Της Τάνιας Βράνου,
«Καρκίνος», με πόσο τρόμο και δυσκολία βγάζεις τη λέξη από το στόμα. Κάποτε ήταν η «απαγορευμένη» λέξη, αυτή που δεν τολμούσες να ξεστομίσεις. «Έχει τέτοιο» έλεγες, «έχει κακιά αρρώστια», δεν το ξεστόμιζες, φοβόσουν ότι θα τον προκαλέσεις κι εκείνος θα σταθεί σαν ένα τεράστιο θεριό απέναντί σου, καλώντας σε σε μάχη. Οι ασθενείς το έκρυβαν, δεν τολμούσαν να μιλήσουν για τη νόσο τους, δεν ήθελαν να γεύονται άδεια βλέμματα, βλέμματα οίκτου, βλέμματα αρνητικά, γεμάτα προκατάληψη. Στις μέρες μας, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί, η ενημέρωση που έχει σκοπό την πρόληψη είναι όλο και πιο συχνή, όμως εκείνα τα βλέμματα παραμένουν ίδια. Το σημάδι, βλέπεις, το στίγμα, σκέψου μια μπλούζα λευκή που κατά λάθος την έβαψες με ανεξίτηλο μαύρο μαρκαδόρο κι όσες φορές και αν την πλένεις, εκείνη η μουντζούρα μένει εκεί.
Στις 25 Οκτώβρη είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού. Τιμάμε όλες εσάς τις μαχήτριες, δυνατές γυναίκες απέναντι σε κάποια αδύναμη στιγμή ή σε πολλές αδύναμες στιγμές. Στιγμές χρονοβόρες, στιγμές θλίψης, αγωνίας, κλάματος, άγχους. Είναι όλα αυτά τα συναισθήματα όταν αντικρίζεις εκείνη την τομή.
Και έτσι περνάς τις μέρες σου και ζεις την πίκρα σου, γιατί η ζωή δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο, μόνο καλές ή κακές στιγμές, η ζωή είναι στιγμές και γι’ αυτό είναι ζωή. Πρέπει να παλέψεις με το θεριό κι αν δεν το νικήσεις, θα ξέρεις ότι πάλεψες.
Εκείνος, με δόλιο τρόπο, σε οδήγησε στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, στην αίθουσα ενός παγωμένου χειρουργείου, σου στέρησε τα μαλλιά, το στήθος σου. Κι εκείνο το μαξιλάρι πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου… Αχ, εκείνο το μαξιλάρι που σε συντρόφευε όλα εκείνα τα δύσκολα βράδια, πόσα δάκρυα έχουν στεγνώσει επάνω του και πόση στεναχώρια. Δάκρυα λύπης, δάκρυα χαράς γιατί βλέπεις, φάνηκες πιο δυνατή απ’ αυτόν. Κι αν στο τέλος δεν κατάφερες να τον εξολοθρεύσεις* δεν έχει σημασία. Πάντα θα φαντάζεις ως σύγχρονη ηρωίδα, που αναμετρήθηκες μαζί του ως το τέλος με όλα σου τα όπλα κι έφυγες από κοντά μας με το κεφάλι ψηλά.
Κι όταν ανοίξεις τα κουμπιά του πουκαμίσου σου σιγά-σιγά και δεις εκείνη την ουλή, στην αρχή δυσανασχετείς και νιώθεις ανασφάλεια. Κάτι μου λείπει, σκέφτεσαι, μα αυτή είναι το μετάλλιο για τη μάχη σου για τη ζωή. Σου θυμίζει πως είσαι επιζώντας γιατί σε όλες τις μάχες, κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις κι εσύ σ’ αυτή σου τη μάχη κέρδισες την ίδια τη ζωή. Να τη χαίρεσαι την ουλή σου, να τη βλέπεις και να χαμογελάς. Χάρη σε αυτή δε θα ξεχάσεις ποτέ, δε θα ξεχάσεις ποτέ πώς είναι ο άνθρωπος να αναζητάει τόσο έντονα τη ζωή.
Έχω ακούσει ότι τη στιγμή που ξυρίζεις το κεφάλι σου έρχονται στο μυαλό σου πολλές, διάφορες στιγμές. Εκείνες οι εικόνες που άλλαζες χρώματα και κουρέματα, που ανέμιζες τα μαλλιά σου δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου, που γκρίνιαζες επειδή δεν ήθελες να τα χαλάσεις φορώντας κράνος πάνω στη μηχανή, που τα έπιανες κοτσίδα επειδή σ’ ενοχλούσαν, που στα χάιδευε ο πατέρας σου, που στα χτένιζε η μαμά σου, που στα μύριζε «ο μοναδικός σου». Κι όταν έρθει η στιγμή να διαλέξεις μαντήλι ή περούκα, μπορεί να είναι όλοι εκεί, ακόμη κι αν επιλέξεις να μη φορέσεις τίποτα και πάλι θα είναι εκεί, να σου θυμίζουν πόσο χαζός ήταν ο φόβος σου ότι το κράνος θα σου χαλάσει τα μαλλιά. Στο μέλλον, δε σε ενδιαφέρει πλέον αν το κράνος σου χαλάσει τα μαλλιά, γιατί στον επόμενο σταθμό θα το φορέσεις μόνο και μόνο για να στα χαλάσει.
