Της Ειρήνης Τσιουμάνη,
28η Οκτωβρίου. Μέρα να αναλογιστεί κανείς τι εστί πατριώτης. Φυσικά, είναι ορθό να μην προσκολληθούμε και φέτος σε έννοιες παρεξηγημένες για πολλούς, που μπερδεύουν και διχάζουν ολόκληρους λαούς διαχρονικά, διότι είναι γοητευτικό το παιχνίδι των λέξεων μόνο όταν γνωρίζουν όλοι τις διάφορες ερμηνείες αυτών.
28η, λοιπόν, κι ανάλογα με τη «γεωγραφική» θέση που καταλαμβάνει ο καθένας στη Βουλή, ακολουθούν κι οι κατάλληλες δηλώσεις. Ιδανικές διδασκαλίες και μηνύματα που προκαλούν δέος κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης τέτοια μέρα, αλλά γρήγορα ξεπερνάς τη συγκίνηση που προκάλεσαν οι βαρύγδουπες προσχεδιασμένες δηλώσεις. Εύκολα γίνεται αντιληπτή η έλλειψη ιστορικής παιδείας από την οποία πάσχουν οι άνθρωποι αυτού του Έθνους, με αποτέλεσμα να παραποιούν και να ανασυνθέτουν γεγονότα και ιδέες ανάλογα με τους σκοπούς και τη χειραγώγηση που επιθυμούν να επιτύχουν.
Ίσως, τελικά, η εκπαίδευση να αποτελεί τον καλύτερο τρόπο μετάδοσης της προγενέστερης εμπειρίας των λαών, μα οι μέθοδοι που ακολουθούνται είναι λανθασμένες. Η στείρα απομνημόνευση της ιστορίας, καθώς επίσης κι οι στρατηγικές διδασκαλίας που εφαρμόζονται δεν αποτελούν αρωγούς κατά την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης του αυριανού πολίτη, καθώς και στην πλήρη ενημέρωσή του. Εξάλλου, αν η σκέψη ενός παιδιού άλλαζε μέσα στους σχολικούς χώρους, ίσως αυτό να σήμαινε την αρχή μιας ριζικής αλλαγής για την κοινωνία.
Επομένως, όταν ένας λαός δε γνωρίζει την ιστορία του, γίνεται έρμαιο των δικών του λάθος αποφάσεων κι εμπίπτει σε παρόμοια ιστορικά «παραπτώματα» κατά το πέρας των χρόνων. Προφανώς, οι ανάγκες κι οι καταστάσεις για τη χώρα μας δεν είναι ίδιες με εκείνες του παρελθόντος, όμως, εάν δεν μπορέσει να διεκδικήσει βιώσιμες λύσεις για ζητήματα όπως το προσφυγικό, να εκσυγχρονιστεί σε θέματα όπως η υγεία, η εκπαίδευση, ο τουρισμός, και να προβεί σε άλλες ζωτικής σημασίας ενέργειες για εκείνη, τότε τα προβλήματα θα ανακυκλώνονται και θα διογκώνονται.
Σαφέστατα, η καχυποψία, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους εκάστοτε κυβερνώντες, η αίσθηση της γενικότερης παραίτησης και το κλίμα απαισιοδοξίας δε θα οδηγήσουν στην κοινωνικοπολιτική άνθιση. Ωστόσο, η ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας είναι προφανής. Οι αλλαγές αφορούν όλους μας, ξεκινώντας από τον εαυτό μας, τη γειτονιά, τον νομό, τη χώρα μας. Επομένως, πριν βιαστούμε να κατηγορήσουμε τον διπλανό μας, την πλειοψηφία, το σύστημα, ας αναλογιστούμε πώς διαχειριζόμαστε τον δικό μας μικρόκοσμο και πώς αυτοί οι μικρόκοσμοι είναι συχνά τροφοί των καταστάσεων που αντιμετωπίζουμε. Προφανώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλο τον κόσμο, όμως, αν αλλάξουμε μία κακή συνήθεια ο καθένας μας, ίσως ο κόσμος μας να γίνει καλύτερο μέρος για όλους μας.
Ανεπαίσθητα, γεννιέται στις Εθνικές Εορτές η σύγκριση των νέων Ελλήνων με τους προγόνους. Ωστόσο, τα χρόνια έχουν αλλάξει, οι τρόποι, η σκέψη διαφέρουν. Βέβαια, είναι αφελές να ξεχνάς το παρελθόν και να ατιμάζεις έτσι όσους θυσιάστηκαν για να σου παραδώσουν μια ελευθερία για την οποία ουσιαστικά ποτέ δεν πάλεψες με παρόμοιο τρόπο. Ο Σεφέρης κάπου έγραψε ότι όταν ξεχνάς κάτι από το παρελθόν, χάνεις κι ένα κομμάτι από το μέλλον. Συνεπώς, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με άλλη οπτική κι άλλες πρακτικές τα χρόνια προβλήματα της χώρας και ο καλύτερος σύμβουλος δεν μπορεί να είναι άλλος από το ίδιο μας το παρελθόν.
Ζει κι εργάζεται στη Λάρισα ως Φιλόλογος κι ως Ειδική Παιδαγωγός, ούσα απόφοιτος της Φιλολογίας Ιωαννίνων, κατέχοντας Μεταπτυχιακό τίτλο στην Ειδική Εκπαίδευση από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας κι έχοντας εξειδίκευση στη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στην ένταξη των νέων μέσων τεχνολογίας στην εκπαίδευση. Οι εθελοντικές της δράσεις αφορούν παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Της αρέσει να γυμνάζεται, να ταξιδεύει και να αναζητά την ομορφιά στα απλά. Μότο της: Η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας.
