Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Ναι, τα απεχθάνομαι, απεχθάνομαι την κάθε μικρή λεπτομέρεια. Απεχθάνομαι τους πορτιέρηδες, που μοιάζουν σαν να έχουν μόλις τελειώσει να παίζουν τον ηλίθιο κακό σε συνηθισμένη ταινία δράσης. Απεχθάνομαι τις κοπέλες που είναι στην πόρτα και μετά τις 2 θα αρχίσουν να ανεβάζουν στόρι με τον Barman, απεχθάνομαι τα ανήλικα που πηγαίνουν στην τουαλέτα για να «πουδράρουν» τη μύτη τους.
Ελπίζω να σας άρεσαν οι αναφορές στο Instagram και στα ναρκωτικά, είναι όλα μέρος της προσπάθειας να μην ακούγομαι εντελώς σαν παππούς που φωνάζει «ηρεμήστε επιτέλους!», στο ζευγάρι που μένει από πάνω. Στο θέμα μας, όμως, τα club, την αγαπημένη μορφή διασκέδασης των νέων ανθρώπων εδώ και αρκετά χρόνια. Πρέπει να τους το δώσω, είναι στην κορυφή με συνέπεια που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την απόλυτα συνεπή χρήση που έχει το bong του Snoop Dogg τα τελευταία 35 χρόνια. Υποθέτω πως αν κοιτάξεις την εικόνα των club ανά τις δεκαετίες, θα μπορείς να μάθεις αρκετά πράγματα για την κάθε εποχή και τις συνήθειες των νέων ανθρώπων και των όχι τόσο νέων ανθρώπων που πραγματικά δε θα έπρεπε να είναι εκεί, αυτοί πρέπει να υπήρχαν πάντα. Τι λένε, λοιπόν, τα club σήμερα για την κοινωνία μας;
Αρχικά, επιβεβαιώνουν πως ένα τραγούδι δε χρειάζεται να βγάζει και πολύ νόημα για να γίνει παγκόσμιο χιτ, κοιτάω εσένα Mo Bamba. Για τους μεγαλύτερους η παραπάνω πρόταση μπορεί να μη βγάζει πολύ νόημα, όμως πιστέψτε με, το τραγούδι Mo Bamba έχει κάτι που το κάνει πολύ διασκεδαστικό, απλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Τι άλλο βλέπουμε στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, όπως τα λένε στις ειδήσεις; Μια αρκετά εύκολη παρατήρηση είναι ότι 7/10 αγόρια έχουν το ίδιο κούρεμα, ούτε εγώ είμαι εξαίρεση, αν και νομίζω πως η κριτική στα αγόρια είναι λίγο άδικη όταν κανείς θυμάται τις περίφημες χαίτες των 80′ s.
Μένει, βέβαια, η πιο προφανής παρατήρηση από όλες, ότι οι θαμώνες βγάζουν τόσο πολλά instagram stories με απαίσιο ήχο που σου τρυπάει τα αυτιά όταν κάθεσαι στον καναπέ σου τρώγοντας doritos, που θα νόμιζες πως πηγαίνουν περισσότερο για να δείξουν πως πήγαν και όχι γιατί όντως θέλουν. Δεν πιστεύω πως αυτό είναι εντελώς ακριβές, αλλά πιστεύω πως πολλά άτομα ωθούνται στο να κάνουν κάτι επειδή πέραν από προσωπική ευχαρίστηση, θα τους προσφέρει και την ευκαιρία για ένα εξαιρετικό post ή story.
Ένα άλλο ωραίο πράγμα που συμβαίνει στα club είναι οι ημίγυμνες χορεύτριες, οι οποίες προετοιμάζουν αρκετά γυμνασιόπαιδα για εκείνο το night out με το μερακλή θείο τους, δύο χρόνια αργότερα. Αν καταλάβατε, καταλάβατε, στα απίστευτα cool λόγια του Pusha T: If you know, you know. Μην το γελάτε, τα club είναι πραγματικό σχολείο για τους νέους εφήβους που καμιά φορά τρυπώνουν -τα κορίτσια ένα χρόνο νωρίτερα από τα αγόρια, λόγω της σεξιστικής πολιτικής των πορτιέρηδων- γιατί τους δείχνουν πως ο αντικαπνιστικός δεν εφαρμόζεται σε οποιοδήποτε μέρος, ακόμη και στον κλειστό χώρο που έχει μέσα εκατοντάδες άτομα.
Όσον αφορά εμένα, δε λέω πως είμαι κάποια ανώτερη μορφή ανθρώπου που δεν μπορεί να διασκεδάσει με τέτοιες τιποτένιες μορφές ψυχαγωγίας. Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει να χορεύω και μέσα στο club δεν μπορώ να μιλήσω με κανέναν, οπότε απομονώνομαι και βυθίζομαι σε αρνητικές σκέψεις, σαν το χαμένο πρωτάθλημα της Λίβερπουλ το 2008-9 και τη μετέπειτα διάλυση εκείνης της ομάδας. Όταν καταλήγω σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, όμως αυτόματα, η διάθεσή μου φτιάχνει όταν σκέφτομαι τα MacDonalds που θα φάω στις 5 το πρωί και εδώ μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε: αν η εκκλησία προσέφερε Mac αντί για Θεία κοινωνία, τότε θα είχε πολύ περισσότερη πέραση στη νεολαία.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
