Της Γεωργίας Κακή,
Προσωπικά χορεύω. Χορεύω χρόνια. Η οικογένειά μου χορεύει. Οι συντοπίτες μου χορεύουν. Πολλοί φίλοι μου χορεύουν. Όλοι μαζί χορεύουμε. Χορεύουμε στις εξόδους μας. Χορεύουμε στις χαρές μας. Χορεύουμε ακόμα και στις λύπες μας. Λικνιζόμαστε ελαφρώς στο άκουσμα του ρυθμού της κιθάρας ενός μουσικού του δρόμου. Έχω συναντήσει και κάποιους που δεν χορεύουν..σχεδόν ποτέ. Είναι όμως λίγοι. Εσύ; Χορεύεις;
Αν ανατρέξουμε στην ιστορία του λαού μας, εντοπίζουμε πως ο χορός ταυτίζεται με την ύπαρξή μας και μας συνοδεύει, ως έθνος. Από την αρχαιότητα ακόμη, οι Έλληνες θεράπευαν τις μεταφυσικές τους αναζητήσεις μέσα από λατρευτικούς χορούς και μυστήρια. Ο χορός ανέκαθεν ήταν ένας τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων, ο οποίος μετεξελίχθηκε σε υψηλή μορφή τέχνης που ασφαλώς συμπορεύεται με τη μουσική.
Η χώρα μας, παρότι μικρή – μόνο γεωγραφικά – φέρει μία τεράστια πολιτισμική κληρονομιά και παράδοση. Από χωριό σε πόλη, από νησί σε κάμπο και απ’ τον Βορρά έως και τον Νότο θα χορέψεις σε άλλους ρυθμούς και βηματισμούς. Οι περισσότεροι χοροί μας είναι ομαδικοί. Οι χορευτές πιασμένοι χέρι με χέρι δημιουργούν τον κύκλο. Η λαβή αυτή δεν είναι τυχαία. Συμβολίζει την ενότητα, την ομαδικότητα, την συνεργασία και την αλληλεγγύη του λαού μας. Η δεξιά παλάμη είναι στραμμένη προς τον ουρανό και τα ‘θεία’ ενώ η αριστερή προς τη γη και τα επίγεια. Ζωναράδικος, Συρτός Μακεδονίας, Κοφτός, Πηλιορείτικος, Καλαματιανός, Τσάμικος, Τσακώνικος, Ικαριώτικος, Τσιριγώτικος, Πεντοζάλης, Μαλεβιζιώτης, Σούστα, Μπάλος… Η απαρίθμηση δεν μπορεί παρά να είναι ενδεικτική.
Κάθε τόπος διαμόρφωσε τις χορευτικές κινήσεις που τον χαρακτηρίζουν βάσει διαφόρων παραγόντων. Η μορφολογία του εδάφους, η επιρροή των γειτονικών πληθυσμών, το κλίμα της περιοχής, τα ήθη και τα έθιμα είναι μόνο λίγοι από αυτούς. Πάντοτε όμως, οι παραδοσιακοί μας χοροί έχουν μία ξεχωριστή σημασία. Αισθάνεσαι ρίγος στο άκουσμα της μουσικής και περηφάνια καθώς σέρνεις το βήμα σου. Γιατί ξέρεις πως όλα αυτά δεν είναι απλά αποτέλεσμα μιας καλά δομημένης σκέψης ενός ειδήμονα, αλλά το απόσταγμα της ίδιας της πίστης των ταλαίπωρων προγόνων μας στα ιδανικά τους. Είναι βήματα ζυμωμένα μέσα από την καθημερινότητά τους, τις συνθήκες ζωής τους, τη σκλαβιά τους, τον απελευθερωτικό αγώνα τους, την ήττα τους, την νίκη τους, την προσφυγιά τους, την αγάπη για την πατρίδα και τα ιδανικά τους. Και πόσα ακόμα. Κάθε φορά που σέρνουμε τον χορό τιμούμε αυτούς. Γινόμαστε οι συνέχειά τους.
Ας μπούμε λοιπόν όλοι σε αυτόν τον μαγικό κόσμο του χορού που έχει τόσα πολλά να μας προσφέρει. Ας μυήσουμε σε αυτόν και τις επόμενες γενιές. Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους να εκφραστούν μέσα από τις χορευτικές κινήσεις. Ας μπούμε στον κύκλο ακόμη και αν δεν ξέρουμε τα βήματα. Ας ζωντανέψουμε τις παραδόσεις μας. Ας τις εξελίξουμε. Ας τις τιμήσουμε. Ας χορέψουμε. Ας μνημονεύσουμε τη ρήση του Κ.Π. Καβάφη: «Όταν χορεύεις γράφεις στη γη αυτό που θέλει να πει η ψυχή σου».
(Αφιερωμένο στην δασκάλα μου, Μαρία Καραπάνου, που με μύησε στον χορευτικό κόσμο τον οποίο δε θα απαρνηθώ ποτέ.)
Την λένε Γεωργία Κακή, αλλά είναι πολύ καλή! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ιστορική Τρίπολη, σπούδασε και εργάζεται στην πολυπολιτισμική Κομοτηνή. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και ασκούμενη δικηγόρος. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά. Διαβάζει οτιδήποτε και ταξιδεύει οπουδήποτε. Τραγουδά από μικρή. Αγαπά τη μόδα ως τέχνη. Αν μια φράση τη χαρακτηρίζει αυτή είναι: «Ζήσε το Σήμερα!»
