Της Σοφίας Βογά,
Ξυπνάς το πρωί. Σαν τον κυνηγημένο, κατευθύνεσαι -λες και είσαι κουρδισμένος- σε μια δουλειά, πιθανότατα μίζερη, που δε σου προσφέρει καμία ευχαρίστηση. Περνάς τη ζωή σου δουλεύοντας, θεωρώντας πως κάνεις αυτό που πρέπει, αυτό που είναι σωστό, αυτό που κάνουν όλοι. Οι υποχρεώσεις σε καταπλακώνουν, το κάθε δευτερόλεπτο της μέρας σου είναι προγραμματισμένο και ακριβώς υπολογισμένο, ώστε μέσα σε 24 ώρες να χωρέσεις όλα όσα θεωρείς ότι πρέπει να γίνουν. Παραμελείς όσους αγαπάς, επιστρέφεις στο σπίτι σε σχεδόν υστεριάζουσα κατάσταση, με μια αδικαιολόγητη νευρικότητα και κυκλοθυμία. Γίνεσαι απότομος και τελικά καταλήγεις να είσαι σε όλα όσα κάνεις -αν όχι ανεπαρκής- τουλάχιστον μέτριος. Δεν περνάς όσο χρόνο θα ήθελες με τα παιδιά σου, δε βρίσκεσαι με τον άνθρωπό σου, παύεις να ασχολείσαι με ό,τι πραγματικά σε ευχαριστεί και τελικά αισθάνεσαι εγκλωβισμένος σε έναν φαύλο κύκλο ρουτίνας και δυστυχίας, κυνηγώντας μια πολυπόθητη αύξηση ή μια προαγωγή και προσπαθώντας να είσαι τέλειος σε όλα.
Ό,τι κι αν καταφέρεις, ποτέ δε σου είναι αρκετό, αφού όταν ο στόχος επιτευχθεί, ξαφνικά χάνει την αξία και τη βαρύτητά του και ευτελίζεται. Όταν ο στόχος φαίνεται να εκπληρώνεται, η απόλαυση της επιτυχίας είναι παροδική, αφού λίγο αργότερα, έχει βρεθεί ήδη ο επόμενος προς επίτευξη σκοπός, που φυσικά θεοποιείται, μέχρις ότου επιτευχθεί. Μάταια, περιμένεις ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι θα βελτιωθούν και ότι έτσι θα βρεις τον εαυτό σου και την ευτυχία που τόσο πολύ αναζητάς… και ο χρόνος προχωρά, χωρίς να σε ρωτά αν είσαι έτοιμος για όλα αυτά που θα σου φέρει. Συνεχίζεις το αέναο αυτό πρόγραμμα, λες και ο χρόνος σου είναι ατελείωτος και απεριόριστος. Φοβάσαι την αλλαγή, σε πανικοβάλει το άγνωστο, σε τρομοκρατεί ό,τι δεν μπορείς να ελέγξεις και έτσι συμβιβάζεσαι σε μια πραγματικότητα, που δε σε κάνει ευτυχισμένο, που σε σπρώχνει στη μετριότητα και τη στασιμότητα, αλλά που σε κάθε περίπτωση σου προσφέρει ένα αίσθημα ασφάλειας, που δεν μπορείς να στερηθείς.
Για να κατευνάσεις τις σκέψεις που σε πνίγουν και σε ωθούν στην αποδέσμευση από όλα όσα σε κρατούν «αιχμάλωτο» μιας πραγματικότητας που έχεις επιλέξει, αυταπατάσαι, πιστεύοντας ή προσπαθώντας να πιστέψεις ότι είσαι γεμάτος και χαρούμενος και ότι η ζωή σου είναι ακριβώς, όπως την ήθελες ή έστω την προγραμμάτιζες. Τις λίγες, όμως, στιγμές της ημέρας, που είσαι μόνος, χωρίς άλλες σκέψεις να σε απασχολούν, δουλειά ή άλλους ανθρώπους γύρω σου, ξέρεις ότι κάτι λείπει, ότι μάλλον βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο, ότι δεν είσαι χαρούμενος, αδυνατώντας, όμως, να εξηγήσεις την πηγή του προβλήματος.
Τις περισσότερες φόρες, βέβαια, η ρίζα του προβλήματος είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, που με μανία προσπαθεί να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των άλλων, που φοβάται την απόρριψη, την αποτυχία και την αποδοκιμασία, που πανικοβάλλεται κάθε φορά που τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα προγραμματίζει και που είναι ανασφαλής και αυτοκαταστροφικός. Βέβαια, όπως πάντοτε συμβαίνει, η συνειδητοποίηση του προβλήματος είναι και το πρώτο βήμα για την ουσιαστική αντιμετώπισή του. Είναι προτιμότερο να αναγνωρίζεις ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά και να προσπαθείς να το πολεμήσεις, είτε μόνος σου, είτε με τη βοήθεια των δικών σου ανθρώπων ή ακόμα και ειδικών, παρά να κρύβεις, να υποτιμάς, να αγνοείς υπάρχοντες προβληματισμούς, που σε φθείρουν και σε εξαντλούν πρώτα ψυχικά και εν συνεχεία, και σωματικά.
Η συνειδητοποίηση ότι εσύ είσαι ο μόνος κύριος του εαυτού σου, ότι δε χρειάζεται να λογοδοτήσεις σε κανέναν για τις επιλογές σου, ότι μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να αλλάξεις στη ζωή σου όσα δεν σε ικανοποιούν, ότι κανένας άλλος όσο κι αν σε αγαπάει και νοιάζεται για σένα, δε μπορεί να σε απαλλάξει από τις σκέψεις σου, θα σε απελευθερώσει και θα είναι η αρχή για τη νέα σου ζωή. Αν, λοιπόν, θέλεις πραγματικά να είσαι ευτυχισμένος, ψάξε μέσα σου για όσα πραγματικά σε ευχαριστούν και σε ενθουσιάζουν! Βγες έξω και κάνε όλα όσα πάντα έλεγες πως θες να σου συμβούν, ταξίδεψε, διάβασε, γράψε και εξωτερίκευσε με όποιον τρόπο θες όσα σε πνίγουν! Σταμάτα να φοβάσαι το άγνωστο, κάνε λάθη, συνειδητοποίησε ότι κανείς και τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τέλειο, θυμήσου ότι αν κάτι αξίζει να μαζεύεις σε αυτή τη ζωή είναι εμπειρίες -ευχάριστες και δυσάρεστες-, και στιγμές, που θα έχεις μοιραστεί με αυτούς που πραγματικά αξίζουν. Μόνο, έτσι, θα μπορείς να λες ότι έζησες πραγματικά και όχι ότι απλώς υπήρξες…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996, όπου και διαμένει μέχρι και σήμερα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ήδη σήμερα δικηγόρος, ενώ πραγματοποιεί μεταπτυχιακές σπουδές με ειδίκευση στο Δημόσιο Δίκαιο στο Εθνικό και Καποδιαστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και αραβικά, και στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με την ανάγνωση βιβλίων κλασικής λογοτεχνίας, τη μουσική, τον κινηματογράφο και τη γυμναστική.
