Tου Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα αναφερθεί στο ένδοξο παρελθόν το οποίο ως Ευρωπαίοι, μα κυρίως ως Έλληνες έχουμε, αναφερόμενος παράλληλα στις λευκές ιστορικές σελίδες των καιρών μας. Σήμερα λοιπόν και λίγες ημέρες μετά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις αναφορικά με το χαρακτήρα του εορτασμού αυτού και την σημασία του όρου « ένδοξος» που σχεδόν ασυνείδητα τείνουμε να προσθέτουμε δίπλα από το παρελθόν μας.
Σε κάθε πόλεμο ζητούμενο είναι η νίκη. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως υπάρχουν μονάχα ηττημένοι. Και αυτοί είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, η ανθρωπότητα γενικότερα και η πρόοδός της με τις αξίες της ανά χείρας. Στα δικά μας τώρα. Οι Έλληνες πολέμησαν τον φασισμό και τον ναζισμό. Όχι μόνο τους φασίστες και τους ναζί αλλά τον ίδιο τον φασισμό και τον ίδιο τον ναζισμό. Γιατί οι ιδέες αυτές οδήγησαν τους ανθρώπους σε θηριωδίες που μέχρι τότε η ανθρωπότητα όμοιές τους δεν είχε ξαναδεί. Οι ιδέες αυτές οδήγησαν στον θάνατο 80.000.000 ανθρώπων εκ των οποίων οι 6.000.000 ήταν Εβραίοι, οι οποίοι διώχθηκαν από ανθρώπους που έφεραν τον αγκυλωτό σταυρό του ναζισμού στις στολές τους.
Η περίοδος εκείνη θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένη στη μνήμη κάθε Έλληνα. Ήταν τότε που οι Έλληνες πολέμησαν με αυταπάρνηση, τόλμη και θάρρος για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους ακόμα και αν το αντάλλαγμα για μια ειρηνική Ελλάδα, ήταν η ζωή τους. Το ελληνικό παρελθόν λοιπόν, είναι ένδοξο για τις 219 ημέρες αντίστασης στον κατακτητή. Είναι ένδοξο γιατί 1 στους 10 Έλληνες θυσιάστηκαν για την ελευθερία. Είναι ένδοξο γιατί μια μικρή στρατιωτικά δύναμη κατόρθωσε να αποτελέσει έναν από τους βασικότερους λόγους της ήττας του Ναζισμού καθυστερώντας τη Γερμανική επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, η οποία τελικά συνέπεσε με τον βαρύ Ρωσικό χειμώνα. Ο όρος «ένδοξος» συνοδεύει και θα συνεχίσει να συνοδεύει το ελληνικό παρελθόν για κάθε μάχη ξεχωριστά και για κάθε ίχνος αντίστασης. Για κάθε «όχι» απέναντι στα εθνικά συμφέροντα και κάθε Ελληνική σημαία που υψώθηκε στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ή για να το θέσω καλύτερα, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι η Ελληνική αντίσταση αποτέλεσε ιστορικά ένα από τα πιο σθεναρά και μαζικότερα αντιστασιακά κινήματα που έχουν καταγραφεί.
Πάμε στο σήμερα. Η 28η Οκτωβρίου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Αν όμως κάνουμε το ολέθριο λάθος και την θεωρήσουμε απλά ως μία επέτειο, απλά σαν μία μέρα που τη θυμόμαστε όταν κάθε χρόνο το ημερολόγιο φτάνει σε αυτή, τότε χάνουμε το νόημά της και κάθε της συμβολισμό. Η 28η του Οκτώβρη αποτελεί μέρα τιμής και μνήμης. Αλλά συνάμα αποτελεί μια αφορμή. Μια αφορμή να κατανοήσουμε ότι ο αγώνας αυτός συνεχίζεται. Πρόκειται για τον αγώνα απέναντι στις δυνάμεις του μίσους και της μισαλλοδοξίας, τον αγώνα της ανθρωπότητας (ανεξαρτήτως εθνών και φυλών) απέναντι στα απομεινάρια του φασισμού και του ναζισμού. Πρόκειται ακόμη και για τη μάχη της γνώσης απέναντι στην άγνοια και την ημιμάθεια και της μνήμης απέναντι στην ιστορική λήθη. Και σε αυτή τη μάχη ο άνθρωπος πρέπει να κερδίσει.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000. Σπουδάζει Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών του, αρθρογραφώντας και συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την Πολιτική, τη Διεθνή διπλωματία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
