Του Ραφαήλ-Νικόλαου Μπελενιώτη,
Ήταν 2 Νοεμβρίου 1960 όταν ο διεθνούς φήμης πιανίστας, συνθέτης, αρχιμουσικός και διευθυντής ορχήστρας, Δημήτρης Μητρόπουλος, άφηνε την τελευταία του πνοή έπειτα από έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Έχοντας γεννηθεί την 1η Μαρτίου 1896 στην Αθήνα και φέροντας καταγωγή από μέρη της «Παλαιάς Ελλάδος», την Αρκαδία και την Άνδρο, σπούδασε τόσο στο Ωδείο Αθηνών, όσο στο Βερολίνο και διακρίθηκε με χρυσό μετάλλιο για την ικανότητά του στο πιάνου. Συνέθετε σε τονικό σύστημα, όμως έπειτα από διάφορες πειραματικές προσπάθειες έφτασε το 1920 στην ατονικότητα και μέσω της φωτογραφικής του μνήμης, διηύθυνε χωρίς παρτιτούρα, πράγμα που ελάχιστοι κατάφερναν να κάνουν, τόσο εκείνη την εποχή, όσο σήμερα.
Υπήρξε ο πρώτος Έλληνας συνθέτης που χρησιμοποίησε στο έργο του Ostinata, δηλαδή μία σονάτα για βιολί και πιάνο, μία ουσιαστικά δωδεκαφθογγική τεχνική.
Το 1930 έπαψε να ασχολείται με τη σύνθεση και ανέλαβε διευθυντής ορχήστρας στην Αθήνα, ενώ επτά χρόνια αργότερα έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου απέκτησε διεθνή φήμη και μετά από λίγα χρόνια έφτασε μέχρι την ανάληψη της διεύθυνσης στην Συμφωνική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης, όπου σταδιοδρόμησε έως το 1958. Μετά το πέρας της θητείας του παρέμεινε στην ίδιο ορχήστρα έως τον θάνατό του, ως μαέστρος.
Οι συνθέσεις του αφορούν μία λίστα 40 έργων, εκ των οποίων υπάρχει μία όπερα η «Αδελφή Βεατρίκη» και έπειτα μουσικές για ορχήστρα, έργα με πιάνο και για ερμηνεία, που τον έχουν κατατάξει στους κορυφαίους όλων των εποχών.
Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41, υπέγραψε μαζί με σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος μία Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους του υπόλοιπου κόσμου, καυτηριάζοντας την ιταλική επίθεση και διεγείροντας την κοινή γνώμη στη λεγόμενη «επανάσταση συνειδήσεων» για ένα πνευματικό Μαραθώνα.
Απεβίωσε από καρδιακή προσβολή, στην διάρκεια δοκιμής της Τρίτης Συμφωνίας του Γκουστάβ Μάλερ πάνω στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου. Ο διεθνείς τύπος έγραψε για εκείνον εκτεταμένα και διθυραμβικά κείμενα, ενώ πανταχού στον κόσμο πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις πένθους για εκείνον.
Η σορός του διακομίστηκε στην Αθήνα μέσω της Βασιλικής Αεροπορίας και στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού την υποδέχθηκε η σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του τόπου, εκπρόσωποι της διανόησης και του καλλιτεχνικού στερεώματος και ένα μεγάλο πλήθος κόσμου. Είχε προηγηθεί η τελευταία του επιθυμία, η καύση δηλαδή της σορούς του, που έλαβε χώρα στο Λουγκάνο, ενώ όταν κατέφθασε η τέφρα του στην Αθήνα, έγινε μία άκρως συγκινητική τελετή στο Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού και έπειτα μεταφέρθηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Εκατό χρόνια από τη γέννηση του (1996) πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις εις μνήμην του υπό την αιγίδα της UNESCO, που επιφύλασσε τιμή σε έναν κορυφαίο διεθνή καλλιτέχνη.
