Της Αναστασίας Λούδη,
Είμαι δεκαεννέα ετών. Σπουδάζω τουριστικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και ασχολούμαι με τον πρωταθλητισμό στο άθλημα της υδατοσφαίρισης. Προέρχομαι από μία οικογένεια έντονα συνδεδεμένη με την πισίνα. Η μητέρα μου και η θεία μου ήταν κολυμβήτριες με πολλές διακρίσεις σε Πανελλήνιο και Παγκόσμιο επίπεδο, ενώ ο πατέρας μου πολίστας Ολυμπιονίκης. Επομένως, θα ήταν παράλογο να μην ασχοληθώ κι εγώ με κάποιο άθλημα του νερού.
Κάπως έτσι ξεκίνησα από τριών χρονών κολύμβηση, την οποία συνέχισα για οχτώ χρόνια, κατακτώντας πολλαπλές πανελλήνιες διακρίσεις. Τελειώνοντας την πέμπτη δημοτικού, αποφάσισα να ξεκινήσω πόλο στην ομάδα του ναυτικού ομίλου Γλυφάδας. Στη συγκεκριμένη ομάδα έπαιξα για πέντε χρόνια, και στη συνέχεια, για τα επόμενα δύο χρόνια, έπαιζα στην ομάδα του ναυτικού ομίλου Βουλιαγμένης, κατακτώντας και τις δύο χρονιές τη δεύτερη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα με τις νέες γυναίκες, όπως και με το γυναικείο τμήμα. Τα τελευταία δύο χρόνια αποτελώ μέλος της ομάδας του Εθνικού Πειραιώς, η οποία είναι η τρίτη ομάδα της πρώτης κατηγορίας των γυναικών.
Παράλληλα, από το καλοκαίρι του 2016, ξεκίνησα να παίρνω μέρος σε αγώνες με την ομάδα των νεανίδων της εθνικής Ελλάδος, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς αγώνες και την επόμενη χρονιά, την τέταρτη θέση στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες. Ένα χρόνο αργότερα, με την ομάδα των νεανίδων κατακτήσαμε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και με την ομάδα των νέων γυναικών, καταλάβαμε την πέμπτη θέση στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες. Τέλος, το καλοκαίρι του 2019, με την ομάδα των νέων γυναικών, κατακτήσαμε την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται ωραία, στη πράξη, όμως, συμβαίνει το αντίθετο. Ενώ η υδατοσφαίριση στην Ελλάδα είναι ένα από τα αθλήματα με τις περισσότερες διακρίσεις σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, τόσο στους άντρες, όσο και στις γυναίκες, οι υποδομές, οι απολαβές, η αναγνώριση κ.α. υπάρχουν σε μικρό βαθμό. Επιπλέον, δε θα μπορούσα να παραλείψω τις θυσίες που χρειάζεται να κάνει κάποιος αθλητής. Ειδικότερα, ένας νεαρός αθλητής, στην καθημερινότητά του, όταν πηγαίνει ακόμα σχολείο, καλείται να συνδυάσει διάβασμα και προπόνηση ή ακόμη και να θυσιάσει διακοπές και εξόδους.
Σίγουρα, όμως, η πολλή δουλειά, ο κόπος και η επιμονή για τους στόχους που θέτει ο καθένας αποδίδουν, αργά ή γρήγορα. Τα συναισθήματα και η ευχαρίστηση που λαμβάνεις όταν καταφέρεις κάτι σπουδαίο είναι απερίγραπτα κι αξίζουν σίγουρα όλη την προσπάθεια που έχεις κάνει. Μέσα από τον αθλητισμό ακόμα, μαθαίνεις να παλεύεις για να κερδίζεις αυτό που θες, να δέχεσαι την ήττα και να προσπαθείς να γίνεσαι κάθε φορά καλύτερος. Ειδικά στα ομαδικά αθλήματα, μαθαίνεις τη συνύπαρξη με άλλα άτομα, την πειθαρχία και τη συνεργασία για έναν κοινό σκοπό.
Ένα κομμάτι του πρωταθλητισμού είναι και οι τραυματισμοί που μπορεί να προκύψουν. Κάποιες φορές μικροί, άλλοτε πιο σοβαροί. Εγώ ήμουν από τους αθλητές με τους πιο σοβαρούς, καθότι στους Βαλκανικούς αγώνες στο τελευταίο παιχνίδι χτύπησα τον ώμο μου, με αποτέλεσμα να χρειαστώ χειρουργείο, αν ήθελα να συνεχίσω να παίζω πόλο. Αυτό με έκανε να πέσω ψυχολογικά διότι θα έμενα πίσω σε σχέση με τις συναθλήτριες μου, καθώς και για το ότι θα έχανα έξι μήνες από το πρωτάθλημα. Παρ’ όλα αυτά, το συγκεκριμένο γεγονός με έκανε πιο δυνατή και με έκανε να δουλέψω διπλά για να καλύψω το κενό του καιρού που απουσίασα.
Εν τέλει, σε όλες αυτές τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κάθε αθλητής, είναι πολύ σημαντικό να έχει δίπλα του ανθρώπους που θα τον βοηθήσουν να γίνει καλύτερος και να τον στηρίξουν στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα. Προσωπικά, στάθηκα απίστευτα τυχερή, καθώς δέχτηκα πολλή στήριξη και αγάπη από την οικογένειά μου και τους φίλους μου…
