Της Στέλλας Μαυροπούλου,
«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους». Ακόμη και σήμερα, τα λόγια αυτά της Eleanor Roosevelt αποτελούν πηγή έμπνευσης για κάθε άνθρωπο, καθώς εμπεριέχουν ένα υπέροχα διαχρονικό μήνυμα. Κι όμως, αν το σκεφτούμε λιγάκι καλύτερα, είναι σίγουρο πως σύντομα θα αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε, μήπως τελικά η διαχρονικότητα αυτής της φράσης αποτελεί απλώς μια ουτοπία, ένα καθησυχαστικό ψέμα, μια φρούδα ελπίδα. Είναι τελικά εφικτό να μείνει κανείς πιστός στα όνειρά του, ενάντια σε κάθε εμπόδιο και σε κάθε παρέμβαση, διεκδικώντας το μέλλον που ονειρεύτηκε;
Οι σκέψεις και οι προβληματισμοί που διατυπώνονται στο συγκεκριμένο άρθρο προέκυψαν μέσα από μια πολυσυζητημένη είδηση της επικαιρότητας, η οποία φέρει τον εξής τίτλο: «Η μαθήτρια από την Αφρική που κράτησε την Ελληνική Σημαία στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου».
Πρόκειται για τη 17χρονη Μέρσι, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, καθώς οι γονείς της, οι οποίοι ζούσαν στη Νιγηρία, κατέφθασαν πριν από 20 χρόνια στη χώρα μας, αναζητώντας ένα «καλύτερο αύριο».
Η Μέρσι κατάφερε για τρίτη φορά στη ζωή της να σηκώσει την Ελληνική Σημαία. Ταυτόχρονα, όμως, κλήθηκε να σηκώσει και το βάρος μια τέτοιας επιτυχίας, η οποία έγινε θέμα συζήτησης τόσο στην ελληνική πολιτική σκηνή, όσο και μεταξύ των απλών ανθρώπων, αποσπώντας πολλές φορές αρνητικά σχόλια.
Λένε πως όταν ένα παιδί έρχεται στον κόσμο, πρέπει να ακούσεις το κλάμα του για να καταλάβεις πως όλα είναι καλά, διότι μ’ αυτόν τον τρόπο ενεργοποιείται το αναπνευστικό του σύστημα. Από εκεί και πέρα, αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα της ζωής του, ξεκινά να διαμορφώνεται η προσωπικότητα του, ενώ σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, σχηματοποιούνται τα όνειρά του. Είναι λίγες οι στιγμές στη ζωή του που δε γνωρίζει τα προβλήματα του κόσμου μέσα στον οποίο έτυχε να γεννηθεί, που είναι ελεύθερο να ονειρευτεί μέσα στην παιδική του αθωότητα. Και τότε, αναπάντεχα, ακούς ξανά αυτό το κλάμα που κάποτε του έδωσε ανάσα. Αυτή τη φορά, όμως, το ακούς γιατί κάποιοι προσπαθούν να του κόψουν την ανάσα και, μαζί μ’ αυτήν, τα φτερά με τα οποία σκόπευε να πετάξει.
Η Μέρσι είναι ίσως ένα από τα τυχερά παιδιά, καθώς, όπως έχει πει και η ίδια, δεν ένιωσε κανένα αίσθημα υποτίμησης από τους άλλους ανθρώπους. Δυστυχώς, όμως, η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε διαθέτει πολλά μέσα με τα οποία προσπαθεί διαρκώς να καταπνίξει τα όνειρά μας. Ο φόβος για το διαφορετικό, ο ρατσισμός, οι απαρχαιωμένες αντιλήψεις και ο φθόνος δε μας αφήνουν να δούμε καθαρά και να χαρούμε για τη Μέρσι, αλλά και για κάθε παιδί σαν τη Μέρσι, που στην πραγματικότητα μόνο περήφανους μπορούν να μας κάνουν.
Έχει έρθει, λοιπόν, η ώρα να καταλάβουμε πως κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να παλεύει για τα όνειρά του, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις που αποσκοπούν στη δημιουργία άβουλων όντων, χωρίς στόχους. Πρέπει πια να συνειδητοποιήσουμε πως κάθε ανάσα αυτών των παιδιών που ακόμα ονειρεύονται και διεκδικούν, είναι λίγος ακόμη αέρας για μια κοινωνία που ασφυκτιά.
Γεννήθηκε το 1998 στην Κοζάνη. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Έχει άριστη γνώση της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας σπουδές κλασσικής κιθάρας. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να πηγαίνει για karaoke με την παρέα της, ενώ λατρεύει και τις προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (MUN).
