Παιδεραστία, ασθένεια ή διαστροφή;

Της Μαρίας Τσαλίκη,

«Στην αρχή μού δήλωνε απροκάλυπτα ότι με αγαπά περισσότερο από τα αδέλφια μου, ήθελε να μου μιλήσει στα δώδεκα μου για το πώς κάνουν έρωτα, με ρωτούσε αν έχω σχέσεις, με άγγιζε με τρόπο που δε μου άρεσε και με κοίταζε με έναν τρόπο που δε μπορώ να περιγράψω, αλλά με απωθούσε. Ήξερα ότι πίσω από αυτό το βλέμμα κρυβόταν κάτι που δε μου άρεσε. Αυτό ξεκίνησε λίγο πριν από τα 10 χρόνια μου και τελείωσε κάπου στα 17 μου, όταν πήγα για σπουδές» αναφέρει ένα από τα πολλά θύματα παιδεραστίας.

Η υπόθεση αυτή είναι απλώς μια ακόμη υπόθεση ανάμεσα στα αμέτρητα άλλα περιστατικά ασέλγειας σε ανηλίκους. Μια υπόθεση κατά την οποία το θύμα για ακόμη μια φορά δεν κατάφερε να δικαιωθεί αφού οι ενοχές και οι τάσεις αυτοκαταστροφής δεν του επέτρεψαν να μιλήσει. Η πεποίθηση ότι ευθύνεται για ό,τι συνέβη και το αίσθημα ντροπής που βιώνει, φοβούμενο την απόρριψη και τη δυσπιστία της κοινωνίας, το οδηγούν στο αδιέξοδο της σιωπής.

Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: γιατί οι άνθρωποι αδιαφορούν ή δυσπιστούν μπροστά σε τέτοιου είδους μαρτυρίες, αναφερόμενες σε ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα; Φταίει το γεγονός πως τις περισσότερες φορές πρόκειται για θύτες υπεράνω υποψίας ή το ότι δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε άρνηση;

Υποθέσεις παιδεραστίας έχουν αρχίσει να βλέπουν το φως της δημοσιότητας όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια, με όλο και περισσότερα θύματα να σπάνε τη σιωπή τους και να αναζητούν δικαιοσύνη. Τι είναι, όμως, η παιδεραστία ή αλλιώς, όπως αποκαλείται στον νομικό κόσμο παρενόχληση/ αποπλάνηση  ανηλίκου; Αρχικά πρέπει να διαχωριστεί από τον όρο παιδοφιλία, κατά τον όποιο κάποιος διεγείρεται σεξουαλικά  ή φαντασιώνεται ερωτικές πράξεις με ανήλικα παιδία. Τη στιγμή που ο παιδόφιλος ασελγεί πάνω στο ανήλικο θύμα μετατρέπεται αυτομάτως σε παιδεραστή, ο οποίος  φυσικά και υπόκειται σε βαρύτατες ποινικές κυρώσεις.

Σύμφωνα με το άρθρο 339 ΠΚ: «όποιος ενεργεί γενετήσια πράξη με πρόσωπο νεότερο των δεκαπέντε ετών ή το παραπλανά με αποτέλεσμα να ενεργήσει ή να υποστεί τέτοια πράξη τιμωρείται, αν δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθεί βαρύτερα κατά το άρθρο 351^Α, ως εξής: α) αν ο παθών δεν συμπλήρωσε τα 12 έτη, με κάθειρξη, β) αν ο παθών συμπλήρωσε τα 12, αλλά όχι τα 14 έτη, με κάθειρξη έως 10 έτη και γ) αν συμπλήρωσε τα 14 έτη, με φυλάκιση τουλάχιστον 2 ετών». Καθίσταται σαφές, ότι ανάλογα με την ηλικία του θύματος και την ηλικιακή διαφορά του από τον θύτη η επιβληθείσα ποινή κυμαίνεται από τα δύο έτη έως και την κάθειρξη.

Η μοναδική περίπτωση που θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως εξαίρεση είναι η περίπτωση των γενετήσιων πράξεων μεταξύ ανηλίκων κάτω των δεκαπέντε ετών οι οποίοι δεν τιμωρούνται, εκτός αν η μεταξύ τους διαφορά ηλικίας είναι μεγαλύτερη των τριών ετών, οπότε μπορούν να επιβληθούν μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα.

Πώς πρέπει, λοιπόν, να τιμωρείται η παιδεραστία, ως ασθένεια ή ως διαστροφή;

Το εν λόγω αδίκημα έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή, καθώς έχει διχάσει τη σύγχρονη κοινωνία. Από τη μια πλευρά, υποστηρίζεται πως η παιδεραστία αποτελεί ψυχική νόσο και ο θύτης χρειάζεται άμεση ψυχιατρική βοήθεια και εγκλεισμό σε κάποιο ψυχιατρικό κατάστημα. Από την άλλη, πολλοί πιστεύουν πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαστροφή του δράστη, ο οποίος πρέπει να τιμωρείται κανονικά με φυλάκιση, όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλο έγκλημα.

Στην πραγματικότητα, η αλήθεια κρύβεται κάπου στο ενδιάμεσο. Ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως η έλξη που αισθάνεται ένας παιδόφιλος οφείλεται σε ψυχοκοινωνικούς παράγοντες και κυρίως στη σχέση και τα βιώματά του με τους γονείς του. Υπάρχει όμως και η θεωρία που θέλει τον θύτη να ασελγεί σε ανηλίκους λόγω της ανάγκης του για κυριαρχία, η οποία επιβάλλεται ευκολότερα στα παιδιά, καθώς αποτελούν μη απειλητικούς υποψήφιους παρτενέρ.

Δεν μπορεί να υπάρξει μια απόλυτα όμοια και συγκεκριμένη ποινική κύρωση για κάθε υπόθεση παιδεραστίας. Κάθε σχετική περίπτωση πρέπει να αξιολογείται διαφορετικά και κάθε ένοχος να τιμωρείται με βάση το ψυχολογικό του προφίλ, το ιστορικό του και τους λόγους που τον οδήγησαν στη διάπραξη αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος, με άμεσο απότοκο τον ψυχολογικό στιγματισμό των παιδιών-θυμάτων  για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Αυτό που δεν πρέπει να λησμονηθεί είναι πως στο συγκεκριμένο έγκλημα κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας, δράστης μπορεί να είναι ο οποιοδήποτε, κυρίως όσοι έχουν άμεση και εύκολη επαφή με τα θύματά τους. Ο φαινομενικά ήρεμος και νομοταγής βίος που φαίνεται να διάγουν δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα προσωπείο, πίσω από το όποιο κρύβουν τις αρρωστημένες σκέψεις και προθέσεις τους.

                               Πηγές:

• To Βήμα, https://www.tovima.gr/2008/11/24/culture/i-diestrammeni-ekmetalleysi-tis-athwotitas/
• Crime Τime, http://www.crimetimes.gr/to-fainomeno-ths-paiderastias-sthn-ellada/
• Fra Press, https://frapress.gr/2014/10/pedofilia-pio-arrosti-morfi-psichikis-asthenias/
• Νέος Ποινικός Κώδικας, Λεωνίδας Κοτσαλής, Νομική Βιβλιοθήκη

Μαρία Τσαλίκη

Η Μαρία Τσαλικη γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1998 και διαμένει στην Κομοτηνή. Είναι τεταρτοετής φοιτήτρια στο τμήμα νομικής του Δημοκρίτειου πανεπιστημίου. Τον ελεύθερο χρόνο της τον αναλώνει ασχολούμενη με τον αθλητισμό, την ανάγνωση βιβλίων και την συγγραφή.