Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Άλλος ένας Οκτώβρης ήρθε και άλλη μία σεζόν στον μαγικό κόσμο του NBA άρχισε, πριν λίγες μέρες, με δύο από τα μεγάλα φαβορί για τον τίτλο, τους Λέικερς και τους Κλίπερς να μάχονται στα ίσα-για τρεις περιόδους- στη μάχη του L.A. Στην τέταρτη, τα τρίποντα του Danny Green σταμάτησαν να μπαίνουν και οι Κλίπερς έδειξαν πως είναι η καλύτερη ομάδα, αρχίζοντας μία άλλη συζήτηση, για τον LeBron James και κατά πόσο παραμένει ο καλύτερος παίκτης του κόσμου.
Πριν από τρία και κάτι χρόνια, ο τρόπος που μιλούσαμε για τον βασιλιά ήταν αρκετά διαφορετικός. Είχε μόλις ολοκληρώσει τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των τελικών του NBA, φέρνοντας στο Cleveland το πρώτο του πρωτάθλημα. Ήταν σαν παραμύθι, ή σα σενάριο ταινίας. Ο LeBron είχε φύγει από το Cleveland αποτυχημένος, με τις φανέλες του να καίγονται στους δρόμους, πήγε στο Miami, κέρδισε και γύρισε πίσω για να φέρει, με δάκρυα στα μάτια, ένα δαχτυλίδι στην πολιτεία που τον μεγάλωσε.
Ήταν τόσο ωραίο, που αμέσως αρχίσαμε να ρωτάμε αν είναι καλύτερος από τον Jordan. Θέλαμε να είναι καλύτερος, αλλά θέλαμε κάτι παραπάνω, τα τρία πρωταθλήματα παρέμεναν λίγα μπροστά στα 6 του Jordan. Ακολούθησαν τρία απογοητευτικά χρόνια και πλέον το debate που ακούς στο ατελείωτο καρουσέλ εκπομπών που είναι τα αμερικανικά μίντια είναι αυτό μεταξύ του LeBron και του Kawhi Leonard, ούτε λόγος για αυτό με τον Jordan.
Το θέμα είναι, πως δεν υπάρχει κάποιος αντικειμενικός κριτής για το ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, δεν υπάρχει κανένα μηχάνημα που του δίνεις δύο ονόματα και σου δίνει μία απάντηση. Όχι, το ερώτημα του καλύτερου παίκτη έβερ ακολουθεί την λογική του Ντόναλντ Τραμπ: δεν έχουν σημασία τα facts, έχει σημασία τι νιώθει ο κόσμος.
Στην περίπτωση του Air και του LeBron, λοιπόν, η αντίληψη του κόσμου είναι πολύ διαφορετική. Προφανώς, δεν είδα ποτέ τον Jordan να παίζει, εκτός αν κάποιος στο νηπιαγωγείο μου είχε την φαϊνή ιδέα να βάλει κάποιο παιχνίδι των Washington Wizards. Έτσι, η γνώμη που έχω σχηματίσει για αυτόν βασίζεται σε ό,τι έχω δει, διαβάσει και ακούσει. O Bill Simmons στο βιβλίο του τον βάζει νούμερο 1 στην προσωπική λίστα του και γράφει πως ο MJ είναι ο μόνος παίκτης για τον οποίο άκουγες συστηματικά φράσεις όπως: «Ο Michael είναι δολοφόνος. Αν δώσεις ένα άνοιγμα στον Michael θα σε σκοτώσει. Ο Michael μυρίζει αίμα. »
Ναι, ο Jordan είχε και ακόμη έχει μια ιδιαίτερη αύρα, αυτή του δεινού εκτελεστή, του ανθρώπου που ζει για το μπάσκετ, του παίκτη που μισεί τόσο πολύ την ήττα, σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, που θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει. Μπορεί κανείς να πει πως οι αντίπαλοι των Bulls στους τελικούς δεν ήταν αντάξιοί τους ή ότι η απουσία των social media στην εποχή του βοηθά το θρύλο του, όμως το γεγονός παραμένει: η ιδέα που έχουμε για τον Jordan, με την απόλυτη κυριαρχία του στα 90’s, είναι αυτή της τελειότητας.
Αντίθετα, η καριέρα του LeBron είναι γεμάτη ψεγάδια. Μπορεί να κατάφερε να πάει οκτώ φορές στους τελικούς, όμως είναι δύσκολο για τον κόσμο να χωνέψει τις πέντε ήττες, παρότι το ρόστερ των Cavaliers του δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί ούτε τους Spurs το 2007, ούτε τους Warriors με τον Kevin Durant. Το περίφημο «decision», η ανακοίνωση της μετακίνησης του στο Miami, που προβλήθηκε ζωντανά στην τηλεόραση, ταρακούνησε ολόκληρο το NBA και άρχισε την εποχή που οι παίκτες αποφασίζουν για το μέλλον τους, αλλά στον κόσμο φάνηκε σαν εσχάτη προδοσία προς την πόλη του Cleveland και τις τότε ιδέες περί ανταγωνισμού. Πού να ‘ξεραν τι θα συνέβαινε στο μέλλον;
Έτσι, λοιπόν, πιστεύω πως όσο μεγάλο μέρος του κοινού απαρτίζεται από ανθρώπους που είδαν και τους δύο να παίζουν, τότε G.O.A.T. θα συνεχίσει να θεωρείται ο Michael Jordan. Βέβαια, ο LeBron έχει σίγουρα λίγα χρόνια ακόμη στα οποία θα συνεχίζει να κυνηγάει «το φάντασμα από το Σικάγο», όμως χωρίς παραπάνω πρωταθλήματα το έργο του θα είναι δύσκολο. Άλλωστε, τα φαντάσματα δεν τα πιάνεις εύκολα, δεν έχουν ύλη, είναι μία ιδέα, μία ωραία ιδέα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
