Της Βαλέντιας Γιαννακοπούλου,
Αν -κάποια στιγμή- θελήσεις να διαβάσεις αυτό το βιβλίο, σε προειδοποιώ ότι πρέπει να έχεις γερό στομάχι… Αν και είναι ένα φαινομενικά μικρό βιβλίο, ήδη από τις πρώτες γραμμές ο συγγραφέας του διαρρηγνύει το πέπλο που κρατά σε απόσταση τον αναγνώστη και τον ίδιο, αποκαλύπτοντάς του σκληρές, μα πραγματικές πτυχές του εαυτού του.
Η συγγραφή του βιβλίου αυτού αποτελεί μια «κραυγή απελπισίας» μπροστά στην καταδυνάστευση του ανθρώπου από το σπέρμα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού. Ο ίδιος ο Βίλχεμ Ράιχ συγκρούστηκε με την εξουσία και την κοινή γνώμη της εποχής του, καθώς επίσης έγινε μάρτυρας της καταστροφής όλων των έργων του, τα οποία παραδόθηκαν στην πυρά. Ο ίδιος βρήκε τον θάνατό του σ’ ένα κελί στις ομοσπονδιακές φυλακές της Αμερικής, κατατρεγμένος και λοιδωρημένος από την κοινή γνώμη.
Ο Ράιχ μαθήτευσε δίπλα στον Φρόυντ και πρόβαλλε μια δική του οπτική για τον ανθρώπινο ψυχισμό. Δημοσιεύοντας το 1946 το «Άκου ανθρωπάκο», προσπαθεί να αναδείξει τα αποτελέσματα του ναζισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον μέσο καθημερινό άνθρωπο και την κοινωνία συνολικά.
Το βιβλίο αυτό σου αποκαλύπτει τη γυμνή αλήθεια… μια αλήθεια που φοβάσαι να δεις και να παραδεχτείς· όμως αυτή δεν παύει να υφίσταται. Ό,τι τύπος ανθρώπου κι αν είσαι, οτιδήποτε κι αν επιθυμείς να διαβάσεις ή σε οποιαδήποτε φάση της ζωής σου και να βρίσκεσαι, θα βρεις κάτι δικό σου μέσα σε αυτό το βιβλίο, μια σκέψη, μια αντίδραση, μια πράξη που δε θα ήθελες να θυμάσαι ή ένα όνειρο που έχεις αφήσει πίσω, γιατί όπως ο ίδιος ο Ράιχ γράφει:
«Φοβάσαι ν΄ αντικρίσεις τον εαυτό σου, ανθρωπάκο. Φοβάσαι την κριτική, όσο και την δύναμη που σου υποσχέθηκαν. Αλήθεια πως σκέφτεσαι να χρησιμοποιήσεις τη δύναμή σου; Δεν ξέρεις. φοβάσαι ακόμα και να σκεφτείς πως κάποια μέρα μπορεί να είσαι διαφορετικός: ελεύθερος αντί φοβισμένος, ειλικρινής αντί ραδιούργος, να χαίρεσαι τον έρωτα, όχι σαν τον κλέφτη μες την νύχτα, αλλά ανοιχτά στο φως του ήλιου…»
«Ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου, ανθρωπάκο. Είναι η μόνη σου ελπίδα!»
Πρέπει να διαβάσεις αυτό το βιβλίο για να μη σταματήσεις να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι τα όνειρα μας κρατούν ζωντανούς κι ότι όσο είμαστε ζωντανοί, μπορούμε να παλεύουμε για μια ιδέα και για μια ουσιώδη ζωή. Έτσι μονάχα μπορούμε να αγκαλιαστούμε σφιχτά χωρίς φόβο και να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι· μονάχα έτσι μπορούμε να ερωτευτούμε φανερά, να εκφραστούμε ελεύθερα, δίχως να κρύβουμε καμία πτυχή του εαυτού μας, γνωρίζοντας τις ατέλειές μας, αλλά αγαπώντας αυτό που είμαστε κι αυτό που μπορούμε να γίνουμε αύριο.
Είναι τελειόφοιτη σπουδάστρια στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Δραστηριοποιείται σε πολιτιστικές, κοινωνικές και εθελοντικές ομάδες, ενώ επίσης παρακολουθεί συνέδρια και συμμετέχει σε ακαδημαϊκά σεμινάρια. Στον ελεύθερο της χρόνο απολαμβάνει την ανάγνωση εγχειριδίων περί τεχνών και φιλοσοφίας.
