χρόνια να αποτελέσουν εν τοις πράγμασι μέρος της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας.
Πηγές:
- http://tkm.tee.gr/wp-content/uploads/2018/06/Ageridis.pdf
- https://www.heliev.gr/%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1/
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τρίπολη, Αρκαδίας και σπουδάζει στη Νομική σχολή του ΕΚΠΑ. Έχει συμμετάσχει σε δεκάδες προσομοιώσεις οργανισμών, διαγωνισμούς εικονικών δικών και ρητορικούς αγώνες. Παράλληλα ασχολείται με τον εθελοντισμό.
