Της Κωνσταντίνας Γιαννηνάσιου,
Στις 27 Οκτωβρίου 1858 γεννιέται ο 26ος κατά σειρά Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Θεόδωρος Ρούζβελτ. Ένας πολιτικός που χαράχθηκε στη μνήμη της παγκόσμιας πολιτικής κληρονομιάς για τον γνήσιο και ειλικρινή λόγο του, το πλατύ του χαμόγελο, το οποίο διατηρούσε ακόμη και υπό την πίεση των πιο κρίσιμων συνθηκών, καθώς και για τη ροπή του να πράττει πάντα τα αντίθετα απ’ αυτά που οι επικριτές του και ο τύπος προσδοκούσαν πως θα πράξει.
Πολλές χρυσές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας έχουν αφιερωθεί στο όνομά του και στον τρόπο που ο ίδιος χειρίστηκε τις καταστάσεις που προέκυψαν στην, ομολογουμένως, ταραγμένη περίοδο της θητείας του. Η στάση του στα ζητήματα της Λατινικής Αμερικής με τη Δύση, η καθοριστική ανάμειξή του στο Ρωσο-Iαπωνικό πόλεμο που σήμανε και τη λήξη του, καθώς και η επιμονή του για την πάση θυσία διαφύλαξη του εθνικού συμφέροντος της πατρίδας του, τον κατατάσσουν -αναμφισβήτητα- στις πρώτες θέσεις των καλύτερων προέδρων που πέρασαν ποτέ απ’ τον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ. Ωστόσο, ο Θεόδωρος Ρούζβελτ δεν ήταν μόνο αυτά που η ιστορία μπορεί να παρουσιάσει. Στόχος αυτού του αφιερώματος είναι να αναδειχθεί το προφίλ του, ως πολιτικής διάνοιας και ως προτύπου ηγέτη.
Ίσως το πιο σημαντικό του επίτευγμα ήταν ότι κατάφερε να ισορροπήσει μεταξύ μιας πανίσχυρης και εκρηκτικής προσωπικότητας κι ενός νηφάλιου, ρεαλιστή πολιτικού. Ευθύς εξαρχής, η εμπλοκή του στην πολιτική θεωρήθηκε κίνηση παρορμητισμού από την οικογένειά του κι από την αμερικανική κοινωνία. Ως γόνος εύπορης οικογένειας της Νέας Υόρκης, με ισχυρή παρουσία σε τραπεζικές και μη επιχειρήσεις και στο εμπόριο, ανήκε στην ελίτ της κοινωνικής πυραμίδας και, αν μη τι άλλο, η ενασχόληση με τα κοινά δεν ήταν της τάξης του. Ο Ρούζβελτ κατόρθωσε να αποδείξει το αντίθετο. Παρά την καταγωγή του, ως πρόεδρος πια των ΗΠΑ, όχι μόνο στάθηκε σαν φίλος δίπλα στο κάθε απλό Αμερικανό πολίτη, αλλά ευνόησε τις κατώτερες τάξεις, αναβάθμισε τις συνθήκες εργασίας και ήρθε σε ρήξη με τα μεγάλα κεφάλαια, στην προσπάθειά του να περιορίσει τη συνεχώς αυξανόμενη και διόλου νόμιμη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων.
Στον ιδεολογικό τομέα, ήταν συντηρητικός, εθνικιστής και βαθιά ιμπεριαλιστής. Στην πράξη, όμως, αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους πιο συντηρητικούς και πιο προοδευτικούς πόλους του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και εξελίχθηκε σε έναν ικανό μεταρρυθμιστή. Ακριβώς επειδή είχε ιμπεριαλιστικές τάσεις, είχε δημιουργήσει την εικόνα ενός πολεμοχαρούς ηγέτη. Διαψεύδοντας αυτές τις εντυπώσεις, αμέσως μετά τη ανάληψη της εξουσίας, απέδειξε ότι δε θα έθετε ποτέ σε κίνδυνο το εθνικό συμφέρον, προκειμένου να υλοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες για μια «μεγάλη» Αμερική. Αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις διπλωματικές σχέσεις, φέρθηκε με νηφαλιότητα, απέφυγε τις συγκρούσεις κι αποτέλεσε τον ειρηνοποιό παράγοντα στον Ρωσο-Iαπωνικό πόλεμο, γεγονός για το οποίο τιμήθηκε και με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Ένα πάθος που ποτέ δεν έσβησε για τον Ρούζβελτ ήταν το κυνήγι μεγάλων θηραμάτων. Πάλι, όμως, δεν άφησε την προσωπική του ευχαρίστηση να υπερβεί των καθηκόντων των. Ο ίδιος αποδείχθηκε θερμός υποστηρικτής και προωθητής των μέτρων προστασίας των ζώων και -προοδευτικά για την εποχή του- του περιβάλλοντος.
Μία τέτοια πολιτική προσωπικότητα εκλείπει από τη σημερινή πολιτική σκηνή. Οι σύγχρονοι ηγέτες θεωρούν την πολιτική ένα προσωπικό «στίβο» κατάκτησης κοινωνικής καταξίωσης και υστεροφημίας, την τσαλακώνουν, την εργαλειοποιούν, την προσαρμόζουν στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Για τον Ρούζβελτ, το να γίνει «ήρωας» δεν ήταν στις προτεραιότητές του. Καμία προσωπική πεποίθηση ή φιλοδοξία, κανένα ταπεινό «εγώ» δεν ήταν ανώτερο από το εθνικό συμφέρον. Δεν προσπάθησε εγωιστικά να αφήσει το στίγμα του στην πολιτική, πάλεψε μόνο για το σωστό, γι’ αυτό που θα έκανε την Αμερική εκείνο τον ισχυρό πόλο, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές σύστημα, που ονειρευόταν και που είχε προοικονομήσει πως θα γίνει. Δεν άφησε τη χειμαρρώδη προσωπικότητά του να διαβρώσει την πολιτική του και το αντίστροφο. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα προφίλ πολιτικού που κάθε κράτος άξιζε, σε κάποια στιγμή της πορείας του, να έχει ως δρομολογητή του.
Γεννημένη το 2000 στη Γερμανία και μεγαλωμένη στα Τρίκαλα. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών της πολιτικής κατεύθυνσης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Έχει παρακολουθήσει πλήθος συνεδρίων εγχώριας και διεθνούς πολιτικής και είναι ενεργή σε διαδικασίες προσομοιώσεων.
