Του Ραφαήλ-Νικόλαου Μπελενιώτη,
Ο Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Σκριάμπιν, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του μεγαλύτερου ,σε κύρος και επιρροή Σοβιετικού αξιωματούχου Βιάτσελσαβ Μολότοφ, γεννήθηκε στο Ρώσικο χωριό Κίροφ στις 25 Φεβρουαρίου του 1890. Σύμφωνα με μαρτυρίες, υπήρξε ένα συνηθισμένο, ήσυχο και ντροπαλό παιδί.
Στο γυμνάσιο εντάχθηκε στο Ρώσικο Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα και έκτοτε έγινε πιστός ακόλουθους του Λένιν και της αριστερής πλατφόρμας του κόμματος, των Μπολσεβίκων. Κατά τα έτη 1909 και 1915 συνελήφθη δύο φορές για την «επαναστατική του δράση», ενώ κατά τη διάρκεια της παράνομης πολιτικής δράσης του απέκτησε το γνωστό ψευδώνυμο «Μολότοφ» που τον ακολούθησε ως το τέλος της ζωής του, από τη ρώσικη λέξη «μολότ» που σημαίνει σφυρί.
Από το 1921 και ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους, ο Μολότοφ εργάστηκε σε διάφορα υψηλά κομματικά πόστα. Έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, καθώς και αναπληρωματικό μέλος του ΚΚΣΕ. Την ίδια χρονιά θα παντρευτεί και την Πολίνα Ζεμτσουζίνα με την οποία θα αποκτήσει μια κόρη.
Έπειτα από τον θάνατο του Λένιν το 1924 υποστήριξε φανατικά τις κομματικές δολοπλοκίες του Ιωσήφ Στάλιν και τις ηγετικές φιλοδοξίες του. Τον Δεκέμβριο του 1926 προωθήθηκε σε τακτικό μέλος του ΚΚΣΕ, ενώ μέχρι το 1928-1930 έλεγχε όλη την Κομματική Επιτροπή των Μπολσεβίκων στη Μόσχα. Ανέλαβε το θηριώδες έργο των «εκκαθαρίσεων» των αντισταλινικών -Τροτσκιστών αντιφρονούντων, της «παλαιάς φρουράς» του κόμματος, τους οποίους ο Στάλιν ήθελε να εξοντώσει φυσικά και πολιτικά.
Μέσα από την πλήρη αφοσίωσή του στον Σοβιετικό ηγέτη Στάλιν και την αδιαμφισβήτητη στήριξη του σε όλα τα σχέδια του κράτους, ο Μολότοφ θα φτάσει να καταλάβει το 1930 ένα από τα μεγαλύτερα αξιώματα του Σοβιετικού κράτους: έγινε Πρόεδρος του Συμβουλίου των Κομισάριων του Λαού, δηλαδή μια θέση ανάλογη του Πρωθυπουργού μιας χώρας, θέση στην όποια υπηρέτησε ως το 1941.
Στα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Μολότοφ θα κληθεί να αναλάβει τα καθήκοντα της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ. Ανέλαβε τη θέση του «Κομισάριου Εξωτερικών» το Μάιο του 1939 και έμελε να γίνει γνωστός για την υπογραφή εκ μέρους της ΕΣΣΔ του Σοβιετικού – Ναζιστικού συμφώνου συνεργασίας και φιλίας γνωστό και ως σύμφωνο «Ρίμπεντροπ – Μολότοφ», στις 23 Αυγούστου 1929 στη Μόσχα, με τον Γερμανό ομόλογό του από τη Ναζιστική Γερμανία Γιοακίμ Φον Ριμπεντροπ. Η κίνηση εκείνη είχε καταγγελθεί από τις δημοκρατικές ηγεσίες των χωρών της Ευρώπης, ειδικά για την επίμαχη συμφωνία διαμελισμού της Πολωνίας από τον Σοβιετικό και τον Ναζιστικό στρατό ταυτόχρονα.
Την ίδια χρονιά η ΕΣΣΔ θα εισβάλει στη Φινλανδία. Ο Βιατσεσλάβ θα στηρίξει με ιδιαίτερη θέρμη και ενθουσιασμό την επέμβαση του Κόκκινου Στρατού. Τον Νοέμβριο ο Μολότοφ θα υποστηρίξει δημόσια σε συζήτηση σε Σοβιετικό ραδιοφωνικό σταθμό ότι η ΕΣΣΔ «δεν έριχνε βόμβες, αλλά τρόφιμα, στους δοκιμαζόμενους Φιλανδούς..». Τότε οι αμυνόμενοι Φιλανδοί απάντησαν με αυτοσχέδιες βόμβες, τις οποίες εκτόξευαν προς τους φαντάρους του Κόκκινου Στρατού και τις οποίες ονόμασαν φλεγματικά «βόμβες – κοκτέιλ Μολότοφ». Έκτοτε και μέχρι σήμερα οι βόμβες Μολότοφ φέρνουν το ψευδώνυμο του Βιατσεσλάβ.
Ύστερα από την ανάληψη της πρωθυπουργίας της ΕΣΣΔ από τον ίδιον τον Στάλιν, το 1941, ο Βιατσεσλάβ θα υποβιβαστεί σε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ενώ έπειτα από την εισβολή της Ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ θα εργαστεί στην Επιτροπή Κρατικής Άμυνας και θα πρωταγωνιστήσει σε όλες σχεδόν, τις διπλωματικές συζητήσεις κατά την διάρκεια του πολέμου.
Το 1949 υποβάλει την παραίτησή του από το αξίωμα του Υπ. Εξωτερικών, αλλά αναγκάστηκε να αναλάβει εκ νέου τα καθήκοντα αυτά ύστερα από τον θάνατο του Στάλιν το 1953. Το 1956 θα διαφωνήσει με την πολιτική ηγεσία του Νικήτα Χρουστσόφ θα προσχωρήσει σε μια αντιπολιτευτική ομάδα του κόμματος με στόχο την ανατροπή του Νικήτα Χρουστσόφ από το τιμόνι της χώρας.
Η αποτυχία ανατροπής που απεργαζόταν η ομάδα, θα στερήσει από τον Μολότοφ όλα τα κομματικά και κρατικά δικαιώματά του.
Το 1962 αποσύρθηκε πλήρως από την ενεργό πολιτική ζωή και έζησε έναν ήσυχο βίο δίχως να φύγει από τη χώρα. Σαν σήμερα, στις 8 Νοεμβρίου του 1986 πεθαίνει στη Μόσχα, σε ηλικία 96 ετών. Ο ίδιος ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, που είχε συνεργαστεί πολλές φορές μαζί του κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον κατατάσσει στα απομνημονεύματά του δίπλα στην ιστορική παρέα των «Ταυλεράνδου, του Μαζαρινού και του Μέτερνιχ».
