Του Στάθη Αποστόλου,
«Οι Έλληνες θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα κράτος που κεφαλή του θα είναι ο Χριστός». Με αυτά τα λόγια συμπύκνωνε τις φιλοδοξίες αλλά και τους διαφορετικούς στόχους των σχεδόν 400 ετών υπόδουλων Ελλήνων για το κράτος που ήθελαν να φτιάξουν, ένα κράτος απαλλαγμένο από κάθε ξένη επιρροή, από έριδες και με διάθεση για συμπόρευση στην αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Σε δύο χρόνια από σήμερα το 2021 η πατρίδα μας θα εορτάσει τα 200 χρόνια από την κήρυξη της επανάστασής της ενάντια όχι μόνο στον τότε οθωμανικό ζυγό ένα μήνυμα που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και εξαιρετικά συμβολικό ενάντια σε οποιοδήποτε που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Οι Έλληνες δημιούργησαν κράτος – ανεξάρτητο ή όχι η ιστορία θα το κρίνει – με πολλούς κόπους και υπέρμετρες θυσίες.
Στο διάβα των αιώνων και στην πορεία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους από το 1844, όπου διενεργήθηκαν οι πρώτες βουλευτικές εκλογές, άλλαξαν πληθώρα αρχηγών κυβερνήσεων, υπουργών, βουλευτών ακόμη κι ο θεσμός του ανωτάτου πολιτικού άρχοντος άλλαξε, καθώς αποτέλεσε το μήλον της έριδος για αρκετές εσωτερικές συγκρούσεις και διαμάχες.
Στα 198 χρόνια, μέχρι σήμερα, του ελληνικού κράτους το πρόβλημα ήταν ένα: η πολιτική συναίνεση, που πολλές φορές -για να μην πω σχεδόν ποτέ- όταν ζητήθηκε δεν εδόθη, με δυστυχώς ολέθριες και επιζήμιες για την χώρα συνέπειες.
Η χώρα μας και οι Έλληνες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, στο δικό μας, βαθμό τη σοβαρότερη κρίση στην ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης, εξαιτίας όμως πολιτικών σκοπιμοτήτων και παιγνίων εις βάρος των Ελλήνων η χώρα βασανίστηκε τυπικά 8 συνεχόμενα έτη (2010-2018) από το σκληρό και καταστροφικό μνημόνιο το οποίο υπεγράφη και εν πολλοίς μέχρι και σήμερα, αλλά όλα ο ασκός του Αιόλου άνοιξε όταν από το 2008 και στις παρυφές του 2009 η τότε κεντροδεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας ζήτησε στήριξη και συναίνεση από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και ιδίως από την μείζονα τότε αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ). Ζητήθηκε μια συναίνεση -όχι πολιτική ή αριθμητική- γιατί η τότε κυβέρνηση Καραμανλή διέθετε έστω κι οριακή 152 έδρες κοινοβουλευτική δύναμη αλλά ουσιαστική και εποικοδομητική συναίνεση, ώστε όλοι να βάλουν πλάτη στην επαπειλούμενη διάλυση και αδυναμία του ελληνικού κράτους να βγει αλώβητο από την κρίση. Η απάντηση, ένα ηχηρό όχι το οποίο τότε ηχούσε στα αυτιά των ψηφοφόρων των κομμάτων που αρνήθηκαν ως σωτηρία για την κοινωνία ενάντια σε μια φοβισμένη κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκλωβιστεί η χώρα σε έναν κυκεώνα με ολισθηρές συνέπειες για τον λαό.
Φτάνουμε στο σήμερα 9 χρόνια κρίσης κι η Ελλάδα προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της, να ανακάμψει και να ισορροπήσει ανάμεσα στον ρομαντισμό και στη στείρα πραγματικότητα. Πάλι μια κεντροδεξιά κυβέρνηση θέτει την δική της ατζέντα που, αν θέλετε την άποψη μου, θα έπρεπε δεκαετίες τώρα να έχουν προταθεί κι υλοποιηθεί. Ζητά όμως πάλι συναίνεση, ας είναι πάλι αυτοδύναμη 158 έδρες και πιο ισχυρή, ζητά συναίνεση και διάλογο. Γιατί η ουσία είναι πως την Ελλάδα και τους Έλληνες τους εκπροσωπούν όλα τα κόμματα, όλοι οι βουλευτές και όχι μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση και ο καθένας πρέπει να ξεφύγει από την δική του στείρα ιδεολογία και άποψή του, όχι σε όλα γιατί αυτά εκείνους που τα πράττουν απομονώνουν κι όχι τους υπόλοιπους κι όχι την Ελλάδα. Φαίνεται όμως πως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα και φαίνεται μια εποικοδομητική συζήτηση αλλά και συναίνεση όχι μόνο στο πολύκροτο θέμα της ψήφου των αποδήμων Ελλήνων που θα έπρεπε να υπερψηφιστεί κι από τους 300 αλλά και σε δύο εκ των σημαντικότερων και κρίσιμων νομοσχεδίων, αυτό της ανάπτυξης και της παιδείας που τα περισσότερα άρθρα αυτών υπερψηφίστηκαν με πάνω από τις 158 κυβερνητικές ψήφους καθώς δεν είναι τιμή για μια χώρα να μην αναγνωρίζει τους αγώνες μια οικογένειας ώστε το παιδί του να πάρει ένα πτυχίο εδώ ή στην αλλοδαπή και η εκάστοτε κυβέρνηση από ιδεολογίες κι μόνο να το πετούν στον κάλαθο των αχρήστων, δεν είναι τιμή για μια χώρα να έχει αιώνιους φοιτητές και να θεωρεί την αριστεία κουσούρι, σε καμία περίπτωση δεν είναι τιμή για μια χώρα να ζητά επενδύσεις, αλλά πίσω από την πλάτη του λαού να υποδαυλίζει αυτή την προσπάθεια. Όλα αυτά τα ασπάστηκε μια ευρύτατη πλειοψηφία και τα στήριξε και πολλά άλλα.
Οι πανηγυρικοί εορτασμοί της εθνικής μας παλιγγενεσίας ας γίνουν εφαλτήριο ώστε να αποφύγουμε μια νέα δαμόκλειο σπάθη, αυτή της ασυνεννοησίας, της πόλωσης και της διαίρεσης, καθώς στο παρελθόν όταν βαδίσαμε σε αυτό το μονοπάτι ζημιωθήκαμε.
