Της Μαρίας Στάμου,
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, ένα πρόβλημα που μαστίζει ολόκληρο τον πλανήτη είναι η μεγάλη έξαρση των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών. Τους τελευταίους μήνες, η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ακόμα κύμα ροής, αφού δέχεται έναν τεράστιο αριθμό προσφύγων, το οποίο προέρχεται κυρίως από το συριακό έδαφος, στο οποίο σημειώνονται εντάσεις μεταξύ Τούρκων και Κούρδων. Ανάμεσα στους πρόσφυγες βλέπουμε παιδιά κάθε ηλικίας που εξαιτίας της επικρατούσας κατάστασης, έχουν χάσει την εκπαίδευσή τους, την οικογενειακή ασφάλεια και γαλήνη, μα πάνω από όλα το χαμόγελό τους και την ελπίδα τους για έναν καλύτερο κόσμο, στον οποίο θα κυριαρχεί η ειρήνη και η χαρά, αντί για τον φόβο και για το τι έπεται να συμβεί.
Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, τις τελευταίες μέρες, περίπου 116 μετανάστες και πρόσφυγες συνολικά εντοπίστηκαν και διασώθηκαν ανοικτά της Αλεξανδρούπολης, του Φαρμακονησίου και της Σάμου, σήμερα τα ξημερώματα. Ειδικότερα, 27 άνθρωποι εντοπίστηκαν να πλέουν με λέμβο, δύο ναυτικά μίλια ανοικτά από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
Ο αριθμός προσφύγων που φτάνει καθημερινά στη χώρα μας είναι τεράστιος, ενώ πάγιο αίτημα των ανθρώπων αυτών είναι να φύγουν από το ελληνικό έδαφος, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτή η ελπίδα, όμως, ναυαγεί, διότι τα κράτη της Ευρώπης κλείνουν τα σύνορά τους απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, ενώ συγχρόνως αφήνουν την Ελλάδα να επωμιστεί όλο το βάρος πάνω της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως θεσμός, προσφέρει στην Ελλάδα χρήματα για να συντηρήσει τους πρόσφυγες, αλλά μία τέτοια κίνηση δεν είναι αρκετή, αφού δε διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές, ενώ η ασφυκτική αυτή κατάσταση που επικρατεί δημιουργεί εντάσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό, διογκώνοντας το πρόβλημα και θέτοντάς το εκτός ελέγχου. Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ και συγκεκριμένα ο πλανητάρχης Τράμπ, κλείνει τα μάτια του απέναντι στο πρόβλημα, αφού δεν κάνει καμία κίνηση να βοηθήσει τους ανθρώπους αυτούς, είτε μέσω της διαμεσολάβησης αποκαθιστώντας την τάξη στην περιοχή της ανατολής, είτε κάνοντας δεκτό ένα μέρος των ανθρώπων αυτών στη χώρα του.
Η ανθρωπότητα περνά δύσκολες ώρες και για αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να ενωθούμε όλοι και να γίνουμε αρωγοί βοήθειας και ελπίδας για αυτούς τους ανθρώπους, μα πάνω από όλα για τα παιδιά που αποτελούν το μέλλον του πλανήτη, γιατί όπως γράφει και ο -πάντοτε επίκαιρος- Νίκος Καζαντζάκης, «Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από πείνα ή από πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά». Δεν είναι μόνο πολιτικό θέμα. Είναι πάνω απ’ όλα μία τεράστια ευκαιρία να αποδείξουμε πως η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί. Είναι υποχρέωση όλων μας.
Γεννήθηκε και διαμένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις διεθνών οργανισμών, ενώ έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων και ημερίδων. Της αρέσει η ανάγνωση βιβλίων, η μουσική, ο χορός και η άθληση.
