Της Ελευθερίας Μπεμπή,
Σε μένα, ένα πράγμα που δεν μπορείς να στερήσεις είναι το ραδιόφωνο! Δεν μπορώ να θυμηθώ μία μέρα να μην έχω ακούσει ραδιόφωνο! Δεν είναι κάτι που κάνεις για να κερδίσεις χρήματα, δεν είναι κάτι που κάνεις γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή, αλλά ούτε και κάτι που κάνεις για να περάσει η ώρα σου! Δεν είναι τόσο δουλειά, όσο κατάθεση ψυχής. Το να κάνεις ραδιόφωνο είναι κάτι που «βγαίνει» απ’ την καρδιά σου!
Σπούδασα Μουσική Τεχνολογία κι ακουστική, στο Ρέθυμνο. Όχι από τυχαία επιλογή, όχι γιατί δεν ήθελα να φύγω από την πόλη μου, όχι από πλάκα, όχι επειδή το ήθελαν οι άλλοι. Αλλά από επιλογή ζωής. Από ανάγκη. Αυτή την ανάγκη για ήχο, με το που ανοίγουμε τα μάτια μας. Όχι για οποιονδήποτε ήχο, αλλά για εκείνες τις μη και γνώριμες ραδιοφωνικές φωνές και τραγούδια. Γι’ αυτό τον «Ήχο» που δεν κουραζόμαστε ποτέ να ακούμε.
Ίσως ακουστεί αστείο, ίσως πολύ «κλασικό», αλλά είναι πάνω από όλα αληθινό. Η πρώτη μου επαφή με το ραδιόφωνο έγινε όταν ήμουν μωρό, όταν οι γονείς μου με έπαιρναν μαζί τους στο studio. «Έρωτας» όχι μόνο από την πρώτη ματιά, αλλά και από το πρώτο… άκουσμα. Όλες μου οι παιδικές αναμνήσεις είναι μέσα σε ένα studio. Κι ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που άνοιξα το μικρόφωνο, όταν ήμουν μόλις 13.
Βέβαια, ακόμη δεν μπορώ να αποφύγω αυτό το «τρέμουλο» και τον δυνατό χτύπο της καρδιάς, κάθε φορά που πάει να ανοίξει το μικρόφωνο. Ίσως γιατί κάθε φορά έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Θέλω η κάθε επόμενη φορά, να είναι διαφορετική και φυσικά καλύτερη.
Είναι και αυτή η χαρά του να ξυπνάς το πρωί, να πηγαίνεις στο studio και ό,τι κι αν έχεις περάσει την προηγούμενη ημέρα, το ξεχνάς αμέσως. Να πάρουν τα μυαλά σου αέρα… ραδιοφωνικό, να ξεκινάει η μέρα όπως πρέπει. Με μουσική και λόγια.
Δεκαεπτά χρόνια τώρα έχω και τη δική μου εκπομπή στο ραδιόφωνο. Λίγα ή πολλά; Εξαρτάται. Εξαρτάται από το τι έχεις καταφέρει να κάνεις αυτά τα χρόνια. Πόσο δημιουργικά ήταν. Πιστεύω ότι έμαθα πολλά και συνεχίζω να μαθαίνω.
Στην εποχή των social media, όπου με μια ανάρτηση ο ένας στον τοίχο του άλλου ή με ένα story, μπορείς να του περάσεις το μήνυμα ότι τον αγαπάς ή ότι σου τελείωσε, σε μια εποχή που τα πάντα «τρέχουν» πολύ γρήγορα, το ραδιόφωνο συνεχίζει και έχει ακόμη το δικό του φανατικό κοινό. Εκείνους που σε ακολουθούν, που θα επικοινωσήσουν μαζί σου με όποιο τρόπο μπορούν. Εκείνους που σε σταματάνε στο δρόμο, σου κάνουν αναλύσεις και σου λένε τις ιστορίες τους. Και αυτή είναι η μαγεία του.
Παράλληλα, πρέπει να βρίσκεις και τους τρόπους να εξελίσσεσαι και σαν ραδιοφωνικός παραγωγός, αλλά και σαν ραδιόφωνο. Να πηγαίνεις με το «ρεύμα» της εποχής, χωρίς να «χάνεται» αυτή η μαγεία. Κι αν με ρωτήσεις πώς βλέπω το ραδιόφωνο στο μέλλον, νομίζω ότι ανήκω στους αισιόδοξους της «παρέας». Βλέπω καλές μέρες για το ραδιόφωνο σε όλα τα επίπεδα. Πιστεύω ότι θα βρει την θέση του στη νέα εποχή, γιατί πάντα θα υπάρχει αυτή η γοητεία της επαφής μόνο με τη φωνή και χωρίς εικόνα. Πάντα θα υπάρχει χώρος για το όνειρο. Το ραδιόφωνο έχει πολύ χώρο για όσους το αγαπάμε.
Βέβαια, το ραδιόφωνο είναι και κάτι παραπάνω από αυτό που ακούμε. Είναι πολλές οι εικόνες στο μυαλό μου, από το βουνό, την κεραία, τις ραδιοφωνικές εγκαταστάσεις. Επίσης, κρατάω πάντα την εικόνα μίας ομάδας ραδιοφωνικών παραγωγών που προσφέρουν απλόχερα ό,τι μπορούν στο ραδιόφωνο και πετυχαίνουν.
Αυτό είναι το ραδιόφωνό μου. Η συντροφιά πολλών ανθρώπων εδώ και χρόνια και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
